ငပလီ

ငပလီလို႕ ေျပာလိုက္တာနဲ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အလွပဆံုး ကမ္းေျခတခုဆိုတာ လူတိုင္း သိၾကပါတယ္ .. အရင္ကဆို ငပလီဆိုတာ ၾကားပဲ ၾကားဖူးတယ္ .. မေရာက္ဘူးခဲ့ဘူး .. အကယ္၍ေမၾကီးသာ သံတြဲမွာ တာ၀န္မက်ခဲ့ရင္ ခုခ်ိန္ထိ ေရာက္ျဖစ္လိမ့္မယ္လည္း မထင္ပါဘူး .. သြားေရးလာေရး စရိတ္ၾကီးတာေရာ ေနစရိတ္ၾကီးတာေရာ ေ၀းလံတာေရာေၾကာင့္ေပါ့ ..

ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ႏွစ္က ကံအားေလ်ာ္စြာ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အလွဆံုးကမ္းေျခကို ေျခခ်ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္ ..

ကမ္းေျခကို ေျခခ်လုိက္တာနဲ႕ ဘယ္ကမ္းေျခနဲ႕မွ မတူနဲ႕ သဲရဲ႕ ႏူးညံ့ျခင္း ေရရဲ႕ ၾကည္လဲ့ျခင္း သန္႕ရွင္းျခင္းကို စတင္ ခံစားခဲ့ရတယ္ ..

တကယ္ပါ .. ငပလီရဲ႕ သဲဟာ က်မေရာက္ဖူးသမွ် ကမ္းေျခတုိင္းရဲ႕ သဲေတြထဲ အႏူးညံ့ဆံုးပါပဲ .. သန္႕တယ္ ႏုတယ္ .. ေရေတြဟာဆိုလည္း ျပာလဲ့ၾကည္ဆင္းေနတာ .. ကမ္းမျမင္ရတဲ့ ပင္လယ္ၾကီးဟာ တေမွ်ာ္တေခၚေပါ့ ..

----------

သံတြဲက အစ္မေတြက ငပလီလိုက္ပို႕မယ္ဆိုတဲ့ မနက္မွာ စိတ္ထဲ အရမ္းကို ေပ်ာ္ေနမိတယ္ .. ငပလီဆိုတာ ရုပ္ရွင္ထဲသာ ျမင္ဘူးတာကိုး .. ေနရာအသစ္ျဖစ္သလို ႏိုင္ငံေက်ာ္ ကမ္းေျခၾကီးလည္း ျဖစ္တယ္ ..

မနက္ ေနနဲနဲ ထြက္စျပဳတည္းက က်မတို႕ တမိသားစုလံုး ၃ဘီးဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႕ သံတြဲျမိဳ႕က ထြက္ခြာလာခဲ့တယ္ .. ေဖၾကီးရယ္ ေမၾကီးရယ္ က်မရယ္ အေဒၚရယ္ သံတြဲသူ အစ္မႏွစ္ေယာက္ရယ္ .. ဆုိင္ကယ္ေမာင္းတဲ့ ဦးေလးၾကီးရယ္ေပါ့ .. သြားတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ ေတာ္အုပ္ေတြနဲ႕ စိုက္ခင္းေတြရယ္ ေတာင္တန္းေတြရယ္ .. မွတ္မွတ္ရရ အဲ့ဒီေနရာ ေရာက္ရင္ သိပ္ေအးတဲ့ ေနရာတခုရယ္ .. (အဲဒီက ပန္းေဂၚဖီစိုက္ခင္းေတြ ေနရာပါ .. စိမ့္ျပီး ေအးတယ္ .. ေတာင္ေအာက္မွာ ရွိတယ္ .. နာမည္ေျပာေပမယ့္ က်မ ေမ့သြားခဲ့ျပီ .. တျခားေနရာေတြထက္ပိုေအးပါတယ္တဲ့ ..)

ေရာက္ခါနီးျပီဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဟုိတယ္ၾကီးေတြ စျမင္ရပါတယ္ .. တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ က်မတို႕ တည္းမယ့္ ေနရာ ရြာေလးထဲက ေမၾကီးတို႕ ရံုးေတြနဲ႕ အဆက္အစပ္ရွိတဲ့ အန္တီ အပ်ိဳၾကီးရဲ႕ရံုးကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္ .. ရြာထဲဆိုေတာ့ ဟိုတယ္ေတြ ရွိတဲ့ေနရာနဲ႕ေတာ့ နဲနဲလွမ္းပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေဖးကေန ဆင္းလုိက္တာနဲ႕ ကမ္းေျခပါပဲ ..

