ရန္ကုန္အလြမ္း @ အလြဲေတြးမ်ား

အလန္းသံၾကားလို႕ ကမန္းကတမ္း (အလန္႕တၾကားဆို ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္ ..) က်မ ႏိႈးထမိတယ္ .. အလုပ္သြားရမယ္ဆိုတဲ့ အသိက ခ်က္ခ်င္း၀င္လာတယ္ .. ကိုယ့္ေဘးဘီ၀ဲယာၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဒါ စင္ကာပူမဟုတ္ဘူး ..

"ေၾသာ္ .. က်မ ျမန္မာႏုိင္ငံ ျပန္ေရာက္ေနတာပဲ .." ဒီေတာ့မွ သက္ျပင္းခ်မိတယ္ ..

ႏိႈးေနမွေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူး .. ရန္ကုန္ရဲ႕ မနက္ခင္းကို ၾကိဳဆိုလုိက္ေတာ့မယ္ ..

မိုးမလင္းတလင္း မနက္ခင္းရဲ႕ ေလက လတ္ဆတ္ေနတယ္ .. ျပဴတင္းတံခါးကိုဖြင့္ျပီး မနက္ခင္းသစ္ကို ၾကိဳလုိက္တယ္ .. ရန္ကုန္ေလကို တ၀ ရႈရိုက္ရင္း သီခ်င္းသံတိုးတိုးဖြင့္ရင္း ျငီးမိတယ္ .. အင္း .. ဒါရန္ကုန္ပဲ .. ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိေသးတဲ့ ရန္ကုန္ပဲ ..

မနက္ေစာေစာ ပဲျပဳတ္နဲ႕ ဆီနဲ႕ ဆားနဲ႕ နယ္တဲ့ ထမင္းစားဖို႕ ၾကံစည္လုိက္တယ္ .. ပဲျပဳတ္ေရာင္းတဲ့ အသံကို နားစြင့္ရင္း ဘုရားပန္းလဲ ေသာက္ေတာ္ေရလဲ ..

"ပဲျပဳတ္" ေအာ္သံၾကားတာနဲ႕ အိမ္ေရွ႕၀ရန္တာ ထြက္လို႕ ထံုးစံအတုိင္း "လာပါဦး" ေပါ့ ..

၄ ထပ္တိုက္ကေန ေအာက္ဆင္းျပီး ပဲျပဳတ္၀ယ္ေတာ့ .. လြန္ခဲ့တဲ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာကတည္းက ျမင္ဘူးေနက် အေဒၚၾကီး .. (အင္း .. ဒီ အေဒၚၾကီးလဲ မေျပာင္းလဲေသးပဲကိုး .. အဖြားၾကီးပံု ေပါက္သြားတာကလြဲရင္ေပါ့ ..)

အိမ္ေစာင့္နတ္ ၾကည့္မရတဲ့ က်မက အိမ္မွာလည္း ၾကာၾကာမေနႏိုင္ခဲ့ျပန္ဘူးေလ .. ေနထြက္လာတာနဲ႕ အိမ္ျပင္ထြက္ဖို႕ စိုင္းျပင္းလို႕ေပါ့ ..

သူငယ္ခ်င္းအိမ္သြားမယ္ .. စားခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္သြားျပီး၀ယ္စားမယ္ စိတ္ကူးနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို ေျခဦးလွည့္လုိက္တယ္ .. လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ဆိုလည္း တေယာက္တည္းဆို သိပ္ပ်င္းတတ္ေတာ့ လမ္းထပ္က ဟိုး ငယ္ငယ္တုန္းက စီးေနက် ဆုိက္ကားဂိတ္ကို ဦးတည္လိုက္တယ္ ..

"သမီး" ေခၚသံၾကားလို႕ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ အိုး .. ေက်ာင္းတက္တုန္းတည္းက ငွားစီးေနက် ဆုိက္ကားနင္းတဲ့ ဦးေလးၾကီး .. (ေတာ္ေတာ္အိုစာေနျပီပဲ) လို႕ စိတ္ထဲေတြးမိတယ္ .. မေျပာင္းမလဲ ေန႕စဥ္ ခ်ီတက္ေနဆဲေပါ့ .. ဒါလည္း မေျပာင္းလဲျခင္းတခုထဲ ထည့္ႏုိင္ေပမယ့္ ေျပာင္းလဲျခင္းကေတာ့ ဆိုက္ကားခ ..

ငယ္ငယ္တည္းက ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ဆုိက္ကားစီးစီးျပီးသြားတာကုိ ျပန္အမွတ္ရမိတယ္ .. အဲဒီအခ်ိန္က က်မက ၆ တန္း ၇ တန္း .. ဆိုက္ကားခဆိုတာ အလြန္ဆံုးရွိရင္ ၅၀ ၁၀၀ က်ပ္ေပါ့ .. ခု ေစ်းေမးမိေတာ့ ၅၀၀ .. (ဒါက ေျပာင္းလဲျခင္း တမ်ိဳး)

သူငယ္ခ်င္းအိမ္ေရာက္ေတာ့ သီခ်င္းဖြင့္မယ္ အလုပ္မွာ မီးက ပ်က္ေနပါသတဲ့ .. (ဒါက မေျပာင္းလဲျခင္း) ဘယ္ခ်ိန္လာမလဲ ဆိုတာေတာ့ မိုးနတ္မင္းၾကီးေတာင္မွ သိႏုိင္မယ္ မထင္ ..

