ဟက္ပီးဘတ္ေဒး မိုင္ဖားသား :D

က်မမွာ မိသားစု၀င္ (၄) ေယာက္ရွိတယ္ .. ေဖၾကီးရယ္ ေမၾကီးရယ္ က်မရယ္ ေမာင္ေလးရယ္ေပါ့ .. ဒီေန႕ကေတာ့ မဂၤလာရွိတဲ့ က်မအေဖရဲ႕ေမြးေန႕ .. မေန႕ကတည္းကပဲ ရန္ကုန္ကိုဖုန္းဆက္ျပီး birthday wish လုပ္ျဖစ္လိုက္ပါတယ္ .. အသက္ကိုမွန္းေျပာလိုက္တာမွားသြားေသးတယ္ .. အသက္က ၅၄ ႏွစ္လား ၅၅ ႏွစ္လားလို႕ ရမ္းျဖီးလိုက္တာ အေဖက ၅၆ ႏွစ္တဲ့ .. :P ေဖၾကီး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာ ခ်မ္းသာျပီး အသက္ရွည္ရွည္ အနာကင္းစြာနဲ႕ သာသနာ့ အက်ိဳးကို ဆထက္ထမ္းပိုး ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါေစလို႕ပဲ ဒီေနရာကေန ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္ ..

လိမၼာလိုက္တာ .. ဘယ္သူမွမေျပာေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ေျပာရတယ္ .. :P

ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ (၃)

ညီမေလးတစ္ေယာက္ပို႕ေပးတဲ့ေမးက ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတဲ့ ပံုေလးေတြကို ျပန္တင္လိုက္တာပါ .. က်မက ေၾကာင္ေလးေတြကိုခ်စ္တတ္ပါတယ္ .. အျမဲေတာ့မဟုတ္ဘူး .. ခ်စ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတဲ့ ေၾကာင္ေလးေတြကို ခ်စ္တတ္ပါတယ္ .. ေအာက္ကပံုေလးေတြကလည္း က်မစိတ္ထဲ ခ်စ္စရာေလးျဖစ္ေနလို႕ တင္လိုက္တာပါ ..

Scroll Box ေလး တင္နည္းေလးကိုပါ စမ္းသပ္ၾကည့္လိုက္တာပါ .. း)

နီးလာတဲ့ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ (၂၁-၁-၀၉)

ရန္ကုန္ကို ျပန္ရမယ့္ရက္ နီးလာျပီ .. အလုပ္ကေနခြင့္ေပးလို႕ ၁ႏွစ္နီးပါးခြဲခြာခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ေျမကို ျပန္နင္းရမယ္ .. မိသားစုနဲ႕ေတြ႕ရမယ္ .. ခ်စ္သူ ခင္သူေတြနဲ႕ ေတြ႕ရမယ္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ေနတာအရမ္းပဲ .. ေပ်ာ္ျပီးအလုပ္ေတြလုပ္တာလည္း အမွားခ်ည္းပဲ :D ..
စလံုးကို ၂၀၀၈ခုႏွစ္ မတ္လ ၁ရက္ေန႕က စေရာက္တယ္ .. ေရာက္ျပီး အလုပ္ရေရးအတြက္ လံုးပမ္းေနရတယ္ .. အဲဒီခ်ိန္ထိ ရန္ကုန္မျပန္ဘူး .. မျပန္ဘူးနဲ႕ ေကၽြးေက်ာ္ေနခဲ့တာေလ .. အက်င့္က တစ္ေယာက္တည္းေနရတာကိုႏွစ္သက္တယ္ .. မိဘေတြနဲ႕ ခုလို ေ၀းေ၀းလံလံ ခြဲဘူးတာလည္း ပထမဆံုးပဲ .. ခရီးထြက္တာက အစ မိဘပါမွ သြားျဖစ္တာ .. သြားေလ့ရွိတာေလ .. တစ္ေခါက္ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္း က်ိဳက္ထီးရိုးတက္ဖူးတယ္ .. ရွားရွားပါးပါးတစ္ေခါက္တည္းပဲ ..

အလုပ္ရျပီး စိတ္ခ်လက္ခ် ေနႏုိင္ျပီဆိုတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ လူ႕အလို နတ္မလုိက္ႏိုင္ဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ .. ေနခြင့္ရျပီဆိုတာသိေတာ့ ျပန္ခ်င္တယ္ .. အိမ္ကိုလည္းသတိရလာတယ္ .. လြမ္းစရာေလးေတြကိုလည္း လြမ္းလာတယ္ .. အလုပ္အတြက္ ပူတဲ့အပူက ေလွ်ာ့သြားတာကိုး ..

ေလယာဥ္ကြင္းကို အေၾကာင္းကိစၥ ရွိလို႕ ေရာက္တုိင္း အိမ္ျပန္ခ်င္လိုက္တာ .. ျပန္မယ့္လူရဲ႕ ေသတၱာထဲပဲ ေခြေခါက္ လိုက္သြားခ်င္စိတ္ေပါက္တယ္ ..

စင္ကာပူကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾကတယ္ေလ .. ေနပူ ရင္ပူ စင္ကာပူတဲ့ .. တကယ္လည္း ပူႏုိင္တဲ့ စင္ကာပူပါပဲ .. ေန႕လည္မွာေနကပူလိုက္တာ အျပင္ေတာင္မထြက္ႏုိင္ဘူး .. မိုးရြာခ်င္ေတာ့လည္း ခ်က္ခ်င္း .. ျပီးလည္း ျပန္ပူတာပါပဲ .. (ခုခ်ိန္ ရန္ကုန္မွာ ေတာ္ေတာ္ေအးေနတယ္တဲ့ .. သူငယ္ခ်င္းေတြကေျပာၾကတယ္ .. ျပန္ေရာက္တဲ့ခ်ိန္ အေအးက်န္ပါ့ဦးမလားမသိဘူး ..) အလုပ္မရခင္က အလုပ္ရဖို႕ ပူရတယ္ ေျပးရ လႊားရတယ္ .. အလုပ္ရျပီဆိုေတာ့ pass တင္ဖို႕အတြက္ ပူရျပန္ေရာ .. pass က်ျပီဆိုျပန္ေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္၀င္တယ္ .. လုပ္ငန္းခြင္မွာ အလုပ္နဲ႕ပတ္သက္တာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ရင္ပူရျပန္ေရာ .. နာမည္ကိုက ပူေနေတာ့လည္း လာသမွ်လူ ပူရေတာ့တာပဲလားမသိပါဘူး ..

ဘာပဲေျပာေျပာ ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ ေတာ္ရမွာေနရဆိုတာလိုပဲ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ဆံုးေအာင္ေတာ့ ေလွ်ာက္ရဦးမွာပါပဲ ..

လာမယ့္ စေနမွာ အိမ္ျပန္ အလြမ္းသယ္ရမယ့္ အေရးေတြးေပ်ာ္ေနပါတယ္ .. ရတဲ့ခြင့္က ၂၄ရက္ဆိုေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနေပ်ာ္တယ္ပဲ ဆိုရမွာေပါ့ .. တကယ္ေတာ့ မေလာက္ပါဘူး .. ဒီထက္မ်ားမ်ားရခ်င္ေသးတာ .. ခုေတာ့လည္း ရသေလာက္ေလးနဲ႕ပဲ တင္းတိမ္ရမွာေပါ့ ..

