သံလ်င္ျမိဳ႕

ငယ္တုန္းတည္းက ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ျမိဳ႕တျမိဳ႕ပါပဲ ..

သံလ်င္ျမိဳ႕နဲ႕ပတ္သက္ျပီး မွတ္ဥာဏ္ေတြကေတာ့ .. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာ .. က်ိဳက္ေခါက္ဘုရား .. ေက်ာက္တန္းဘုရား .. အဖြားေဒၚျခဴ .. ရွင္ေမြ႕ႏြန္းနဲ႕မင္းနႏၵာ .. ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းနဲ႕ တံတား .. စသည္တို႕ပါပဲ ..

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာက ေဖၾကီးဘက္က ဖိုးဖိုးၾကီးရဲ႕ ခ်က္ျမဳပ္ေပါ့ .. ၾကားဘူးေနတာေတာ့ ဖိုးဖိုးၾကီးက သူၾကီးသားဆိုလား သူၾကီးေျမးဆိုလားပါပဲ .. အိမ္မွာ ဓါးၾကီးတလက္ရွိတယ္ .. ဘယ္လိုေခၚတယ္ဆိုတာေတာ့ ေမ့ျပီ .. ထမင္းစားပြဲရဲ႕ အေပၚနားက်က်မွာ တန္းလန္းဆြဲထားေလရဲ႕ .. အဲဒါ အိမ္ အေဟာင္း ၁ထပ္ခြဲအိမ္ေလးတုန္းကပါ .. ခုဆို ဘယ္နားေရာက္ေနမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး .. ဖိုးဖိုးၾကီးက ရြာမွာ မေနခ်င္လို႕ စာသင္ ျမိဳ႕တက္ျပီး ရံုးစာေရး၀င္လုပ္ရာက အဖြားနဲ႕ေတြ႕ .. အဖြားက ျမိဳ႕သူ .. ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ္ေတြပါ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သူျဖစ္ခဲ့တယ္ေပါ့ .. ဒါေပမယ့္ သံလ်င္ဆိုတာ အိမ္ဦးနဲ႕ၾကမ္းျပင္လို ၀င္လုိက္ထြက္လိုက္နဲ႕ ငယ္တုန္းတည္းက ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္ .. ေဖၾကီးတို႕ ဖိုးဖိုးၾကီးတို႕ ေျပာတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးေတြနဲ႕လည္း နားယဥ္ေနခဲ့ပါတယ္ ..

ငယ္တုန္းက လူၾကီးေတြ သြားတုိင္းလုိက္ ေရာက္တဲ့ေနရာ စားေသာက္နဲ႕ ေပ်ာ္ခဲ့တယ္ .. အိမ္ေတြကို လိုက္ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဘယ္လိုအမ်ိဳးေတာ္တယ္ေျပာတုိင္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ ၾကည့္ဘူးတယ္ .. တရြာလံုးက လူေတြကို အမ်ိဳးေတြပါလားလို႕ မွတ္ထားလုိက္တယ္ .. ခုေနာက္ပိုင္းလည္း သံလ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာက တရားစခန္းေၾကာင့္ လစဥ္ေရာက္ျဖစ္ေနေသးတယ္ .. ကိုယ္တုိင္မဟုတ္ရင္ေတာင္ အိမ္က လူၾကီးေတြ ေရာက္တယ္ဆိုတာ ၾကားၾကားေနတယ္ ..

က်ိဳက္ေခါက္ဘုရားကေတာ့ သံလ်င္ကို ေရာက္တုိင္း မေရာက္မျဖစ္လိုကို သေဘာပိုက္ျပီး ေရာက္ျဖစ္တယ္ .. မုခ္ေပါင္းစံုကေနလည္း အတက္ အဆင္းလုပ္ဘူးတယ္ .. အဲဒီက ေဂါပကေတြကလည္း အမ်ိဳးေတြတဲ့ .. အမ်ိဳးမဟုတ္လည္း တနည္းနည္းနဲ႕ ေျပာရင္း ဆိုရင္းကေန သိကုန္ၾကျပန္ေရာ .. က်ိဳက္ေခါက္ဘုရားေပၚကေန သံလ်င္ျမိဳ႕ကို ၾကည့္ျပီး ေဖၾကီးတို႕ေျပာတဲ့ ဟိုဘက္နားက အဘိုးေတြရဲ႕ လယ္ေတြ အဲဒီလယ္မွာ ႏြားက ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ေမြးတာ ဘာညာဆိုတာလည္း သတိရေနတုန္းပဲ ..