ရန္ကုန္ျမိဳ႕ထဲ ထြက္လာခဲ့ေတာ့ ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနတဲ့ လူေတြ ကားေတြ .. ကားေတြ အမ်ားၾကီး ပိုင္ၾကေတာ့ ပိုက္ဆံ ရွိသူေတြ ေပါတယ္ ထင္ပ .. ကားေတြေပၚကေန ကြမ္းတပ်စ္ပ်စ္ ေထြးေနသူေတြ ျမင္မိေတာ့ ကားေပၚမွာသာ ထုိင္ေနၾကတယ္ .. စိတ္ဓါတ္ေတြက စည္းကမ္းမရွိ ..

ျမိဳ႕ထဲမွာလည္း လမ္းတုိင္းလမ္းတုိင္းမွာ မုန္႕ဆုိင္ေလးေတြ .. အိမ္ေအာက္ထပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဆုိင္ခန္းေလးေတြ .. ေသးေသး ၾကီးၾကီး ပစၥည္းစံု စတိုးဆုိင္ေတြ .. လမ္းေဘးမုန္႕ဆုိင္ေတြ .. ျပည့္က်ပ္ညပ္လို႕ လမ္းသြားတာေတာင္ လမ္းမေပၚ ဆင္းသြားရတဲ့ အျဖစ္ .. ဆိုင္ခင္းတာေတြေတာင္ လမ္းမေပၚေရာက္ေနတာ လူေတြ လမ္းေပၚဆင္းေလွ်ာက္တာ မထူးဆန္းပါဘူးေလ .. ေနရာတိုင္းမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ကြမ္းေသြးေတြကလည္း ေအာ္ဂလီဆန္စရာ ..

တိုက္ျမင့္ျမင့္ေတြ ေပါလာတဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ .. လူေတြ တဲေပၚကေန တိုက္ေပၚေရာက္ကုန္ၾကတယ္ .. ၀မ္းသာစရာေပါ့ ..

ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုသံေတြ ၾကားလို႕ ၾကည့္မိေတာ့ အိမ္ေအာက္ထပ္က လမ္းေဘးေစ်းသည္နဲ႕ ရန္ျပိဳင္ျဖစ္ေနတဲ့ တုိက္ေပၚက အမ်ိဳးသမီး တဦး .. လူေတြ တဲေပၚကေန တိုက္ေပၚေရာက္ျပီး စိတ္ဓါတ္ေတြ ျမင့္မလာၾကဘူး ..

စိတ္ဓါတ္က်စြာနဲ႕ စူပါမားကတ္တခု၀င္မိေတာ့ ေနာက္ကေန လုိက္လံေစာင့္ၾကည့္ျခင္းကုိ ခံရေတာ့တာပဲ .. ပစၥည္းေတာင္းၾကည့္ရင္ စိတ္မပါ လက္မပါ ေဆာင့္ေအာင္ေပးတဲ့ ၀န္ထမ္းနဲ႕ .. ပစၥည္းေတာင္းၾကည့္တာကို မၾကားသလို စကားေျပာ မပ်က္နဲ႕ ၀န္ထမ္းနဲ႕ .. ေရာင္းေကာင္း၀ယ္ေကာင္းပါပဲ ..

မုန္႕ဆိုင္တဆိုင္ ၀င္ထုိင္ျဖစ္ေတာ့ လူေတြမွ အျပည့္ .. ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း စီးပြားေရးမေကာင္းဘူးဆိုတာ ဘယ္ဟုတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ ..

ညေနေစာင္းခ်ိန္မွာေတာ့ အေမွာင္ကမၻာတည္း တပ္ေခါက္ ျပန္ခဲ့ေလရဲ႕ .. ဒါဟာလည္း ရန္ကုန္ရဲ႕ သေကၤတ တခု ..

မီးပ်က္လို႕ ရာသီဥတုကလည္း ပူလို႕ အိမ္ေရွ႕မွာ ခံုေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ႕ အတင္းအဖ်င္းေျပာေနၾကသူေတြ ..

အိမ္ေအာက္ေလးေတြမွာ ေစ်းဆုိင္ေလးေတြနဲ႕ ေနာက္မ်ားဆိုရင္ ပိုက္ဆံနဲ႕ မုန္႕မ၀ယ္ပဲ ပစၥည္းခ်င္း လဲစားတဲ့ ေခတ္မ်ား ျပန္ေရာက္ေလမလား ..

လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္က ရန္ကုန္ .. ခုထိဒီပံုပါပဲ .. မရိုးႏုိင္တဲ့ ျမင္ကြင္း .. လူေတြရဲ႕ ရွင္သန္ေနမႈေတြ .. အားလံုးဟာ ပံုမွန္ပါပဲ .. အားလံုးလည္း ေနသားတက် .. က်မ အေတြးေတြသာ လြဲေနတာေနမွာပါ ..