အေတြးေတြနဲ႕ေပ်ာ္မိတယ္
ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ခဏျပန္ခြင့္ရခ်ိန္
ခ်စ္သူခင္သူေတြနဲ႕ ခဏျပန္ဆံုခ်ိန္
ခုမွတန္ဖိုးထားတတ္လာတဲ့ ခဏဆိုတဲ့ အခ်ိန္

အခ်စ္နဲ႕ အတၱ

`နင္ ငါ့ကို ေမ့လိုက္ေတာ့ဟာ´ သူမအရမ္းအံ့ျသသြားတယ္ .. ေခါင္းကို ခ်ာခ်ာလည္ျပီး မူးသြားတယ္ ..

`ဘာ .. နင္ငါ့ကိုဘာေျပာလိုက္တာ.. မဟုတ္ေသးပါဘူး .. နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ .. နင္ေနမေကာင္းဘူးလား .. ငါ့ကုိစိတ္ဆိုးေနတာလား .. ငါဘာမွားလို႕လဲ ..´

`မဟုတ္ဘူး နင္ဘာမွမမွားပါဘူး .. မွားတာက ငါ.. ငါျပင္မလို႕မရတဲ့ အမွားကို က်ဴးလြန္မိခဲ့တယ္ .. ´

`မဟုတ္ပါဘူး .. နင္ငါ့ကို စတာမဟုတ္လား .. နင့္ကိုမေျပာဘဲ ငါသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ခရီးထြက္သြားတာကို မေက်နပ္လို႕ နင္အခုလိုေျပာတာမဟုတ္လား .. နင္ေနာက္ေနတယ္ဆိုလည္း ငါ့ကို ဒီလိုခ်ည္းေတာ့ မေနာက္ပါနဲ႕ဟာ .. ´

`မဟုတ္ဘူး .. ငါအခုတကယ္ေျပာေနတာ ..´

`ေျသာ္ .. ဒါဆို ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာတာ အမွန္ပဲေပါ့ေနာ္ .. ဟုတ္လားဟင္ .. နင့္မွာ ငါ့အျပင္ တျခားတြဲေနတဲ့မိန္းကေလး ရွိတယ္ဆိုတာ တကယ္ေပါ့ေနာ္ .. နင္သူ႕ကို တကယ္ခ်စ္တာေပါ့ .. ဟုတ္လား .. ငါ့ကိုေျပာျပစမ္းပါဦး.. ငါ့ကိုသူငယ္ခ်င္းေတြကလာလာေျပၾကတယ္ .. နင့္ကို ေတြ႕ခဲ့တယ္ေပါ့ .. ငါမယံုခဲ့ဘူး .. ခု နင္ကိုယ္တုိင္ကေျပာလာျပီဆိုေတာ့ .. နင္ေျပာတာကိုနားေထာင္ခ်င္တယ္ .. ´

`မဟုတ္ဘူး ေမာင္ ..´

`ဘာ ေမာင္ ဟုတ္လား .. ေျသာ္ .. ဒါက နင့္ရဲ႕ အခ်စ္သစ္ကေလး ေခၚတဲ့နာမည္ေပါ့ေလ .. ဟုတ္ပါဘီ .. ဆက္ေျပာပါ ..´

`ေဆာရီးဟာ ..´

`မဟုတ္ပါဘူး .. ရပါတယ္ .. ဆက္ေျပာပါ .. ငါခံႏိုင္ရည္ရွိပါတယ္ ..´

`ငါရဲ႕ အခ်စ္ဦးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ေလ .. သူက ငါ့ကို ေမာင္လို႕ေခၚခဲ့ဘူးတယ္ .. အခုတစ္ေယာက္ကလည္း ငါ့ကို ေမာင္လို႕ေခၚတယ္ .. နင္ကိုငါေခၚခိုင္းတာ နင္ဘယ္လိုမွမေခၚခဲ့ဘူးေလ´

`ဘာလဲ အဲဒါနင္ငါ့ကို ျဖတ္ရတဲ့ အဓိက အေၾကာင္းျပခ်က္လား´

`မဟုတ္ပါဘူး .. ငါနင့္ကိုခ်စ္ပါတယ္ ..ဒါေပမယ့္ နင္က မလိုက္ေရာႏိုင္တာေတြ သိပ္ကိုမ်ားတယ္ဟာ .. နင့္ကို ငါ အစပိုင္းက သိပ္ခ်စ္ခဲ့တယ္ .. ဒါေၾကာင့္လည္း ငါ့အေမနဲ႕ေတြ႕ေပးမလို႕ဆိုျပီး ငါနင့္ကိုေခၚခဲ့တယ္ေလ.. နင္လိုက္ခဲ့လား .. နင္က မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ သိကၡာ တန္ဖိုးဆိုတာေတြ တြင္တြင္ေျပာျပီး .. ျငင္းခဲ့တယ္ .. ပစၥည္းတစ္ခုရဲ႕တန္ဖိုးဆိုတာ .. အဲဒီပစၥည္းကိုပိုင္ဆိုင္တဲ့သူတစ္ေယာက္ကသတ္မွတ္တာ .. ငါတို႕လက္ထပ္ဖို႕ထိစဥ္းစားျပီးခ်စ္ခဲ့တာပဲ .. ငါ့တို႕ မိဘေတြသိထားတာ .. ေဆြမ်ိဳးေတြသိထားတာ ဘာျဖစ္လဲ .. နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ .. နင္က ငါနဲ႕သြားျပီလာျပီဆိုလည္း လူေတြ႕မွာ လူသိမွာသိပ္ေၾကာက္တယ္ .. နင္ငါ့ကိုတကယ္မွမခ်စ္ပဲ .. နင္ကလူသိမခံႏုိင္ဘူးေပါ့ .. ငါအျမဲတမ္းေမးတယ္ .. ငါ့ကိုခ်စ္လားဆိုရင္လည္း ဘယ္သူရွိလို႕ ဘယ္၀ါရွိလို႕နဲ႕ နင္ အဒီစကားေလး တစ္ခြန္းေတာင္ ငါ့အတြက္ မေပးႏိုင္ဘူး .. အဲဒါေလာက္ေလးနဲ႕ နင္က သိကၡာမရွိတဲ့ တန္ဖိုးမရွိတဲ့ မိန္းမျဖစ္ေရာလား နင္ အရမ္း အတၱၾကီးတယ္ .. နင့္ဘက္ပဲနင္ၾကည့္တယ္ .. ငါနင့္ကိုစိတ္ကုန္တယ္ ..´

`ငါတတ္ႏိုင္သေလာက္နင့္အေပၚလိုက္ေလ်ာခဲ့ပါတယ္ .. နင္မေက်နပ္ရင္ ငါ့ကိုေျပာေပါ့ .. ငါလည္းစဥ္းစားထားျပီးသားပါ .. နင့္ရဲ႕မိဘေတြကိုေတြ႕ဖို႕ ..´

`ေတာ္ပါေတာ့ဟာ .. နင္က နင့္ကိုယ္နင္ခ်စ္တာ .. နင့္ အတၱကိုနင္ခ်စ္တာ ..နင္ခ်စ္တာငါမဟုတ္ဘူး .. နင့္ကိုယ္နင္ .. ငါ သူ႕ကို လက္ထပ္ေတာ့မယ္.. သူက သူ႕ကိုယ္သူထက္ငါ့ကိုပိုခ်စ္ႏုိင္တယ္ ´

` ငါ၀မ္းသာပါတယ္ .. နင္လက္ထပ္မွာ ေပ်ာ္စရာေပါ့ .. ငါအခုက်ေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြက နင့္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး .. ငါ့အတြက္ .. နင္သိျပီးသားပဲ ငါက သိပ္အတၱၾကီးတဲ့မိန္းမဆိုတာ .. နင္တို႕အတြက္ စိတ္ရင္းနဲ႕ဆုမေတာင္းေပးႏိုင္တာေတာ့ခြင့္လႊတ္ဟာ .. ငါသြားေတာ့မယ္´

