အတိတ္ ပုစာၦ

ဒီေနရာေလးကိုပဲ က်မ ေရာက္လာခဲ့ျပန္ျပီ ..

ဦးတည္ခ်က္ မရွိပဲ သြားလာလုိက္တဲ့ အခါတုိင္း အညိဳ႕ခံထားရသူတေယာက္လို ဒီေနရာဆီပဲ ေရာက္ေရာက္လာျဖစ္တယ္ .. ဒီေနရာကို ေရာက္တုိင္းလည္း က်မတို႕ (အရင္တခ်ိန္ကေတာ့ က်မတို႕ေပါ့ေလ .. ခုေတာ့ က်မ တေယာက္တည္း ..) အတူထုိင္ဖူးတဲ့ ခံုေလးမွာ က်မ ထုိင္ျဖစ္တယ္ ..

ဟိုးအရင္တည္းက ဖက္ဖူးစိမ္းေရာင္ ခံုတန္းေလးက ခုလည္း ဖက္ဖူးစိမ္းေရာင္ေလးနဲ႕ သစ္လြင္ေနတယ္ ..

ဒီေန႕ေတာ့ ထိုင္ေနက် ေနရာမဟုတ္တဲ့ ခံုတန္းေလးကို ျမင္သာယံုေနရာေလးတေနရာမွာ က်မ ထိုင္ေနလုိက္တယ္ .. ဒီ ခံုတန္းေလးမွာ ဘယ္သူေတြမ်ား လာထိုင္လိမ့္ဦးမလဲ .. ခ်စ္သူႏွစ္ဦးလား သူငယ္ခ်င္းမေလးႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္မလား .. အသင့္ပါလာတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကို ဖတ္ရင္း ဘာရယ္မဟုတ္က်မ ေစာင့္ဆိုင္းေနလိုက္တယ္ ..

က်မ နားထဲ မိန္းကေလးတေယာက္ရဲ႕ ငိုသံလား ..

အသံလာရာ ခံုတန္းေလးဆီ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ မိန္းကေလးတေယာက္က ငိုေနတယ္ .. ေဘးနားက ေကာင္ေလးကေတာ့ သုန္သုန္ မႈန္မႈန္နဲ႕ ထုိင္ေနတယ္ .. ပံုစံက မိန္းကေလး အငိုတိတ္ေအာင္ေတာင္ ေခ်ာ့ဖို႕ အင္အားမရွိေတာ့တဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ..

ေကာင္ေလးက "ကိုယ္လည္း ဘယ္လက္ခံခ်င္မလဲကြာ .. ဒါေပမယ့္ အိမ္က အကုန္စီစဥ္ျပီးမွ ကိုယ္ သိလိုက္ရတယ္ .. ကိုယ္သိတဲ့အခ်ိန္မွာ အားလံုးက လြန္ေနျပီ .."

မိန္းကေလးဆီက ငိုသံက လြဲျပီး ဘာစကားသံမွ ထြက္မလာခဲ့ဘူး .. မိန္းကေလး ဆက္တုိက္ငိုတယ္ .. ေကာင္ေလး ပုခံုးကိုလည္း မမွီဘူး .. တေယာက္တည္း တသိမ့္သိမ့္ ငိုတယ္ .. အားရေအာင္ ငိုတယ္ ..

ခဏၾကာေတာ့ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလး ေခါင္းကို သူ႕ပုခံုးေပၚဆြဲမွီခိုင္းတယ္ .. ဒါေပမယ့္ မိန္းကေလး တြန္းဖယ္ခဲ့တယ္ .. ျပီးေတာ့ မိန္းကေလးက မ်က္ရည္မွန္သမွ် သူ႕လက္ခံုနဲ႕ သုတ္ သူ႕ကုိယ္သူ ျပဳျပင္ယူလုိက္ျပီး စကားေျပာဖို႕ အားယူလုိက္တယ္ .. ျပီးေတာ့ ..