သံလ်င္ေရာက္တုိင္း ေက်ာက္တန္းကိုမေရာက္ျဖစ္ဘူး .. ေက်ာက္တန္းသြားၾကမယ္ဆို စီစဥ္ျပီးသြားမွ ေရာက္ျဖစ္တယ္ .. ေက်ာက္တန္းသြားလို႕ ေမာ္ေတာ္စီးရတာ အရမ္းသေဘာက်တယ္ .. မေရာက္ခ်င္ဘူး သြားတဲ့ေနရာကို ေမာ္ေတာ္ပဲ စီးခ်င္ေနတာ .. တခါတေလ ေမာ္ေတာ္ေမာင္းတဲ့လူက ပတ္ေသးတယ္ .. တခ်ိဳ႕က် တန္းေမာင္းေတာ့ ခဏေလးနဲ႕ ေရာက္ေရာက္သြားတယ္ .. ေက်ာက္တန္းေရာက္ျပီဆို ဘုရားဖူးတာက ခဏ အေပ်ာ္ေဆာ့ေနတာ ပိုမ်ားတယ္ .. အိမ္နဲ႕သြားရင္ အျမဲတမ္း အေမနဲ႕ အေဒၚက စားဖို႕ ေသာက္ဖို႕ အိုးေတြခြက္ေတြနဲ႕ ထြက္ေလ့ရွိေတာ့ ေရာက္ရင္ ေနရာရွာ ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြဖြင့္ျပီး စားၾကတာပဲ .. ျပီးရင္ ေပါက္ေပါက္ဆုတ္၀ယ္ ငါးစာေကၽြး .. ေနာက္ထပ္ သတိရေနတာ အိမ္သာပဲ .. သိတယ္မလား .. ဒိုးယိုေပါက္ .. :P .. ခုေတာ့ တမ်ိဳးျဖစ္ေလာက္ပါျပီ .. တခါကလည္း ေမာင္ေလး ေက်ာင္းနားတုန္း ေက်ာက္တန္းသြားၾကတယ္ .. ေမာင္ေလးက ငွက္ဖ်ားရွိေတာ့ ေလလည္း တအားတုိက္ေရာ ငွက္ဖ်ားက ထေရာ .. ျပန္ေျပးရေတာ့တာပဲ ..

အဖြားေဒၚျခဴဆိုတာ အဘြားေတာ့ေတာ္တယ္ ဘယ္လိုဘယ္ပံုစပ္ရတယ္ေတာ့ မသိေတာ့ဘူး .. ေယာဂီ၀တ္နဲ႕ ဆံုးသြားတာလည္း ၾကာေပါ့ .. ဒါေပမယ့္ အဖြားေဒၚျခဴရဲ႕ ပံုပန္းသ႑ာန္ကို ျမင္ေနမိေသးတယ္ .. ပိန္ပိန္ပါးပါး အညိဳေရာင္ ေယာဂီ၀တ္စံုနဲ႕ပဲ ျမင္ဘူးလုိက္တဲ့ အဖြားေပါ့ .. မ်က္ႏွာမွာ မွဲ႕ေတြနဲ႕ အသက္လည္း အေတာ္ရွည္ပါတယ္ .. လိုအပ္မယ္ထင္တာေတြ ၀ယ္ျပီး ေရာက္သြားတုိင္း ရွိတာေတြ ခ်ေကၽြးတာ .. က်မတို႕ကေတာ့ ဇရပ္ေရွ႕မွာ ေဆာ့ၾကေပါ့ .. ျပန္ဖို႕ ကားေပၚတက္ျပီး ကားထြက္တာနဲ႕ အဖြားတာ့တာလုပ္တဲ့ပံုက ကိုယ္ေတြ ပံုမွန္လုပ္သလို လက္ကို ေ၀ွ႕ယမ္းျပတာမဟုတ္ပဲ သြားေတာ့လို႕ လက္ကို ခါျပသလိုျဖစ္ျဖစ္ေနတာ .. အဲလိုႏႈတ္ဆက္တိုင္းလည္း ကားေပၚေရာက္ေနတဲ့ မိုးခါးတို႕ေျပာေနက်က ဘယ္ခ်ိန္တည္းက ျပန္ေစခ်င္တယ္ မသိဘူးေပါ့ .. သြားေတာ့ဆိုတာခ်ည္းပဲ အတင္းႏွင္ေနတာပဲလို႕ အခ်င္းခ်င္း အတင္းအုပ္တတ္တယ္ ..