သူမ ေနာင္တမရပါဘူး .. သူမလွည့္ထြက္ခဲ့ေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြအမ်ားၾကီးပဲ .. ဒါေပမယ့္ ေျပာဖို႕ မၾကိဳးစားေတာ့ဘူး .. ငါနင့္ကိုသိပ္ခ်စ္ပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ တျခားမိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႕ ျပိဳင္မခ်စ္ႏုိင္ဘူး .. အဲဒါ ငါ အတၱၾကီးတာလား .. ငါမေပးႏိုင္တဲ့အရာေတြ နင္သူ႕ဆီက ရလို႕ ငါအနားက ထြက္သြားတာ ငါ၀မ္းမနည္းဘူး .. အဲဒါကေရာ ငါ မာနၾကီးတာလား .. နင္ေျပာသလို ငါ့က အတၱၾကီးတဲ့ မာနၾကီးတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ .. ဒါေပမယ့္ အဲဒါ ငါ့ အတြက္ မရွိမျဖစ္ဘူး .. အဲဒီအရာ ႏွစ္ခုကပဲ ငါ့ဘ၀ကို ကာကြယ္ေပးႏိုင္မွာေလ .. ဒါေပမယ့္ နင္လည္းစဥ္းစားပါ .. နင္ေရာ အတၱနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ကင္းကြာေနလို႕လဲ ..

Wrong again

Wrong again


(tommy lee james/cynthia weil)

From the day we met
You made me forget
All my fears
Knew just what to say
And you kissed away
All my tears

I knew this time I had finally found
Someone to build my life around
Be a lover and a friend
After all my heart had put me through
I knew that it was safe with you
And what we had would never end
Wrong again

Everybody swore
They�d seen this before
We�d be fine
And you�d come to see that you still loved me
In good time

And they said there�s nothing you can do
It�s something that he�s going through
It happens to a lot of men
And I told myself that they were right
That you�d wake up and see the light
And I just had to wait �til then
Wrong again

And it seemed to me the pain would last
My chance for happiness had passed
And nothing waited �round the bend
I was sure I�d never find someone
To heal the damage you had done
And my poor heart would never mend
Wrong again
Wrong again

သီခ်င္းေဒါင္းခ်င္ရင္
Wrong again
တင္ဇာေမာ္ရဲ႕
မွားျပန္တယ္

ခုျမင္ ခုေပ်ာက္

က်မဆိုက္ထဲမွာ ၂၀၀၉ ကို ကူးခါနီး ၂၀၀၈ ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးရက္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တာပါ ..

အလုပ္သမားေတြအေနနဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူးပိတ္ရက္အတြက္ အျပင္ေလွ်ာက္လည္မယ္ဆိုျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနမယ့္သူေတြရွိသလို မနက္ျဖန္ပိတ္ရက္မွာ အနားယူမယ္ဆိုျပီး အားတင္းေနသူေတြလည္းရွိမွာပါ .. က်မဆိုရင္လည္း ေနာက္ေန႕ပိတ္ရက္ဆိုရင္ကို စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေနတတ္ပါတယ္ .. ဘာမွမဟုတ္လည္း အလုပ္မသြားရဘူးဆို ေပ်ာ္ေနတာပါပဲ .. ေက်ာင္းတက္တုန္း အရြယ္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို ေပ်ာ္သလိုမ်ိဳးေပါ့ .. ေနာက္ရက္အတြက္ ေတြးျပီးေပ်ာ္ရႊင္ေနသူေတြထဲကမွာ ကံဆိုးခဲ့သူႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းေျပာခ်င္ပါတယ္ ..

၂၀၀၈ခုႏွစ္ ၃၁ ရက္ေန႕ ေန႕လည္ပိုင္းမွာ က်မေဘးနားမွာရွိတဲ့ မန္ေနဂ်ာရဲ႕ အလန္႕တၾကားေအာ္လုိက္သံကိုၾကားလိုက္ရတယ္ ..

က်မတို႕လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေနရာမွာတင္ ဆိုက္ထဲက ကရိန္းတစ္ခုက ခါးလည္က က်ိဳးက်တာပါ .. ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာက စလို႕ လူၾကီးေတြအကုန္ ဆိုက္ထဲဆင္းသြားၾကတယ္ .. က်မတို႕လည္း ရံုးခန္းထဲကေန ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္နဲ႕႕ ၾကည့္ေနတာေပါ့ .. ဘယ္သူေတြဘယ္လိုထိသြားလဲဆိုတာလည္း မသိရေသးဘူး ..

မေတာ္တဆျဖစ္တဲ့ေနရာစီက ျပန္လာတဲ့လူေတြဆီက ေနာက္မွျပန္ၾကားရတာက တရုတ္ အလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္ ေျခေထာက္တစ္ေယာက္တစ္ဖက္ဆီ ထိသြားတယ္တဲ့ .. ေၾကသြားတယ္တဲ့ ..

တရုတ္ျပည္က လာျပီး အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့သူေတြက ဒီအလုပ္ကိုရဖို႕အတြက္ ေငြ ေသာင္းဂဏန္းအထိ အကုန္ခံျပီး လာလုပ္ၾကသူေတြရွိတယ္ .. တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ႏႈန္းခ်င္းေတာ့ မတူၾကဘူး .. ျပီးေတာ့ အရမ္းလည္း ပင္ပန္းၾကတယ္ .. ဆိုက္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ၾကရတဲ့သူေတြကို အရမ္းကိုယ္ခ်င္းစာတယ္ .. စင္ကာပူေနက အရမ္းျပင္းတယ္ .. အခုေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနရင္းကို မိုးက ၀ုန္းဆိုရြာခ်ခ်င္ ခ်တာမ်ိဳး .. ဆိုက္ထဲက အလုပ္သမားေတြက ေနဒဏ္ မိုးဒဏ္ ေတာ္ေတာ္ခံၾကရတယ္ ..

ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားႏုိင္ငံကိုလည္းလာရတယ္ .. ပင္ပင္ပန္းပန္းလည္း လုပ္ရတယ္ .. မိသားစုနဲ႕လည္း ခြဲခြာလာရတယ္ .. ဘယ္သူခြဲခ်င္မလဲေနာ္ .. ဒါေပမယ့္လည္း မျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ သူမ်ားႏုိင္ငံကိုလာ စြန္႕စြန္႕စားစား အလုပ္လုပ္ၾကရတယ္ .. အဲလိုလူေတြထဲကမွ ကံတရားက မေကာင္းျဖစ္ျပီး ခုလိုထိခိုက္မႈေတြနဲ႕ ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့အခါ ကိုယ္တုိင္နာက်င္ခံစားရသလို (အခန္႕မသင့္ရင္ ဒုကၡိတေတာင္ျဖစ္သြားႏုိင္တာမ်ိဳး) ကိုယ့္ကိုမွီခို္ေနတဲ့မိသားစုအတြက္လည္း ေရွ႕ေရးဘယ္လိုေကာင္းႏုိင္ေတာ့မလဲ .. ဆံုးရံႈးမႈတစ္ခုပါပဲ ..

အဲလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြ ျမင္ရ ၾကားရတဲ့လူေတာင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရင္ စိတ္ညစ္ရရင္ ပတ္သက္ေနတဲ့ သူတို႕ မိသားစုဆို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပူပန္ေသာကေရာက္ေနၾကမလဲ ..

ခုေနာက္ဆံုးၾကားမိတာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တည္းက တစ္ေယာက္က အေျခအေနဆိုးတယ္တဲ့ .. တဆင့္ျပန္ေျပာသူ ျပသေလာက္ေတာ့ တစ္ကိုလံုးလည္း ကုန္ေနျပီ .. လက္ရယ္ ခါးရယ္ တင္ပါးရယ္ ေပါင္ရယ္ ေျခေထာက္က ကရိန္းပိလို႕ ေၾကတယ္ဆိုတာနဲ႕ သူျပတာနဲ႕ဆို တကုိယ္လံုး ရစရာေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး .. ကရိန္းၾကီးရဲ႕ ၀ိတ္နဲ႕ က်မေတာ့ ဆက္မေတြးရဲေတာ့ဘူး .. စိတ္ထဲကေနပဲ အျမန္ဆံုး သက္သာေပ်ာက္ကင္းပါေစပဲ ဆုေတာင္းေပးရေတာ့မွာပဲ ..

ကိုယ့္ကံတရားက ေရွ႕မွာဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ အာမခံခ်က္ မေပးႏုိင္ဘူး .. ကိုယ့္မ်က္ေတာင္တစ္ခါခတ္ခ်ိန္အတြင္းမွာ လွပတဲ့ျမင္ကြင္းတစ္ခုက အက်ဥ္းတန္ အရုပ္ဆိုးသြားႏုိင္သလို .. ကိုယ့္မ်က္စိသာျပန္မပြင့္ခဲ့ရင္ အဲဒီလွပတဲ့ျမင္ကြင္းကို ထပ္ျမင္ခြင့္ရခ်င္မွ ရေတာ့မွာ ..

ျမင္ကြင္းတစ္ခုေနာက္က အေတြး

"ငွက္ပစ္ထြက္ၾကမယ္ .. ငါဖမ္းသြားၾကမယ္ .."
"ဘာလုပ္ဖို႕လဲ .."
"ဘာမွေတာ့မဟုတ္ဘူး .. အေပ်ာ္ေပါ့ .."

ေျသာ္ .. ေတာ္ေတာ္ေကာင္းၾကတဲ့လူေတြေနာ္ .. ကိုယ္ေပ်ာ္ဖို႕အတြက္ သူမ်ားအသက္နဲ႕ရင္းရတယ္လို႕ .. ဒီလိုလုပ္ေတာ့ ဘယ္လိုမ်ားေပ်ာ္ဖုိ႕ေကာင္းလို႕လဲ .. အသက္ကိုလုေျပးေနတဲ့ သတၱ၀ါေတြကို ၾကည့္ရတာေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းတာလား .. မေသမရွင္ ဖုတ္လိုက္ဖုတ္လုိက္ျဖစ္ေနတဲ့ သတၱ၀ါေတြကို ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းေနတာလား ..

#####

ဒီေန႕ မနက္ ရံုးလာတဲ့လမ္းမွာ လူတစ္ေယာက္ ငွက္ပစ္ေနတယ္ .. မီးပြိဳင့္မိလို႕ ကားခဏရပ္ထားတုန္းမွာ ေျမေပၚကို ငွက္တစ္ေကာင္က ဖုတ္ကနဲ က်လာတယ္ .. ေနာက္လည္း ေ၀းေ၀းမွာ ျပဳတ္က်လာတာေတြျမင္ရတယ္ .. မနက္ေစာေစာ ဒီျမင္ကြင္းမ်ိဳးျမင္လိုက္ရတာ စိတ္ထဲေမာသြားတယ္ ..

က်မကေတာ့ ကိုယ္တိုင္လည္း အသားနာမွာ ေၾကာက္တတ္သူပီပီ သူမ်ားကိုလည္း နာက်င္ေအာင္ မလုပ္ရဲဘူး .. ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ဘာမွမသိခင္ ျခင္ဆိုလည္း လိုက္ရိုက္တာပဲ .. ကိုယ့္မကိုက္လည္း လိုက္ရိုက္တယ္ .. လိုက္ဖမ္းလို႕ မိရင္ေပ်ာ္တာကိုး .. ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ သိသိၾကီးနဲ႕ ေသေအာင္လုပ္ဖို႕ သိပ္မရဲေတာ့သလိုပဲ .. အရင္တုန္းကဆို မေတာ္တဆ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ကို ပြတ္မိလိုက္လို႕ မေသမရွင္ျဖစ္ေနရင္ ပိုနာမယ္ဆိုျပီး ျမန္ျမန္ေသေအာင္သတ္လိုက္တယ္ .. :P ျမန္ျမန္၀ဋ္ကၽြတ္ေအာင္ေလ ..

ေနာက္ေတာ့ သိလာတာက သတၱ၀ါေတြအားလံုးက ကိုယ့္အသက္ေသမွာကို အေၾကာက္ဆံုးပဲတဲ့ .. ေနာက္ဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးကိုေတာင္ မစြန္႕လႊတ္ခ်င္ၾကဘူးတဲ့ .. ေနာက္ဆံုးခ်ိန္ထိ ရွင္သန္ဖို႕ၾကိဳးစားခ်င္ၾကတယ္တဲ့ .. စာအုပ္ေတြနဲ႕ ဘုန္းဘုန္းေတြရဲ႕ တရားေတြမွာ ဖတ္ဖူးမွတ္ဖူးလာတယ္ ..

အသိဆိုတာရွိေနရင္ေတာင္ အဲဒီအသိကို လက္ေတြ႕က်င့္သံုးႏုိင္ဖို႕က ေတာ္ေတာ္ခက္ေသးတာပဲ .. ခုေနာက္ပိုင္း ျခင္ေတြ ပုရြက္ဆိတ္ေတြကို လက္နဲ႕ ဖ်စ္ညစ္မသတ္ရဲေပမယ့္ .. ပုရြက္ဆိတ္က ပန္းကန္မွာကပ္ေနတာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ေရနဲ႕ေလာင္းခ်ေသးတယ္ .. :P .. သူတို႕ကိုခါေနရတာ အလုပ္ရႈပ္တာကိုး .. ဒီေလာက္မွစိတ္မရွည္တာ ..

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ပိုင္း ဘယ္သတၱ၀ါ ဘယ္အင္းဆက္ျဖစ္ျဖစ္ က်မ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ မသတ္ရဲေတာ့ဘူး .. (စိတ္မထင္ရင္ မထင္သလို ပုရြက္ဆိတ္ကို ေရနဲ႕ေလာင္းခ်တာကလြဲရင္ေပါ့ ..)

ေျပာခ်င္တာက .. အေပ်ာ္ဆိုျပီး ငွက္ပစ္တာ ငါးဖမ္းတာေတြကို က်မကေတာ့ ၀ါသနာမပါသလို ဒါကို ေပ်ာ္စရာလို႕လဲမထင္ဘူး .. ၀မ္းေရးအတြက္ ရွာေဖြစားေသာက္ၾကရတာဆိုတာက လြဲရင္ေပါ့ ..

သတၱ၀ါရယ္လို႕ ျဖစ္လာရင္ ကိုယ္ျပဳဖူးတဲ့ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္အက်ိဳးေတြကို ခံစားေနရတာပဲေလ .. ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈပဲေပါ့ .. တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း စဥ္းစားမိတယ္ .. ကိုယ့္ရဲ ေလာဘ လွ်ာအရသာခံဖို႕အတြက္ေလးတစ္ခုအတြက္ သူူမ်ားအသားကို အရသာရွိရွိခ်က္စားေနတာ တရားမွတရားရဲ႕လားလို႕ ..

ေမၾကီးအမွတ္တရ

ေမၾကီး
သမီးအက်င့္အတုိင္း ဘယ္ေန႕ဟာ ဘာေန႕ဆိုတာ ခုထိမသိတတ္ေသးပါဘူး .. သတိမထားတတ္ေသးပါဘူး .. ဒီေန႕မနက္ သူငယ္ခ်င္းဆီက message ၀င္လာတယ္ .. ဒီေန႕ ျပာသိုလျပည့္ေန႕ အေမမ်ားေန႕တဲ့ ..