အန္တီရဲ႕ရံုးနဲ႕ အိမ္က တ၀န္းထဲမွာပါ .. ေရွ႕မွာ ရံုး ေနာက္နားမွာ လူေနဖို႕ အိမ္ရွိပါတယ္ .. အခန္းက ၃ခန္းပါ .. ၁ခန္းက အန္တီေနတာျဖစ္ျပီး က်န္တဲ့ ၂ခန္းကို က်မတို႕ကို ေနရာခ်ေပးပါတယ္ .. ေရာက္တာနဲ႕ က်မကေတာ့ ေရထဲဆင္းဖို႕ တျပင္ျပင္ပါပဲ .. ဘယ္နားကဆင္းရမွာလဲဆိုတာခ်ည္း လုိက္ေမးေနတာပါ .. :D

ဒါေပမယ့္ က်မ ကံမေကာင္းဘူး .. လိႈင္းစီးခ်င္တာ အဲဒီခ်ိန္မွာ လိႈင္းမရွိေနခဲ့ဘူး .. ေသးေသးမွ ေသးေသးေလးေတြ .. ဒါေပမယ့္လည္း ေရထဲဆင္းတယ္ .. ေရးမကူးတတ္တဲ့က်မကို အေဒၚက ေရကူးနဲနဲသင္ေပးမယ္ .. က်မကေတာ့ မတတ္ပါဘူး .. မ်က္လံုးဖြင့္မရ ပါးစပ္ထဲေရ၀င္ေတာ့ ငံ .. ဒီလိုနဲ႕ ျပန္သာ ျပန္သြားတယ္ .. မတတ္ခဲ့ပါဘူး .. :D

တရက္ ရြာထဲကေန အစြန္နားက ရြာခံအစ္မႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အသိတည္းခိုခန္းကိုသြားျပီးလည္ပါေသးတယ္ .. အဲ့ေနရာက ဟိုတယ္ေတြနဲ႕နီးလို႕ ပိုစည္ပါတယ္ .. ငါးနီတူေလွာ္သုပ္က အဲဒီမွာ အစ္မႏွစ္ေယာက္ သုပ္ေကၽြးတာပါ .. ခုေျပာ ခုသေရက်ပါတယ္ .. :D ေရထဲေျပးဆင္းလုိက္ အစ္မေတြလုပ္ေကၽြးတာ စားလုိက္ ဇိမ္ကိုက်လို႕ ..

ေရေပၚျပန္တက္ျပီး နားတဲ့အခ်ိန္ ကမ္းေျခလမ္းဆင္းေလွ်ာက္ၾကတယ္ .. ေရသူမ အစစ္နားေရာက္ပါတယ္ .. အစစ္လို႕ ေျပာတာက အတုရွိလို႕ပါ .. ဟိုတယ္ေတြမ်ားတဲ့ဘက္ အျခမ္းမွာ ေရသူမရုပ္ အတု အေသးတခုရွိပါတယ္ .. ေရသူမ အစစ္ရွိတဲ့ဘက္ကို လူတုိင္း လာလို႕ မရပါဘူး .. လူၾကီးေတြ တည္းခိုတတ္တဲ့ေနရာမို႕ပါ .. ကန္႕သတ္နယ္ေျမလို႕ ဆုိင္းဘုတ္ တင္ထားပါတယ္ ..

ဒီေနရာက် မိုးခါးကံေကာင္းသြားတယ္ .. လိႈင္းမစီးရေပမယ့္ ကန္႕သတ္နယ္ေျမကို ေက်ာ္လာတဲ့ထိ လာေအာ္မယ့္လူ တားမယ့္လူ မေတြ႕ခဲ့ရဘူး .. ပံုမွန္ဆို အဲဒီမွာ အေစာင့္ရွိပါတယ္ .. ေတြ႕ရင္ လာေျပာတယ္ .. ဒီလိုဆို ဆက္သြားလို႕ မရေတာ့ဘူး .. (လူတန္းစား ခြဲျခားပံုမ်ား .. ကိုယ့္ထဲလဲ လူၾကီးပါပါတယ္ .. ေဖၾကီး အသက္က ၅၀ ေက်ာ္ေနျပီ .. :P)

က်မတို႕ ကန္႕သတ္ေနေျမ ေက်ာ္လာသည့္တုိင္ေအာင္ တားျမစ္ကန္႕သတ္မယ့္လူ အရိပ္အေရာင္ မျမင္ရပါဘူး .. ဒီလိုနဲ႕ သြားလာလုိက္တာ ထက္ထက္မိုးဦး စြန္လႊတ္ရင္း ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႕ တုိက္မိလုိ႕ ေျခေထာက္ကြဲတဲ့ေနရာကို ေရာက္ပါေလေရာ .. (ရန္ေအာင္နဲ႕ ရုပ္ရွင္ေလ) အဲဒီနားက ေမွ်ာ္စင္ဆိုပါေတာ့ အဲ့အေပၚကို တက္ၾကတယ္ .. နဲနဲေတာ့ ေဟာင္းေနျပီ .. လူၾကီး မေရာက္လို႕လားမသိဘူး ျပဳျပင္မထားဘူး .. အဲဒီနားမွာ ေလညွင္းေလး ဘာေလးခံ .. ဟိုေလွ်ာက္ၾကည့္ ဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ ျပီးေတာ့ ေအာက္ျပန္ဆင္းလာ .. ေရသူမဆီ ခ်ီတက္ၾကတယ္ .. ဒီလိုနဲ႕ ေရသူမဆီေရာက္ ဘတ္ပံုေလး ဘာေလးရိုက္ .. ျပီးေတာ့ အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ၾကတယ္ ..