ရွင္ေမြ႕ႏြန္းနဲ႕မင္းနႏၵာ အေၾကာင္းကေတာ့ သိပ္နားေထာင္လို႕ ေကာင္းတဲ့ ပံုျပင္ ဒ႑ာရီပဲ .. ေတာ္ေတာ္လည္း ၾကိဳက္တယ္ .. အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကားဘူးတယ္ .. ျပန္ေျပာတုိင္းလည္း နားေထာင္တယ္ .. သနားတယ္ေပါ့ .. နားေထာင္တုိင္း မ်က္စိထဲပါ ပံုေပၚလာသလိုပဲ .. မလက္တို ငမိုးရိပ္ရဲ႕ ရန္သူက (ေမ့ေတ့ေတ့ :P) အဲဒီဇာတ္ရဲ႕ ဗီလိန္ေပါ့ .. သူ႕ကို ေတာ္ေတာ္မုန္းတယ္ .. မင္းသားေလးကို ေတာ္ေတာ္သနားတယ္ .. မင္းသမီးေလးေရာေပါ့ .. ဒါေပမယ့္ မင္းသမီးေလးေၾကာင့္ မင္းသားေလး ဘုန္းနိမ့္ျပီး ဒီဇာတ္လမ္းျဖစ္သြားတာဆိုေတာ့ မင္းသမီးေလးကို သိပ္ေတာ့ မၾကည္ဘူး .. သူမ်ားခိုင္းတုိင္း လုပ္လို႕ .. ဇာတ္လမ္း အဆံုးမွာ မီးခိုးႏွစ္ခု ေပါင္းသြားတယ္ဆိုတာကို မ်က္စိထဲျမင္ျပီး နဲနဲ ေက်နပ္လုိက္ေသးတာ .. သံလ်င္မွာ ရွင္ေမြ႕ႏြန္းဘုရားဆိုျပီး ရွိတယ္ .. ေတာင္ထိပ္ေလးလိုေပၚမွာ .. ကားနဲ႕ျဖတ္သြားရင္းပဲ ျမင္ဘူးတယ္ .. တခါမွေတာ့ မေရာက္ဘူးဘူး .. ၾကားဘူးတာက အတြဲေတြ သြားရင္ ကြဲတတ္တယ္တဲ့ ..

ငမိုးရိပ္ကေတာ့ ဇာတ္ပို႕ေပါ့ .. ၾကိမ္စၾကၤာနဲ႕ ရိုက္လိုက္တာနဲ႕ ေပၚေပၚလာတတ္တဲ့ မိေခ်ာင္းၾကီး .. သူ႕ခံတြင္းထဲ ငံုထားခံရတဲ့ မင္းသားေလး .. မင္းသားေလးနဲ႕ မင္းသမီးေလးအတြက္ သူက ျမွားနတ္ေမာင္ ေခၚမလားပဲေနာ္ .. ခံတြင္းထဲက ထုတ္လိုက္ျပီး သူ႕သခင္ မင္းသားေလး အသက္ မရွိေတာ့တာ သိေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရွာမလဲေပါ့ .. ေတြးတာ ေတြးတာ .. :D

အရင္က သာေကတဘက္က တံတားမရွိေသးေတာ့ ငမိုးရိပ္တံတားကပဲ ျဖတ္ျပီး သံလ်င္ကို သြားရတယ္ .. တံတားေပၚက ျဖတ္တိုင္း ရွင္ေမြ႕ႏြန္း မင္းနႏၵာ ဇာတ္လမ္းနဲ႕ အတူ ငမိုးရိပ္ မိေခ်ာင္းၾကီးပါ ျမင္ေယာင္ သတိရတယ္ .. မင္းသမီးေလးကို သြားေတြ႕တုိင္း ဟိုဘက္ကမ္းကေန ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ဖို႕ ငမိုးရိပ္ကိုစီးျပီး သြားတာပါလားေပါ့ .. စိတ္ကူးနဲ႕ ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိတယ္ .. ခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ငမိုးရိပ္တံတားကို မျဖတ္ျဖစ္တာ ၾကာပါျပီ .. သံလ်င္သြားတုိင္းလည္း သာေကတ တိုင္းရင္းသားေက်းရြာဘက္မွာရွိတဲ့ တံတားကပဲ ျဖတ္ျဖစ္ေတာ့တယ္ ..

အတိတ္ေတြကလည္း ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ျဖစ္ကုန္ျပီ .. ပံုရိပ္ေတြကလည္း ေကာက္ေၾကာင္းလုိက္ရ ခက္ခက္ လာတယ္ .. အရာ၀တၱဳေတြက အစ လူေတြရဲ႕ အက်င့္စရိုက္ စာရိတၱေတြ အဆံုး တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲလာလုိက္တာ အရင္က မိတ္ဆက္ေပးလုိက္တာနဲ႕ ျပံဳးရႊင္ျပီး ျပန္ႏႈတ္ဆက္တတ္တဲ့ အက်င့္ေတြကေန ခပ္မွန္မွန္ ခပ္တန္းတန္းေတြ ျဖစ္ကုန္ျပီ .. သူဘာလဲ ငါဘာလဲ ဆိုသလိုမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ကုန္ျပီ .. ပကာသန ဂုဏ္တု ဂုဏ္ျပိဳင္ဆိုတာကလည္း မရွိရင္ေကာင္းမယ္ ဆိုေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာ ရွိကို ရွိေနတဲ့ အရာေတြ ျဖစ္ေနျပန္တယ္ ..