တခ်ိန္က

အလင္းေတြနဲ႕အတူ
ငါ့ရင္ထဲ ၀င္တဲ့အေတြးက
နင့္ေၾကာင့္ လင္းလက္ေတာက္ပတယ္
အေရာင္ေတြ စံုတယ္
ရနံ႕ေတြ သင္းတယ္

ေန႕စဥ္ လႈပ္ရွားမႈတုိင္း
ရွင္သန္မႈတိုင္းကလည္း
နင့္ စိုးမိုးမႈေအာက္မွာ
အဓိပၸါယ္ ေလးနက္တယ္

ခက္ခဲမဲ့ အရာတုိင္း
အေျခအေနတုိင္း
နင့္ ႏွစ္သိမ့္မႈေအာက္မွာ
ေ၀၀ါးေပ်ာက္ကြယ္

အဆံုးေတာ့
ဘယ္အရာမွ မျမဲဘူးဆိုတာပဲ
ငါယံုၾကည္လိုက္တယ္

ျပီးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြက အတိတ္
လက္ရွိမွာ ရင္ဆုိင္ေနရတာက ပစၥဳပၸန္

ပစၥဳပၸန္မွာ ငါ့အတြက္
နင့္ေၾကာင့္ မလင္းတဲ့ မနက္ခင္းလဲ လင္းတယ္
ေက်းငွက္သံလည္း သဘာ၀အတုိင္း သာတယ္

အက်ိဳးမရွိတဲ့
အေတြးနဲ႕ အတိတ္အတြက္
အခ်ိန္ကုန္တာမ်ား
နာရီသံေတြေတာင္ ေမ့လို႕

ငါက
မလိုအပ္တာေတြကိုမွ
အပိုေတြ လုပ္ေနမိတဲ့လူ

ေျပာရဦးမယ္

ေျပာရဦးမယ္ ..

ဟို က်န္ခဲ့တဲ့ တပတ္က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ (သူငယ္ခ်င္းပဲ ဆိုပါေတာ့ .. ကိုယ္နဲ႕ မခင္ပဲ ဒီက်မွ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ အေဖာ္လုိက္ျပီး သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သြားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေပါ့ေနာ္ .. :P) ရန္ကုန္ကေန အလည္လာလို႕ ဆန္တိုဆာကို လုိက္ပို႕ျဖစ္ပါတယ္ .. ဆန္တိုဆာကို ေရာက္တဲ့ အေခါက္တိုင္း တခါမွ ၀င္ၾကည့္ဖို႕ စိတ္မကူးခဲ့တဲ့ ေရေအာက္ကမၻာကို ၂၂ က်ပ္ ေပးျပီး မိုက္မုိက္မဲမဲ ၀င္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္ .. :P .. ဂယ္ပါ .. တခါပဲ .. ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မသြားေတာ့ဘူး .. ကံမေကာင္းပံုက အဲဒီ လက္မွတ္၀ယ္ရင္ လင္းပိုင္ပြဲကို ၾကည့္လို႕ရတာေတာင္ အခ်ိန္ကို ငဲ့ကြက္ေသာအားျဖင့္ မၾကည့္ခဲ့ရေတာ့ ပိုလို႕ကို မတန္ေတာ့ပါဘူး .. (ပြဲခ်ိန္လြန္သြားျခင္းကို ဆိုလိုပါတယ္ .. း()

လွသလားဆိုေတာ့ မဆိုးပါဘူး .. (မဆိုးဘူးလား ဆိုေတာ့ နဲနဲေတာ့ ဆိုးပါတယ္ .. အရမ္းလည္းက်ဥ္းျပီး စိတ္ထဲ ထင္မိတာက ဘာမွ မထူးဆန္းသလိုပါပဲ .. ဘာမွလည္း မရွိသလိုပါပဲ ..) စိတ္ေလျပီး ေခါင္းမူးျပီး ျပန္ထြက္လာပါတယ္ .. ကိုယ့္စရိတ္နဲ႕ကိုယ္ ေခါင္းမူးသြားခံရတာပါ ..

အဲဒီသြားျပီး ေပၚလာတဲ့ စိတ္ကေတာ့ ဒီ ျပတိုက္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ သတၱ၀ါေတြအေနနဲ႕ကေတာ့ သူတို႕ သက္တမ္းေစ့ ေနသြားႏုိင္မလားပဲ .. ဒီလိုဆို ျပင္ပက ခ်က္စားခံရမယ့္ သတၱ၀ါေတြထက္ ကံေကာင္းတယ္ ဆိုရမလား ..

သူတို႕ကိုယ္တုိင္ေရာ ဒီလိုက်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံထားရတာလည္း ကံေကာင္းမႈေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ျပန္ဘူး .. ဒါကလည္း ၀ဋ္ေၾကြး တမ်ိဳး ..