------------------
အေမတဲ့ စာလံုးေလးႏွစ္လံုးေနာက္မွာ အဓိပၸါယ္ေတြ သက္ေရာက္မႈေတြ အမ်ားၾကီး ..
အေမတဲ့ စာလံုးေလးႏွစ္လံုးေနာက္မွာ တာ၀န္ယူမႈေတြ ေမတၱာတရားေတြ အမ်ားၾကီး ..
အေမတဲ့ စာလံုးေလးႏွစ္လံုးေနာက္မွာ သားသမီးအတြက္ ပူပန္မႈေတြ စိုးရိမ္မႈေတြ အမ်ားၾကီး ..
အေမတဲ့ စာလံုးေလးႏွစ္လံုးေနာက္မွာ ေသာကေတြ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီး ..

ဒီေန႕ အေမမ်ားေန႕မွာ သမီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အေမ့ကို သားသမီးေတြနဲ႕ အတူ ႏွစ္ေတြ အၾကာၾကီး အတူေနႏုိင္ဖို႕ .. ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာက်န္းမာခ်မ္းသာျပီး သာသနာျပဳႏုိင္ဖို႕ သမီး ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ ..
စိတ္မွန္းနဲ႕ပဲ ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္ .. း)

PS. လိမၼာတယ္ေနာ္ :D

အဆံုးသတ္ ၁၃

ငယ္စဥ္ကတည္းကေၾကာက္ရြံ႕ခဲ့ရတဲ့အရာေတြထဲမွာ ကိန္းဂဏန္းေတြလည္းပါခဲ့တယ္ .. ဂဏန္းသခ်ၤာနဲ႕႔ပတ္သက္ျပီး အက်ိဳးမေပးတဲ့အျပင္ ကၽြန္မသိပ္ေၾကာက္ရတဲ့ ကိန္းဂဏန္းတစ္လံုး ..

နံပါတ္ ၁၃ တဲ့ .. ၁၃ ဂဏန္းဟာ ကၽြန္မအတြက္ကံဆိုးေစတဲ့ဂဏန္း .. ကၽြန္မရဲ႕ဘ၀ ကၽြန္မရဲ႕တစ္သက္တာမွာ ကံဆိုးျခင္းေတြကိုသာ သယ္ေဆာင္လာေပးတဲ့ေန႕ရက္တုိင္းဟာ ၁၃ ရက္ေန႕ ျဖစ္ေနတတ္တယ္ ..

၁၃.၄.၁၉၉၈ ရက္ေလးကေတာ့ တစ္ရက္တည္းပါပဲ .. အဲဒီေန႕ကစလို႕ ကၽြန္မရဲ႕ ကံၾကမၼာက စုန္းကေ၀မတစ္ေကာင္ အဆက္မျပတ္ ၾကိမ္စာေတြကိုရြတ္ဆိုေနသလို ကၽြန္မအတြက္ ၾကမၼာဆိုးေတြစတင္ခဲ့တဲ့ေန႕ တစ္ေန႕ ျဖစ္ခဲ့တယ္ ..

တိုက္ဆိုင္စြာ အဲဒီေန႕ကလည္း ကၽြန္မရဲ႕ ၁၃ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕ျဖစ္ခဲ့ျပန္တယ္ ..

ကၽြန္မရဲ႕ ၁၃ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႕မွာ ေမြးေန႕ပြဲကို ေဖေဖျပန္မေရာက္လာခဲ့ဘူး ..

ကၽြန္မရဲ႕ေမြးေန႕ပြဲဟာ ေမေမတို႔ ဖြားဖြားတို႕ရဲ႕ ငိုသံေတြနဲ႕ အဆံုးသတ္ခဲ့ရတယ္ ..

& & & & & & & & &

ေဖေဖမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မအတြက္ ေမြးေန႔ပြဲဆိုတာပါ လိုက္ပါေသဆံုးခဲ့တယ္ ..

& & & & & & & & &

၁၃.၄.၂၀၀၀ (ကၽြန္မအားကိုးရာ မွီခိုရာ အရိပ္တစ္ခုနဲ႔ ေ၀းကြာသြားတဲ့ေန႔)

ကၽြန္မအသက္ ၁၅ႏွစ္

ကၽြန္မရဲ႕ ဒုတိယ အားကိုးရာ ျဖစ္တဲ့ ေမေမ ေနာက္တစ္အိုးတစ္အိမ္ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ေန႔ေပါ့ ..

ကၽြန္ဘ၀မွာ ဘယ္သူမွမရွိေတာ့ဘူး .. ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သာအားကိုးရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အသိစိတ္ကိန္းေအာင္းခဲ့တယ္ ..

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ေမ့ေမ့ကို နားလည္ေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္ .. မိန္းမသားဆိုတာ အားကိုးရွာတတ္တဲအမ်ိဳးပဲေလ ..

& & & & & & & & &

၁၃.၄.၂၀၀၅ (ကၽြန္မ အသက္ ၂၀ ျပည့္ျပီ)

ေမြးေန႔ပြဲတိုင္းကို ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႕ တိတ္ဆိတ္စြာ ျဖတ္သန္းရင္းနဲ႔ အသက္၂၀ ျပည့္ေမြးေန႔မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ခဲ့တယ္ .. အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ျပသနာက ဆီးၾကိဳေနတယ္ေလ ..

ပေထြးလုပ္သူနဲ႔ ျပသနာအၾကီးအက်ယ္တက္ျပီး ေမ့ေမ့ မ်က္ရည္ေတြကိုေက်ာခိုင္းျပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းခဲ့တယ္ ..

ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္ေတာ့မယ္လို႕ စိတ္ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္ ..

ကၽြန္မေနာက္ထပ္ျဖတ္သန္းရမယ့္ေန႔ရက္တုိင္းက ေျခာက္ကပ္မႈ အထီးက်န္မႈေတြနဲ႔ ၾကိဳဆိုေနတယ္ ..

ကၽြန္မအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတဲ့အရာရဲ႕ ေနာက္မွာ အျမဲတမ္း အငိုနဲ႕ အဆံုးသတ္ခဲ့ရတာခ်ည္းပဲ .. ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မေပ်ာ္ရမွာေၾကာက္လာတယ္ .. ကၽြန္မ မေပ်ာ္ရဲေတာ့ဘူး ..

& & & & & & & & &

ကၽြန္မရဲ႕ေမြးေန႕တိုင္းမေပ်ာ္ရႊင္ဖို႕ စိတ္ဆင္းရဲစြာနဲ႔ ျဖတ္သန္းဖို႕ ဘယ္နတ္ဆိုးကမ်ား ၾကိမ္စာတိုက္ခဲ့ပါလိမ့္ေနာ္ .. ကၽြန္မဘ၀ကို နာက်ည္းမႈေတြ နဲ႕ သာျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္ ..

မနက္ျဖန္ဆို ကၽြန္မအသက္ ၂၁ ျပည့္ျပီ .. ဘယ္လိုကံၾကမၼာဆိုးကမ်ားေစာင့္ၾကိဳေနေသးလဲ .. ကၽြန္မ ရင္ထိတ္စြာနဲ႕ ေက်ာ္ျဖတ္ရဦးမယ္ ..

& & & & & & & & &

၁၃.၄.၂၀၀၆

နာရီက ည ၁၂ နာရီထိုးဖို႕ကို တစ္ေရြ႕ေရြ႕ ခရီးဆက္ေနတယ္ .. ကၽြန္မတိတ္ဆိတ္စြာ တစ္ေယာက္တည္းအထီးက်န္စြာ ၁၃ ရက္ေန႕ကုန္ဆံုးသြားဖို႕ဆုေတာင္းေနမိတယ္ ..

