မိုးရြာေသာ ေန႕တစ္ေန႕

ေကာင္းကင္ၾကီးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိုးျပာေရာင္နဲ႕ ၾကည္လင္ေနရဲ႕ .. ေကာင္းကင္ၾကီးသာ ၾကည္လင္ေနတာပါ .. က်မစိတ္ေတြကေတာ့ ေနာက္က်ေနခဲ့တယ္ .. ေကာင္းကင္ၾကီးၾကည္လင္တာကို သေဘာက်ေပမယ့္ ေကာင္းကင္လို ၾကည္လင္နုိင္ဖို႕ကိုေတာ့ မၾကိဳးစားခဲ့ဘူး .. ေကာင္းကင္ၾကီးၾကည္လင္တာ ေနာက္က်ိတာ က်မအလုပ္မွ မဟုတ္ပဲ .. က်မနဲ႕မွ မဆိုင္တာ .. က်မခုခံစားေနရတာေတြသာ က်မနဲ႕ဆိုင္တာမဟုတ္ဘူးလား ..



က်မစိတ္ေတြ ညိဳေမွာင္ေနတယ္ .. ဘာလို႕လဲ .. အေျဖကို ေသခ်ာလုိက္စဥ္းစားေတာ့လည္း အေၾကာင္းအရာ မယ္မယ္ရရက မရွိ .. စိတ္ေတြ ညစ္ညဴးေနတယ္ .. အေၾကာင္းရင္း ဇစ္ျမစ္ကို ရွာၾကည့္ေတာ့ အေျဖက ေ၀၀ါးလို႕ ..

ေကာင္းကင္ၾကီးကိုၾကည့္ေနတုန္း တိမ္ညိဳ တိမ္မဲေတြ တရိပ္ရိပ္ တလိတ္လိတ္ တက္လာတယ္ .. က်မ ေပ်ာ္မိသလိုပဲ .. ေကာင္းကင္ၾကီးလည္း က်မလိုပဲ ညစ္ညဴးလာျပီ .. ၾကည္လင္ေနတဲ့အေရာင္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္လို႕ေပါ့ ..

ၾကည့္ေနရင္းနဲ႕ပဲ ေကာင္းကင္ ညိဳမိႈင္းမိႈင္းၾကီးက ေဒါသေတြ ၀မ္းနည္းမႈေတြကို မိုးေရစက္ေတြ အျဖစ္နဲ႕ ရြာခ်လိုက္တယ္ .. က်မ စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေက်နပ္သြားတယ္ .. ျပီးေတာ့ မိုးသံေလသံေတြနဲ႕ အတူ က်မရဲ႕ ၀မ္းနည္းမႈ ေတြကိုပါ ေပါက္ကြဲပစ္လိုက္တယ္ ..

မိုးသံေလသံေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းၾကားမွာ က်မရဲ႕ ငိုသံဆိုတာက မႈန္မႊားမႊားေလးရယ္ပါ .. ဘယ္သူမွ မၾကားႏုိင္ဘူးေလ .. က်မ ေကာင္းကင္ၾကီးကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ .. က်မရဲ႕ ငိုရႈိက္္သံေတြကို ဖံုးဖိေပးထားလို႕ေပါ့ ..

PS. ဟိုတေန႕က ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ ေလွ်ာက္ေရးထားတာပါ .. ခုေတာ့အားလံုးေအးေဆး :D