"နင္ ငါ့ကို လိမ္တယ္ .. ငါတို႕ၾကားထဲမွာ ဒါေတြ မလိုအပ္ပါဘူး .. နင္ သိပ္အထင္ၾကီးတဲ့ ဆရာ၀န္မမကို လက္ထပ္မယ္လို႕ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ေျပာခြင့္ ရွိပါတယ္ .. ငါ သိေနခဲ့တာ ၾကာျပီ .. ဒီအတြက္လည္း ျပင္ဆင္ျပီးသားပါ .. ငါ ခု ငိုတယ္ဆိုတာ ငါတို႕ရဲ႕ ပတ္သက္မႈအတြက္ ေနာက္ဆံုးမ်က္ရည္ပါ .. ငါ ေမာေနျပီ .. အေတြးေတြနဲ႕ ေမာေနခဲ့တာ ၾကာျပီ .. ခုေတာ့ ငါ သက္ျပင္းခ်လုိက္ႏိုင္ျပီ .. ထပ္ေမွ်ာ္လင့္စရာ မရွိေတာ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းအတြက္ ငါ ဆံုးျဖတ္ျပီး အဆံုးလည္း သတ္ႏုိင္ပါျပီ .. အရင္ေန႕ေတြကေတာ့ ငါေမာေနခဲ့တယ္ .. ၾကံဳေတြ႕လာမယ့္ အနာဂတ္အတြက္ ၾကိဳေတြးျပီး ပင္ပန္းေနခဲ့တယ္ .. ဒီေလာက္ဆို လံုေလာက္သြားျပီ .. ငါတို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုး ဘယ္သူမွ သာတယ္ နာတယ္ မရွိပါဘူး .. စိတ္တူကိုယ္တူ ငါတို႕ အတူရွိေနခဲ့ဘူးျပီ .. တေယာက္ေၾကာင့္ တေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ရတယ္ .. အမွတ္တရ တခုအျဖစ္ေတာ့ ငါ သိမ္းမထားခ်င္ဘူး .. ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာက လွပတဲ့ အတိတ္တခုပါပဲ .. ဒီအတြက္ ငါ နင့္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ .. ငါတို႕ အဆင္ေျပေျပ လမ္းခြဲၾကတာေပါ့ .. သာယာတဲ့ ဘ၀တခု ပိုင္ဆုိင္ႏိုင္ပါေစ .. ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ .. ေျပာစရာ မရွိေတာ့ရင္ သြားႏွင့္ေတာ့မယ္ ..

ေကာင္ေလးဆီက ဘာစကားသံမွ ထြက္မလာခဲ့ဘူး ..

မိန္းကေလး ေျပာဆိုအျပီးမွာေတာ့ အရင္ ထြက္သြားခဲ့တယ္ ..

ေကာင္ေလး မ်က္ႏွာမွာ တိမ္မဲေတြ စြဲထင္ေနသလိုပဲ .. ဒါဟာ ေတြေ၀ျခင္းလား .. ေနာင္တလား .. သူ ဘာကို ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သလဲ .. သူ ရရွိသြားခဲ့တာ ဘာလဲ .. က်မ အေတြးေတြနဲ႕ ရႈပ္ေထြးေနခဲ့ျပီ ..

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္တခုက ဒီခံုေလးမွာပဲ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ခုလို အျဖစ္မ်ိဳး ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တယ္ .. ဒါေပမယ့္ အဆံုးသတ္ေတာ့ မတူခဲ့ဘူး ..

မိန္းကေလး မ်က္ရည္ က်တယ္ .. ေကာင္ေလးက ေခ်ာ့ပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ေကာင္ေလးဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ ေျပာင္းမသြားခဲ့ဘူး ..

မိန္းကေလး မျပတ္သားခဲ့ဘူး .. ေကာင္ေလးကို ေတာင္းပန္ခဲ့တယ္ .. ဒါေပမယ့္ ေကာင္ေလးဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ ေျပာင္းမသြားခဲ့ဘူး ..

ေနာက္ဆံုး ေကာင္ေလး ထြက္သြားခဲ့တယ္ .. မိန္းကေလးကေတာ့ က်န္ရစ္သူ .. ခုထိလည္း အတိတ္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ခ်င္ေနေသးသူ ..

အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတခုရဲ႕ အဆံုးသတ္မွာ အရံႈးအႏိုင္ ဆိုတာသာ ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ က်န္ရစ္သူ မိန္းကေလးကေတာ့ အရံႈးေတြ ထပ္လို႕ေပါ့ .. ဘယ္လိုလဲ ဆက္ျပီး အရံႈးခံေနဦးမလား ..

ေမးခြန္းေတြ တြင္တြင္ ထုတ္ရင္း သူမ လာရာလမ္းကို ျပန္ေလွ်ာက္ေနခဲ့ျပီ .. မ်က္ႏွာမွာေတာ့ သူမရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈအတြက္ ရွက္ျပံဳးတခုကို ဆင္ယင္ထားတယ္ .. ပုစာၦတပုဒ္ကို အေျဖရသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္နဲ႕လည္း ဆင္တူျပန္တယ္ .. အေတြးထဲမွာေတာ့ ေနာက္ခ်န္ခဲ့တဲ့ ခံုတန္းေလးဟာ သာမန္ ခံုတန္းေလး အျဖစ္နဲ႕သာ ..