ကၽြန္မအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ ..

ေနာက္တစ္ေန႕ သၾကၤန္ရက္ေတြကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ကုန္ဆံုးခဲ့တယ္ .. အဲဒီပထမဆံုး လည္ျဖစ္တဲ့သၾကၤန္မွာပဲ ကၽြန္မအသည္းေလး အေအးမိသြားတယ္ ..

ကၽြန္မဘ၀အတြက္ အေရးပါဆံုးလူတစ္ေယာက္ကို ဘုရားသခင္က ကၽြန္မေရွ႕ပို႕ေပးခဲ့တယ္ ..

& & & & & & & & &

ကိုကိုနဲ႕ ကၽြန္မဆံုေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္ .. ထူးထူးဆန္းဆန္းမဟုတ္ပါဘူး .. ဒီလိုပဲ သၾကၤန္မွာ ႏွလံုးသားခ်င္းခလုတ္တိုက္မိၾကတယ္ေပါ့ ..

ကိုကိုနဲ႕ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့တယ္ .. ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းခင္မင္တာထက္ပိုခဲ့တယ္ .. သံေယာဇဥ္ေတြ အထပ္ထပ္ရစ္ေႏွာင္မိၾကတယ္ ..

ေနာက္ေမြးေန႕ေတြၾကံဳတုိင္းစိုးရြံ႔ မိေပမယ့္ ကိုကိုအနားမွာရွိတာေၾကာင့္ ကံၾကမၼာနတ္ဆိုး မေႏွာင့္ယွက္ႏိုင္ခဲ့ဘူးထင္တယ္ .. ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတယ္ ..

ကၽြန္မကိုကို႕ကိုယံုၾကည္ကိုးကြယ္မိတယ္ .. ကၽြန္မဘ၀အတြက္ အားကိုးရာဟာ ကိုကိုဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္မ နားလည္လိုက္တယ္ .. တစ္ခုပဲေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္ .. ကိုကိုသာကၽြန္မအနား ထာ၀ရရွိေနခြင့္ေပးပါ ..

& & & & & & & & &

ကိုကိုနဲ႕ခ်စ္သူသက္တမ္း ၁ႏွစ္ရွိေတာ့မယ္ .. ခ်စ္သူသက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကၽြန္မေရြးခ်ယ္မႈ မွန္ကန္တယ္လို႕ ယံုၾကည္ခဲ့တယ္ .. ကိုကိုဟာ ၾကင္နာတတ္သူတစ္ေယာက္ .. အျမဲတမ္းလည္း ဂရုတစ္စိုက္နဲ႕ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ကၽြန္မကုိခ်စ္ခဲ့တယ္ .. ကၽြန္မဟာ အခ်စ္ငတ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္လို႕ ကိုကိုသာ ကၽြန္မရဲ႕ တစ္ကမၻာျဖစ္ခဲ့တယ္ .. ကၽြန္မရဲ႕ ၾကိမ္စာေတြကို ပ်က္ပ်ယ္ေစခဲ့သူဟာလည္း ကိုကိုပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္ .. ကၽြန္မ သိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုကိုရယ္ ..

& & & & & & & & &

ကိုကို႕ရဲ႕ အခ်စ္ေတြမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနျပီး လွည့္စားတတ္တဲ့ ကံၾကမၼာကို ကၽြန္မ ေမ့ေနတယ္ေလ .. ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႕မွာေတာ့ .. ကၽြန္မရံုးျပန္တိုင္း မပ်က္မကြက္ အခ်ိန္မွန္လာၾကိဳေနက် ကိုကိုမေရာက္လာတဲ့ေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္ပူျပီးကိုကို႔ ဖုန္းကိုလွမ္းဆက္လိုက္တယ္ .. ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပကိုေရာက္ေနတယ္တဲ့ ..စိတ္ေလးလံစြာနဲ႕အိမ္ကိုျပန္လာခဲ့တယ္ .. အဲဒီေန႕ တစ္ညလံုးကိုကို႕ဆီဖုန္းေခၚလို႕မရခဲ့ဘူး .. ျပကၡဒိန္ ကိုၾကည့္မိေတာ့ ၁၃.၃.၂၀၀၇

& & & & & & & & &

ေနာက္တစ္ေန႔မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဖုန္းဆက္ခဲ့တယ္ .. ကုိကို႕ကို ကားေပၚမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ေတြ႔ခဲ့တယ္တဲ့ .. ကၽြန္မရင္ေတြပူလွျပီ .. ဖုန္းလည္းဆက္လို႕မရ .. ဘာေတြမ်ားျဖစ္ေနတာလဲ ကိုကိုရယ္ ..ေန႕လည္က်ေတာ့ ကိုကိုဖုန္းဆက္တယ္ .. သူ႕အဖြားအသည္းအသန္ျဖစ္လို႕ ေဆးရံုသြားေနရတယ္တဲ့ .. ကိုကိုဘာေျပာေျပာ ကၽြန္မယံုၾကည္ေပးေနမွာပါ .. ကိုကို႕ကို သိပ္ခ်စ္လို႕ေပါ့ ..အဲဒီေန႕က ကၽြန္မ တစ္ခြန္းေတာ့ေျပာလိုက္တယ္ .."ကုိကို ငယ္ေလးကို ခြဲမသြားပါနဲ႕ေနာ္ .. ကိုကိုခြဲသြားရင္ ငယ္ေလးေသမွာ" လို႕ေျပာေတာ့ကိုကိုက ဘယ္ေတာ့မွခြဲမသြားဘူးလို႕ ကတိေပးခဲ့တယ္ .. ကၽြန္မယံုၾကည္ေနပါတယ္ ..

& & & & & & & & &

အဲဒီေနာက္ပိုင္း အေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ကိုကို႕ပ်က္ကြက္မႈေတြမ်ားလာတယ္ ..ကၽြန္မရဲ႕ စုိုးရိမ္မႈဒီေရဟာလည္း ပိုမိုျမင့္တက္လာတယ္ .. တစ္ေယာက္တည္းရူးေနရတဲ့ရက္ေတြ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညေတြ .. အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္လည္း အိပ္မက္ဆိုးေတြေၾကာင့္လန္႔ႏိုးခဲ့ရတဲ့ညေတြ မ်ားလာတယ္ ..ကုိကို႕ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႕ပဲ ကၽြန္မသံသယေတြကို ေမာင္းထုတ္ပစ္ခဲ့တယ္ .. ကိုကိုကၽြန္မကလြဲျပီး ဘယ္သူ႕မွခ်စ္မွာမဟုတ္ဘူး .. ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ အိပ္ရာႏိုးေတာ့ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုးကိုက္ခဲေနတယ္ .. ဒီေန႕ေတာ့ ကၽြန္မရံုးသြားဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး .. ကိုကို႕ဆီဖုန္းဆက္ေတာ့ ကုိကိုဖုန္းပိတ္ထားျပန္တယ္ .. ရင္ေမာလိုက္တာေနာ္ ..ေန႕လည္က်ေတာ့ အိမ္တရားေခါက္သံၾကားလို႕ အျပင္ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ကိုကိုျဖစ္ေနတယ္ .. ကိုကို႕ကို ျမင္မွ ကၽြန္စိတ္ေတြဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိဘူး .. တစ္ခ်ိန္လံုးတင္းထားခဲ့သမွ် ကိုကို႕ရင္ခြင္ထဲ၀င္ျပီး ၀မ္းပမ္းတနည္းငိုမိတယ္ .. ကၽြန္မ ကိုကိုမရွိရင္ သိပ္အားငယ္တာပဲ .. ညေနေစာင္းက်ေတာ့ ကမ္းစပ္ကို ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္ .. ကုိကို႕မ်က္ႏွာမွာ ေသာက အရိပ္ေတြ ကၽြန္မ ျမင္ေနရတယ္ .. ဘာမွန္းမသိေပမယ့္ ကၽြန္မခံစားရတာက .. ရင္ေတြပူလိုက္တာ .."ကို ငယ္ေလးကိုေျပာစရာရွိတယ္ .. ဟိုခံုေလးမွာ ခဏထိုင္ရေအာင္ .." ကၽြန္မျငိမ္သက္စြာနဲ႕ကိုကိုေနာက္ကလိုက္ပါလာခဲ့တယ္ ..ကၽြန္မကိုလူေတြလွည့္လွည့္ၾကည့္သြားၾကတယ္ .. ကၽြန္မ ရင္ခုန္သံေတြသိပ္က်ယ္လို႕ထင္တယ္ ..

