ည ျမင္ကြင္းတခုေနာက္က အေတြး

ကားေပၚတက္လာသည္ႏွင့္ ေနရာလြတ္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနေသးေသာ ကားေပၚမွာမွ က်မေဘးနားသို႕ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္လာကာ ေဘးနားလာထုိင္ရင္း သစ္သီးကို တဂၽြတ္ဂၽြတ္ႏွင့္ ၀ါးေနေသာ အဖြားအိုကို မ်က္လံုးေဒါင့္မွ ၾကည့္ရင္း အေတြးေတြ နယ္ခ်ဲ႕ေနမိသည္ ..

ဒီက ကားေတြေပၚ ရထားေတြေပၚမွာ အစားစားခြင့္ ေရေသာက္ခြင့္ မရွိ .. သို႕ေပမယ့္ တခါတရံ ပုန္းပုန္း၀ွက္၀ွက္ ေပၚေပၚတင္တင္ စားေသာက္ေနသူမ်ားကိုလည္း ျမင္ေတြ႕ရေလ့ရွိသည္ .. က်မေဘးနားက အန္တီၾကီးကေတာ့ သူပံုမွန္စားေနသလိုပဲ သစ္သီးကို တဂြက္ဂြက္ ၀ါးစားေနသည္ ..

စစခ်င္းကေတာ့ ေနရာလြတ္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနပါရက္နဲ႕ က်မေဘးနားလာထုိင္သျဖင့္ စိတ္ထဲ အင္တင္တင္ ျဖစ္သြားမိသည္ .. က်မက ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ ကိုယ္ကိုး .. ဒီၾကားထဲ အိတ္ထဲႏိႈက္ရင္း က်မကို တိုးလားထိုးလားျဖစ္ေတာ့ စိတ္ထဲ သိပ္မၾကည္ခ်င္ေတာ့ .. မ်က္လံုးေထာင့္က ျမင္ရတာေတာ့ ဆံပင္ေတြ တေခါင္းလံုးျဖဴေဖြးေနလ်က္ အဖြားအိုတဦး .. က်မ စိတ္မွန္း အသက္အားျဖင့္ ၅၀ ၆၀ ေပါ့ .. အိတ္ထဲမွ သစ္သီးတလံုးထုတ္ျပီး တဂၽြတ္ဂၽြတ္ အသံျမည္ေအာင္ပါ စားလာေတာ့ က်မစိတ္ထဲ အေႏွာင့္ယွက္ျဖစ္မိတာ ၀န္ခံရမည္ .. ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ ကိုယ္က ေဒါင့္ေရာက္ေနသည္ကိုး ..

က်မက ဇီဇာေၾကာင္တယ္ .. တေယာက္ေယာက္က နင္ သိပ္ဇီဇာေၾကာင္တယ္ ေျပာလာရင္ က်မ နာေလ့မရွိ .. လက္ခံမိသည္ .. အဟုတ္ပင္ က်မ ဇီဇာ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာင္ပါသည္ ..

ဒီက တခ်ိဳ႕တရုတ္ေတြ စကားေျပာလွ်င္ သြားၾကားမွ တံေတြးေတြ ထြက္လာေတာ့မတတ္ ေျပာေလ့ရွိသူမ်ိဳးႏွင့္ စကားေျပာရလွ်င္ က်မ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သည္ .. က်မ ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္၍ စကားေျပာလွ်င္ ေခါင္းကို တံေတြးေတြ စင္မလားဟူေသာအေတြးျဖင့္ စိတ္အေႏွာင့္ယွက္ ျဖစ္တတ္သည္ .. ထမင္းစားရင္း စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာလာပါက ထိုသူရဲ႕ တံေတြးေတြ ဟင္းခြက္ေတြထဲ ၀င္မလားအေတြးနဲ႕ စိတ္အေႏွာင့္ယွက္ ျဖစ္တတ္ျပန္သည္ .. ထိုအရာမ်ားသည္ က်မရဲ႕ ဇီဇာေၾကာင္ျခင္း အစိတ္အပိုင္းမွ်သာ ..

ေဘးနားက အန္တီၾကီး တဂၽြတ္ဂၽြတ္ ပလပ္ပလပ္ႏွင့္ စားေနသည္မွာလည္း က်မ စိတ္အေႏွာင့္ယွက္ ျဖစ္လာသည္ .. တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ သစ္သီးတလံုးလံုးကို ပတ္ခ်ာလည္ကိုက္ရင္း ၀ါးစားေနေသာအန္တီၾကီးကို မွန္ထဲမွ ျမင္ရင္း ၾကည့္ရင္း က်မ စိတ္ေတြ တမ်ိဳးေျပာင္းလာခဲ့သည္ .. ေတြးစရာေတြ ျဖစ္လာခဲ့သည္ .. တျဖည္းျဖည္း စားေနေသာ အန္တီၾကီးကို ၾကည့္ေနရင္း သနားစိတ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္ ..

လမ္းေပၚတြင္ ညဘက္ ၁၁နာရီ ေက်ာ္ အထိ ဒီ အန္တီၾကီး အစားမစားရေသးတာလား .. ေတာ္ေတာ္ ဆာေနလို႕မ်ား သူစားေနတာလား .. သူ႕မွာ စားစရာ ဒါပဲရွိတာလား .. ဒီသစ္သီးက သူ႕ရဲ႕ ညစာမ်ား ျဖစ္ေနမလား .. စိတ္ထဲက သစ္သီးစားခ်င္လို႕ စားေနတာျဖစ္ပါေစ ဆုေတာင္းမိသည္ .. ဆာေလာင္ေနလြန္းေသာ သူတေယာက္အတြက္ ထိုသစ္သီးတလံုးသည္ ဘယ္အတုိင္း အတာထိ ဆာေလာင္မႈကို ေျပေပ်ာက္ေစႏိုင္မလဲ ..