ဟိုတေန႕ကလည္း အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ပဲ ပင္လယ္စာ သြားစားျဖစ္တယ္ .. ဘူဂစ္မွာေပါ့ .. အဲဒီ လမ္းထဲ ၀င္၀င္သြားခ်င္း စိတ္ထဲ ျဖစ္လာတာက အဲဒီမွာ လူေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ပါးျပီး စားေနတယ္ .. အစားခံရမယ့္ သတၱ၀ါေတြအတြက္ ဒီေနရာက ငရဲခန္းပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႕ .. အဲဒီေန႕က ပုဇြန္ေတာင္ စားမလာျဖစ္ဘူး .. ဂဏာန္းလည္း အစတည္းက မၾကိဳက္တတ္ပါဘူး .. စားျဖစ္တာက ရယ္ဒီမိတ္ ၾကက္သားေခ်ာင္း ငါးလံုး အဲဒါေတြပဲ စားျဖစ္တယ္ .. သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ေျပာတယ္ .. နင္စားပံုနဲ႕ မတန္ဘူးတဲ့ .. (ပင္လယ္စာ စားမယ္ဆိုတိုင္း ရတဲ့ ဆုိက္ကိုပါပဲ :D)

ေျပာရဦးမယ္ ..

မိုးခါး က်န္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ တနလၤာကစျပီး အလုပ္သစ္ ၀င္ပါတယ္ .. အလုပ္သစ္ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း အပုိးက်ိဳးက်ိဳးေလးေပါ့ .. :D ကံတရား ကိုယ့္ဘက္မပါပံုမ်ား ေနာက္မွာ ဒါရိုက္ေဘာ့စ္က ထုိင္သလို ကင္မရာကလည္း ေနာက္တည့္တည့္မွာပါ .. ဒီလိုနဲ႕ သိပ္မလစ္ေတာ့ လုပ္ေနက် ဘေလာ့ဂင္းအလုပ္ကို ေခတၱ ခဏ အရွိန္ သတ္ထားရပါတယ္ .. (ခုိးျပီး ေရးရတာ ဖီလင္မလာဘူးေလ .. ေရးတဲ့ စာထဲ ေမ်ာသြားတဲ့အခ်ိန္ သူေဌးျမင္သြား ဒုကၡ :P) အဲဒါနဲ႕ ဒီလိုနဲ႕ လစ္ရင္လစ္သလို စာဖတ္လိုက္ .. မန္႕လုိက္ .. ခ်က္ထဲ အတင္းခ်လိုက္ .. ဒီထက္ပိုလစ္ရင္ အပင္ေလး ၀င္စိုက္လုိက္ .. စားေသာက္ဆုိင္ကလည္း ပစ္ထားလို႕ မရေတာ့ ၀င္ထိန္းသိမ္းလိုက္နဲ႕ .. ဒီေလာက္ေလးပဲ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္ .. :P (ေျပာခ်င္တာက ဒါေၾကာင့္ စာမေရးျဖစ္ေသးတာပါလို႕ .. :D)

ျပီးေတာ့ အလုပ္နဲ႕ အိမ္နဲ႕ တအားေ၀းလို႕ အိမ္လည္းေျပာင္းရပါတယ္ .. (အိမ္တက္ မလုပ္ဘူးလို႕ ေျပာခ်င္တာပါ .. :P) (ေနာက္တာ မဟုတ္ပါဘူး .. တကယ္ကို မလုပ္တာ :P) မဟုတ္ရင္ ေမသူတို႕ ဖူလတန္ ဆိုျပီး လာေအာ္မွာဆိုးလို႕ :P အခုေတာ့ ဒီဂေလာက္ပါပဲ .. း))

အရုဏ္တက္

မထူးျခားမယ့္
အဆင္ျပင္တခုနဲ႕
မနက္ခင္းတခု
စဖြင့္တယ္
တမူ ထူးျခားမေနဘူး

ငါ့ မနက္ခင္းေတြမွာ
ေကာ္ဖီေႏြးေႏြးတခြက္ရွိမယ္
သီခ်င္းသံ သဲ့သဲ့ ရွိမယ္
တခါတေလ သာယာတဲ့ ဖုန္းသံ ရွိမယ္
ဒါထက္ မပိုဘူး

ခုတေလာ
ငါ့မနက္ေတြမွာ
ေကာ္ဖီေတြ ခဲခဲသြားတယ္
အလြမ္းသီခ်င္းေတြ ၾကားတယ္
ဖုန္းေလးလည္း အလိုက္တသိ
တိတ္ဆိတ္လို႕