ငပလီရြာေလးမွာ က်မတို႕ ၂ညေလာက္ အိပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ .. ကမ္းေျခတေလွ်ာက္ မနက္အေစာေရာ ညေနေစာင္းေရာ လမ္းေတြေလွ်ာက္ခဲ့တယ္ .. အရမ္းေအးခ်မ္းပါတယ္ ..

စိတ္မေအးခ်မ္းစရာေတာ့ ၾကားခဲ့ရေသးတယ္ .. ကမ္းေျခတေလွ်ာက္မွာ အုန္းပင္ေတြရွိတယ္ .. ရြာခံေတြရဲ႕ ၀မ္းစာကို တဖက္တလမ္းက ကူညီျဖည့္တင္းေပးေနတဲ့ အုန္းပင္တန္းၾကီးေပါ့ .. အဲဒီခ်ိန္မွာ ၾကားရတာက အဲဒီေနရာမွာ ဟိုတယ္ေဆာက္မယ္တဲ့ .. ဒီေတာ့ အကယ္၍ ဒီပေရာဂ်က္ၾကီး ျဖစ္ခဲ့ရင္ ရြာေလးဟာ ပိုမိုတိုးတက္လာမလား ရြာသူရြာသားေတြပဲ စား၀တ္ေနေရးက်ပ္တည္းမလား .. က်မကေတာ့ ႏွေျမာတာပါပဲ .. ေကာင္းက်ိဳးအေနနဲ႕ ၾကည့္ရင္ ရွိေကာင္းရွိမယ္ .. ရာႏႈန္းမ်ားမ်ားက စီးပြားေရးသမားေတြအတြက္ပါပဲ .. ရြာခံေတြအတြက္ကေတာ့ ရာႏႈန္း ေတာ္ေတာ္နည္းပါလိမ့္မယ္ ..

သစ္ပင္တပင္ၾကီးထြားရွင္သန္လာဖို႕ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ပဲ ေပးရ ေပးရ ခုတ္လွဲလုိက္ဖို႕က နာရီပိုင္းပါ .. (စလံုးမွာ သစ္ပင္တပင္ခုတ္ဖို႕ ဘယ္လိုအဆင့္ေတြ ျဖတ္သန္းရတယ္ ဆိုတာ ေနာက္ေတာ့ ေရးျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္ .. ကိုယ့္အလုပ္နဲ႕ ဆက္စပ္ေနလို႕ပါ) ဒါေၾကာင့္လည္း ႏွေျမာတတ္လာတယ္ ထင္ပါရဲ႕ ..

မနက္ခင္းေတြ ညေနေစာင္းေတြမွာ အခ်ိန္ကိုက္ ၀င္လာ ထြက္သြားတဲ့ ေနလံုးၾကီး ၂ပတ္လည္ခ်ိန္ ညေနခင္းတခုမွ က်မတို႕ ငပလီရြာေလးကေန လာလမ္းအတုိင္း ျပန္ခဲ့ၾကတယ္ .. ရုိးသားျဖဴစင္တဲ့ ရြာခံေတြရဲ႕ ဟန္မပါတဲ႕ စကားေတြက လာခဲ့ဦးေနာ္တဲ့ .. ေနပါဦးလားတဲ့ .. က်မ မျပန္ခ်င္ေသးပါဘူး .. ဒီလိုပဲ ေဖၾကီးတို႕ ေမၾကီးတို႕လည္း မျပန္ခ်င္ၾကေသးဘူး .. ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေန႕ ရံုးဖြင့္ရက္မို႕ ဆက္ေနလို႕ မရေတာ့ပါဘူး .. က်မတို႕ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္ ..

အျပန္လမ္းဟာ အသြားတုန္းကေလာက္ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြမေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ .. ဒီလိုပါပဲ ဆံုစည္းျခင္း ခြဲခြာျခင္း စည္းမွာ အခိုက္အတန္႕အျဖစ္ အနည္းအမ်ားေတာ့ ခံစားၾကရတာပဲေလ .. ေနာက္ေတာ့လည္း ေနရာတက် ျပန္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါပဲ ..

သံတြဲျမိဳ႕ရဲ႕ အ၀င္မွာေတာ့ ေထာင္၀င္းၾကီးကို ျမင္ေနရပါတယ္ .. ညေနစာကို စားေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ဆုိင္ ၀င္စားျဖစ္ခဲ့တယ္ .. ဒီလိုနဲ႕ ညေနေစာင္းလို႕ ေန၀င္ျပန္တယ္ .. က်မတို႕ ေမၾကီးကို ထားခဲ့ျပီး ရန္ကုန္ကို ျပန္ရမယ့္ရက္လည္း တရက္ပိုနီးသြားခဲ့တယ္ ..

**သံတြဲျမိဳ႕ေလးက အေပၚကေနမိုးၾကည့္လုိက္ရင္ အေပၚကို ပ်ံတက္ေတာ့မေယာင္ ပံုသ႑ာန္ရွိတယ္ဆိုပါတယ္ .. သံတြဲျမိဳ႕ ပို႕စ္မွာ ေရးဖို႕ ေမ့သြားလို႕ .. :D**