ထို အန္တီၾကီးသည္ ခုခ်ိန္ထိ လမ္းေပၚမွာ ဘာလို႕ ေရာက္ေနတာလဲ .. အလုပ္ကမ်ား ျပန္လာတာလား .. ဘာအလုပ္လုပ္တဲ့သူျဖစ္မလဲ .. သူ အခု အစာစားေနေသာ လက္ေတြက သန္႕ရွင္းပါ့မလား .. သစ္သီးကေရာ ..

ထို အန္တီၾကီးသည္ ငယ္ရြယ္စဥ္က ကိုယ္ပိုင္ကား ကိုယ္တိုင္ေမာင္းရင္း အလုပ္ေတြ တက္ခ်င္ တက္ဘူးမည္ .. သန္႕ရွင္း သန္႕ျပန္႕စြာႏွင့္ လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ခ်င္ ၀င္ဘူးမည္ .. အရာအားလံု ျပည့္စံုကံုလံုေနသူ တဦးလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ဘူးမည္ .. လူတကာကို ေမာက္ေမာက္မာမာ ေျပာဘူးသူလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္ .. က်မလိုပဲ ဇီဇာေၾကာင္သူ တေယာက္လည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ဘူးမည္ .. ဒါေပမယ့္ ခု လက္ရွိ အခ်ိန္မွာေတာ့ ည ၁၁ နာရီထိ လမ္းမေပၚ ေရာက္ေနသူ တဦး .. ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ သူမရဲ႕ ညစာ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မည့္ သစ္သီးတလံုးကို မက္မက္ေမာေမာ ၀ါးစားေနသူ တဦး ျဖစ္ေနခဲ့သည္ ..

က်မေရာ ဒီအသက္အရြယ္ေလာက္ ေရာက္သြားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘယ္လို အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႕မ်ား ရွိေနမွာပါလိမ့္ ..

ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ လူတဦးကို ျမင္လိုက္လွ်င္ ထိုလူရဲ႕ ဆိုး၀ါးတဲ့ ကိုယ္နံ႕ကို ရလုိက္လွ်င္ က်မႏွာေခါင္းရံႈ႕မိသည္ဟု ၀န္ခံရဦးမည္ .. ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အေတြးေတြ ကပ္ပါလာျပန္သည္ .. သနားစိတ္၀င္လာသည္ .. ႏွာေခါင္းရံႈ႕မိျခင္းကို အားနာ ရွက္ရြံ႕မိသည္ ..

သူသည္ ညစ္ပတ္ခ်င္လို႕ ညစ္ပတ္ေနသည္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ .. ဘယ္လိုအလုပ္ေတြ လုပ္လို႕ ညစ္ပတ္ေပေရေနပါသလဲ .. က်မတို႕ မသိႏုိင္ .. မညစ္ပတ္ မနံေစာ္ခ်င္ေပမယ့္ လုပ္ငန္းသေဘာအရ ထိုသူ ညစ္ပတ္သည္ .. သူ႕ကိုယ္က ထြက္တဲ့ အနံ႕ေၾကာင့္လဲ အမ်ားသူငွာ စီးတဲ့ ရထား ကားေပၚမွာ သူ႕ကိုယ္သူ သိမ္ငယ္စိတ္ ရွက္ရြံ႕စိတ္ ျဖစ္မည္ .. ဒါေပမယ့္ သူသြားလိုေသာခရီး ေရာက္ႏိုင္ရန္ သူသြားမွ ျဖစ္မည္ .. ထို႕ေၾကာင့္လဲ အမ်ားသူငွာ ျငိဳျငင္မည္ သိေသာ္လည္း ဒီခရီးကို ေရွာင္ရွား၍ မရႏုိင္ အျငိဳျငင္ခံျပီး သြားရမည္သာ ..

ညမိုးခ်ဳပ္ ၁၀ နာရီ ၁၁ နာရီ က်မတို႕ လည္ပတ္ ေပ်ာ္ပါးျပီး ျပန္တဲ့အခ်ိန္မွာ အလုပ္ခြင္က ပင္ပင္ပန္းပန္း ျပန္ရသူေတြ ရွိသည္ .. ထိုသူမ်ား၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္ပါက က်မစိတ္တို႕ လန္းဆန္းမႈေတြ ေလ်ာ့ပါးကုန္တတ္သည္ .. လူသားအားလံုးဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ျပဳခဲ့တဲ့ ကံအေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္ အက်ိဳးတရားေတြ လက္ေတြ႕ခံစားေနၾကရသည္ .. ေလာကၾကီးက တရားပါသည္ေလ ..

၀န္ခံခ်က္ - က်မက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ညွာလြန္းသည္ .. သနားတတ္လြန္းသည္ .. အိပ္ေရးေလး မ၀ရင္ေတာင္ အသက္ထြက္ေတာ့မတတ္ ျဖစ္ေလ့ရွိသည္ .. ဒါေပမယ့္ ျပင္ပေလာကၾကီးမွာ ကိုယ့္ထက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲလြန္းစြာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရသူေတြကို ျမင္မိခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရွက္မိသည္ .. ဒါေပမယ့္ ဒံုရင္းကေတာ့ ျဖစ္ျမဲ .. ျပင္ရမည္ဆိုသည္ကို သိသည္ .. မျပင္ႏိုင္ေသး .. ၾကိဳးစားရဦးမည္ ..