အရုဏ္တက္တဲ့
ေရာင္နီက မထြက္ဘူး
ႏွင္းမက်ေပမယ့္
ငါ့ရင္ထဲ ခဲတယ္
ငါ့မနက္ေတြ
မေႏြးေထြးခဲ့တာ ၾကာေပါ့

ငါ့ရဲ႕ အရုဏ္တက္မွာ
ေနမထြက္ဘူး
မင္းမရွိမွေတာ့
မနက္ခင္းလဲ
မလင္းဘူး

မဆံုးမယ့္ အေတြးမ်ား

တေန႕ တေန႕ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ သတိမထားမိပဲ ေန႕စဥ္ ျဖတ္သန္းေနမိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနျပီ မသိ .. ထုိေန႕ကေတာ့ လမ္းေပၚက သစ္ပင္ ပန္းမန္ေတြကို ဂရုတစိုက္ ၾကည့္မိေတာ့ ေလာက ၾကီးက လွေနသားပဲ .. လမ္းေဘး တေနရာက ပန္းပင္ေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္မွာလဲ ပန္းေပါင္စံု အေရာင္ေပါင္းစံုနဲ႕ သက္၀င္ လွပ ေနပါေရာ .. ေန၀င္ခါနီးအခ်ိန္မွာ ၀င္ခါနီး ေနေရာင္က အရာရာကို ေတာက္ပမႈေတြနဲ႕ ပိုမိုလွပေစတတ္ပါသလား .. အင္း .. ခု ျမင္ျမင္ေနသမွ်ကေတာ့ သက္၀င္လွပေနပါတယ္ ..

လမ္းမ၀ဲယာကို ၾကည့္မိေတာ့လည္း လူေတြ ပံုမွန္လုပ္ငန္းအေနနဲ႕ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကတယ္ .. သူတို႕ေရာ ကိုယ့္လိုမ်ိဳး လွပေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂရုျပဳမိၾကရဲ႕လား .. ဂရုျပဳမိၾကဖို႕ေရာ သတိမွ ရၾကရဲ႕လား .. ေျပာမဲ့သာ ေျပာရတာ .. ကိုယ္တုိင္ေတာင္ ခုတခါပဲ ေလာကၾကီးက လွေနသားလို႕ ေတြးမိတတ္ေသးတာေလ ..

ဒီက လူေတြရဲ႕ တရားေသ လႈပ္ရွားမႈမ်ိဳးကို ခံစားလို႕ မရခဲ့တာ ၾကာလွျပီ .. ေႏြးေထြးမႈ မရွိ .. ေျပာင္းလဲမႈ မရွိ .. မ်က္ႏွာေသ မ်က္လံုးေသေတြနဲ႕ .. အသက္ရႈေနလို႕သာေပါ့ ..

ေလာကၾကီးက လွေနပါတယ္လို႕ သတိျပဳမိတုန္းေလး တေနရာရာကို သြားျပီး ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္ႏုိင္ရင္ေကာင္းမွာပဲ .. မထိုင္ဖို႕လည္း ဘယ္သူမွ မေျပာပါဘူး .. ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မသြားျဖစ္ေသးတာ .. တေနရာရာေတာ့ သြားဦးမွ .. သြားမယ့္ ေနရာေလးမွာ ေရေတာ့ ရွိေစခ်င္တယ္ .. တိုက္တာေတြက ျမင္ကြင္းေတြကို ကြယ္ေနတဲ့ ေနရာမ်ိဳး မျဖစ္ရဘူး .. သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းေတြ ၾကားမွာ ပန္းပြင့္ေလးေတြ ရွိေနမယ္ဆို ျမင္ကြင္းက ျပည့္စံုေနမွာပဲ .. ေဘးနားမွာလား .. အင္း .. ဘယ္သူမွ မရွိလည္းပဲ ရပါတယ္ ..

ဗီဗိုးက သေဘာၤေတြဆီ သြားရ ေကာင္းမလားပဲ .. တေနရာရာမွာ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ထိုင္ေနခ်င္တယ္ .. တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေနရာေလး တခုေလာက္ .. ငွက္သံေလးေတြ ရွိမယ္ .. သစ္ရြက္ ေလတိုးသံေလးေတြ ရွိမယ္ .. ကားသံေတြေတာ့ ေ၀းေနေစခ်င္တယ္ .. လူသံေတြလည္း တိတ္ေနေစခ်င္တယ္ .. ျငိမ္ျငိမ္ေလး ေနေနျပီး အေတြးေတြလည္း မရႈပ္ေထြးလာေစမယ့္ေနရာ .. ဘာကိုမွ မစဥ္းစား မေတြးေတာ မခံစားပဲ ကိုယ့္အသက္ရွဴသံကိုေတာင္ သတိထားမိေနေစမယ့္ေနရာ .. အသက္ ရွိေနျပီး လႈပ္ရွားေနလို႕သာ ကိုယ့္ကို အသက္ရွဴေနတယ္လို႕ ထင္ေနရတာ .. တကယ္ေတာ့ သတိထားျပီးမွ အသက္ရွဴျဖစ္မယ္ဆို အသက္ရွဴရပ္သြားတာ ၾကာေရာေပါ့ ..

ကုိယ္ ဘာကို ႏွစ္သက္တာလဲ .. ကိုယ္ ဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ .. အျမဲတမ္း တစြဲတလန္း မျဖစ္တတ္တာ တခါတခါေတာ့လည္း စဥ္းစားရ က်ပ္သား .. ၀ါသနာတခု စြဲစြဲလန္းလန္းရွိေနရင္ တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ျဖစ္မယ္ .. အခုေတာ့ ဘာလုပ္ရ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနရတဲ့ အျဖစ္ .. ခုလည္း ေရေရရာရာ အေျဖတခု ကိုယ့္ေခါင္းထဲက ထြက္မလာဘူး ..

အျဖဴထည္
အေရာင္ေတြ ကင္းတယ္
ရွင္းသန္႕မႈရဲ႕ အဓိပၸါယ္
စြန္းထင္းရင္ေတာ့
အမ်ားထက္ပို သိသာေစမယ္
အထူး ဂရုျပဳရမယ့္
အျဖဴထည္

အက်ီျဖဴေလး၀တ္ထားတဲ့ ကေလး ျဖဴျဖဴေလးတေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္တယ္ .. ကေလးေတြက အေရာင္ေတြ ကင္းတယ္ .. သူတို႕ ခ်စ္တဲ့သူနဲ႕ဆို သူတို႕ ျပံဳးေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္တယ္ .. မခ်စ္ မႏွစ္သက္သူတေယာက္က ေကာက္ေပြ႕လုိက္မယ္ဆို သူတို႕ ငိုျခင္းနဲ႕ မေက်နပ္မႈကို ျပသတယ္ .. သူတို႕မွာေတာ့ လြတ္လပ္စြာနဲ႕ မေက်နပ္မႈကို ျပသခြင့္ ရွိတယ္ .. အိုး .. အသက္ၾကီးလာတာနဲ႕ အမွ် ကိုယ္ ပိုင္ဆုိင္ ရယူႏုိင္တာေတြ မ်ားလာသလို ဆံုးရံႈးလုိက္ရတာေတြလည္း အားၾကီးပါလား ..

အေမွာင္ထု ၾကီးစိုးေနတဲ့ လမ္းမၾကီးကို အျဖတ္မွာ သတိထားမိတာက အဲဒီေန႕က လျပည့္ည .. လမင္းၾကီးက လံုးလံုး ၀ိုင္း၀ိုင္းၾကီး အျပည့္အ၀ သာေနတယ္ေလ .. ေကာင္းကင္ၾကီးကို မၾကည့္မိတာလည္း ၾကာေပါ့ .. ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ေတာ့ မီးပ်က္တုိင္း ၀ရန္တာထြက္ျဖစ္တာနဲ႕ ရွာမိတာက ခြန္ဆန္ေလာနဲ႕ နန္းဦးပ်င္တို႕ ၾကယ္ေမာင္ႏွံ .. မွတ္မွတ္ရရကို ရွာျဖစ္တယ္ .. ညလယ္ေခါင္ တေရးႏိုး ၀ရန္တာ ထြက္ျဖစ္တုိင္းလည္း ရွာမိတယ္ .. ေတြ႕လိုက္တိုင္းလည္း သူတို႕အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္ .. အထက္တန္းတုန္းက သင္ရတဲ့ ပံုျပင္ေလးထဲက ခြန္ဆန္ေလာရဲ႕ အေမၾကီးကိုလည္း မုန္းလုိက္တာ .. ခု ဒီမွာေတာ့ ၾကယ္ရွာဖို႕ မေျပာနဲ႕ လမင္းကိုေတာင္ သတိမထားမိတာ ၾကာေနျပန္ေပါ့ ..

ခု သတိရလို႕ အိမ္ျပင္ထြက္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ရသားေလ .. ဒါေပမယ့္ မီးမပ်က္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာပဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္မွန္းမသိ ကုန္ေနတယ္ .. ခုေတာင္ ညက ေတာ္ေတာ္ နက္ေနေပါ့ .. ေတာ္ပါျပီ .. အေတြးေတြ ဒီမွာပဲ ခဏဆံုးလုိက္ေတာ့မယ္ ..