& & & & & & & & &

ကန္စပ္မွာထိုင္ေနတာေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ .. ကိုကိုကစကားမစသလို ကၽြန္မလည္း ဘာစကားမွေျပာမထြက္ခဲ့ဘူး .. ကၽြန္မရင္ေတြခုန္လွျပီကိုကိုရယ္ ..ကိုကိုတစ္ခုခုကိုဆံုးျဖတ္ျပီးတဲ့ပံုနဲ႕ ကၽြန္မဘက္လွည့္ၾကည့္တယ္ .. ျပီးေတာ့

"ငယ္ေလး .."

"ရွင္ .. ကိုကိုေျပာပါ .. ငယ္ေလးနားေထာင္ေနပါတယ္ .."

"ငယ္ေလး ပိန္သြားတယ္ေနာ္ .."

"ထင္လို႕ပါ .."

"ငယ္ေလးကိုေျပာစရာရွိတယ္ .. ေျပာဖို႕လည္း စိတ္မေကာင္းဘူး .. ကိုကိုအိမ္က သေဘာတူေစ့စပ္ထားတဲ့ ၀ဒီဆိုတဲ့ မိန္းကေလးနဲ႕ ကိုကိုလက္ထပ္ရေတာ့မယ္ .. ငယ္ေလးကို ၾကိဳမေျပာခဲ့မိတာခြင့္လႊတ္ပါ .. ၀ဒီနဲ႕က ငယ္ေလးနဲ႕မေတြ႕ခင္ကတည္းက လူၾကီးခ်င္းေစ့စပ္ထားတာ .. ၀ဒီ ႏိုင္ငံျခားကို ပညာေတာ္သင္သြားေနတုန္း ငယ္ေလးကိုေတြ႕ခဲ့တာ .. ကို႕ကိုယ္ခြင့္လႊတ္ပါကြာ .."

"………….." ကၽြန္မပါးစပ္က အာေစးကပ္သလို ဘာစကားလံုးမွ မထြက္က်လာေတာ့ဘူး ..

"ကိုကိုငယ္ေလးကုိခ်စ္ပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ၀ဒီကိုပဲ လက္ထပ္ရလိမ့္မယ္ .. ငယ္ေလးကို စိတ္ထဲမွာ အျမဲတမ္း သတိရေနမွာပါ .. ကို ငယ္ေလးကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္ .. ေျပာဖို႕လည္းအၾကိမ္ၾကိမ္စဥ္းစားခဲ့ပါတယ္ .. ကိုယ္ေျပာမထြက္ခဲ့ဘူး .."

ေျသာ္ ကိုကိုရယ္ ဒါက မိန္းမတစ္ေယာက္ကို လမ္းခြဲခါနီး ႏွစ္သိမ့္တဲ့စကားလံုးဆိုတာ ငယ္ေလးသိတာေပါ့ .. ကိုကိုက ကၽြန္မကို လွည့္စားေနခဲ့တာပဲ .. ကိုကို႕အၾကင္နာေတြအားလံုးဟာအတုအေယာင္ေတြပဲ .. ဒီေနာက္ပိုင္းလည္း ကိုကိုစကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာခဲ့တယ္ .. ကၽြန္မ ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ ကၽြန္မ ေလာကၾကီးနဲ႕ အဆက္အသြယ္ ခဏျပတ္သြားတယ္ .. ကၽြန္မသတိရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ေဆးရံုေပၚေရာက္ေနျပီ .. ေဘးနားမွာ နပ္စ္မေလးတစ္ေယာ္ကလြဲျပီး ဘယ္သူမွမရွိဘူး .. ကၽြန္မ အားငယ္လိုက္တာ ကိုကိုရယ္ .. ကိုကို႕ကုိပဲ တမ္းတေနမိတယ္ .. ကိုကိုမရွိပဲ ကၽြန္မဘ၀ကို ဘယ္လိုေရွ႕ဆက္ရမလဲ .. ေတြးရင္း မ်က္ရည္က်မိတယ္ ..

& & & & & & & & &

ကၽြန္မ ေဆးရံုမွာ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ေတြ .. ကိုကိုတစ္ရက္မွေရာက္မလာခဲ့ဘူး .. ကၽြန္မရင္ဘတ္က တျဖစ္ျဖစ္နဲ႕ မီးေတာက္ေနသလိုပဲ .. ကၽြန္မအသည္းေတြ ကၽြမ္းေတာ့မယ္ .. တစ္ေယာက္တည္းရွိေနစဥ္ေတြမွာ ကိုကို႕အေၾကာင္းစဥ္းစားတိုင္း ရင္နာရတယ္ .. ယံုၾကည္မႈကို အလြဲသံုးစားသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကိုကို႕ကို မုန္းတီးေနမိတယ္ .. ကၽြန္မ မခံစားႏုိင္ေတာ့ဘူး .. ရူးေတာ့မယ္ ..

& & & & & & & & &

၁၃.၄.၂၀၀၇

ေဆးရံုဆင္းခြင့္ရျပီတဲ့ .. ကိုကို႔ကို ေဆးရံုအခန္းေပါက္၀မွာေတြ႕လိုက္တယ္ ..

"ငယ္ေလး .. ေဆးရံုဆင္းလို႕ရျပီ .. ကိုယ္လိုက္ပို႕ေပးမယ္ .." ကိုကို႕အျပံဳးကေတာ့ အရင္လို ႏူးညံ့တုန္းပါပဲ .. မႏူးညံ့ေတာ့တာ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ပဲ ..လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကိုကိုက ဘာမွမျဖစ္သလို စကားေတြရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ေျပာလာခဲ့တယ္ .. အိမ္ေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းေတြခ်ျပီးတာနဲ႕ ..

"ငယ္ေလး .. ကိုကို ေနာက္အပတ္ထဲမွာ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ .. ငယ္ေလးကို တစ္ခါတည္း ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္ေနာ္ .. ေနာက္ဆို အခုလိုေတြ႕ဖို႕ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး .. ငယ္ေလး ကိုကို႕ကို နားလည္တယ္မလား .."

ေျသာ္ ကိုကိုက ကၽြန္မေၾကာင့္ သူနဲ႕၀ဒီတို႕ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးပ်က္ျပားမွာ စိုးရိမ္ေနပံုပဲ .. ဘယ္အခ်ိန္က စျပီး ကိုကို႕အတြက္ ကၽြန္မက အမိႈက္တစ္စ ျဖစ္သြားပါလိမ့္ေနာ္ .. ကၽြန္မက အရႈပ္ထုပ္ေပါ့ .. ရင္နာလိုက္တာ .. ရင္ဘတ္ထဲကေအာင့္ေအာင့္ေနတာ ေရာဂါေၾကာင့္ကို ကၽြန္မထင္ခဲ့တာ .. ခုမွ သိတယ္ .. ကိုကို႕ေၾကာင့္ကိုး .. ကၽြန္မရင္ထဲကေတာ့ ကိုကိုကေရာ ဘာလို႕ ငယ္ေလးကို နားမလည္ခဲ့တာလဲ .. လို႕ေျပာေနမိတယ္ ..

"ကိုျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္ .. ၀ဒီကို ေစ်းမွာ သြားၾကိဳေပးရဦးမယ္ .." ေျပာျပီးမွ ကိုကိုစကားမွားသြားသလို ၀ရံတာဖက္မ်က္ႏွာလွည့္သြားတယ္ ..ကၽြန္မ ကိုကို႕ေနာက္က သိုင္းဖက္လိုက္တယ္ ..

"ခဏေလးပါကိုကိုရယ္ .. ခဏေလးဒီအတိုင္းေနေနပါေနာ္ .." ေျပာရင္း ကၽြန္မ မ်က္ရည္ေတြ အတားအဆီးမရွိက်လာခဲ့တယ္ ..

& & & & & & & & &

ခဏေနေတာ့ ကၽြန္မကပဲ ကိုကို႕ကို သိုင္းဖက္ထားတဲ့ လက္ေတြရုတ္လိုက္တယ္ .. ျပီးေတာ့ ..

"ကိုကို ခဏေလးေနာ္ .. ေကာ္ဖီေလးေတာ့ေသာက္သြားပါဦး .. ခဏေလးပါ .." ကိုကိုေခါင္းညိမ့္ျပတယ္ ..ကၽြန္မ ေနာက္ေဖးကို၀င္ျပီး ေကာ္ဖီေဖ်ာ္လုိက္တယ္ ..အိမ္ေရွ႕ထြက္လာျပီး ကိုကို႕ကိုေကာ္ဖီခြက္ေပးတဲ့လက္ေတြ တုန္ေနတယ္ .. ကိုကိုလွမ္းယူျပီးျပံဳးျပတယ္ .. ကိုကို႕မ်က္ႏွာကအျပံဳးကေတာ့ ေႏြးေထြးဆဲပါပဲ ..ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ေကာ္ဖီကို ကိုကို ေမာ့ခ်လိုက္တယ္ ..

"ကိုကိုသြားေတာ့မယ္ေနာ္ .." တဲ့တခါး၀အေရာက္မွာ ကိုကိုယိုင္သြားတယ္ .. ကၽြန္မကိုလွည့္ၾကည့္တယ္ .. ကၽြန္မရဲ႕ အသိစိတ္ကင္းမဲ့ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကိုျမင္ျပီး ကၽြန္မကို ..

"မင္း ေကာ္ဖီထဲမွာ ဘာေတြထည့္ထားလဲ .." ကိုကိုကၽြန္မဆီကိုေလွ်ာက္လာတယ္ .. ကၽြန္မအနားမေရာက္ခင္ပဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚကိုကို လဲက်သြားတယ္ .. ကၽြန္မ အသိျပန္၀င္လာတယ္ .. ကိုကို႕ကိုလည္း အရမ္းစိုးရိမ္သြားတယ္ ..

"ကိုကို .. ကိုကို .. " ကၽြန္မ အဆက္မျပတ္ ေရရြတ္ေနမိတယ္ ..

& & & & & & & & &

"ကိုကို .. ကိုကို .. "

"ငယ္ေလး .. သတိရလာျပီလား .. "

"ကိုကို .. ကိုကိုမေသဘူးေနာ္ .. "

"အာာ .. ငယ္ေလးကလည္း ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ .. ငယ္ေလး အဖ်ားၾကီးျပီး သတိလစ္ေနတာေလ .. ခုဆို တစ္ပတ္ေတာင္ရွိေတာ့မယ္ .. ကိုကို႕မွာ အဖြားေနမေကာင္းတာေတာင္ မျပဳစုအားဘူး .. ငယ္ေလးေဘးမွာ တစ္ခ်ိန္လံုးရွိေနတာ .. ငယ္ေလး အရမ္းအားနည္းေနတယ္ .. ကိုကို႕အျပစ္ေတြပါ .. အဖြားကိုဂရုစိုက္ေနတာနဲ႕ ငယ္ေလးအေပၚလစ္ဟင္းသြားတယ္ .. ငယ္ေလးခုလိုျဖစ္တာလည္း ကိုကို႕ေၾကာင့္ .. ကိုကို႕ကို ခြင့္လႊတ္ေနာ္ .. ငယ္ေလး ကို သိပ္ခ်စ္တယ္ .. " ကိုကို႕အနမ္းတစ္ပြင့္ ကၽြန္မႏွဖူးေပၚ ဖြဖြေလး .."ကိုကို ငယ္ေလးကို တစ္သက္လံုးခြဲမသြားပါနဲ႕ေနာ္ .. ""ခုတစ္သက္လည္းမခြဲဘူး .. ေနာက္ဘ၀ဆက္တိုင္းလည္း ငယ္ေလးနဲ႕ ေတြ႕ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းတယ္ .. ငယ္ေလးအတြက္ ကိုကို လိုအပ္တယ္ .. ကိုကိုသိတယ္ .. ငယ္ေလးနားက တစ္ဖ၀ါးမွ မခြာေတာ့ဘူးေနာ္ .. "

& & & & & & & & &

တံခါးေခါက္သံတစ္ခ်က္ ျဖည္းျငင္းစြာ ေပၚလာျပီး တံခါးပြင့္သြားတယ္ .. ဂ်ဴတီကုတ္နဲ႕ ဆရာ၀န္မေလးတစ္ေယာက္ လက္ထဲမွာ ပန္းစီးတစ္စီးကိုင္လို႕ မတ္တပ္ရပ္ေနတယ္ ..

ကိုကို က "ႏွင္း .. ၀င္လာေလ .." ျပီးေတာ့ ငယ္ေလးဘက္မ်က္ႏွာမူျပီး

"ငယ္ေလး .. ဒါ ကိုကို႕ညီမ ၀မ္းကြဲေလး .. ဒီေဆးရံုမွာ အလုပ္၀င္ေနတာေလ .. ဖြားဖြားကိုလည္း သူပဲ ျပဳစု ျပီး တာ၀န္ယူေပးေနတာေပါ့ .."

ႏွင္းဆိုတဲ့ မိန္းကေလးက မ်က္ႏွာေလးျပံဳးရႊင္စြာနဲ႕ ..

"ႏွင္း လာလိုက္လို႕ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားျပီထင္တယ္ .. ေမြးေန႕မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ငယ္ေလးေရ .." ဆိုျပီး လက္ထဲက ပန္းစည္းကမ္းလာတယ္ ..

အို .. ဟုတ္သားပဲ .. အမွတ္တမဲ့ ျပကၡဒိန္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မေမြးေန႕ (၁၃.၄.၂၀၀၇) တဲ့ .. ကၽြန္မယံုၾကည္လိုက္ပါျပီ .. ကၽြန္မအတြက္ ကံဆိုးျခင္းေတြ လြန္ေျမာက္ခဲ့ျပီ ..

တြဲပါလာေသာ အေတြးမ်ား

ခုတေလာ သမုိင္းစာအုပ္ေတြ ဖတ္ခ်င္ေနတယ္ေလ .. ဆရာခ်စ္ဦးညိဳေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြရွာဖတ္ေနျဖစ္တယ္ .. ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ ရာဇ၀င္ သမိုင္းေၾကာင္းေတြ ကိုျပန္လွန္ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနျဖစ္တယ္ .. အခုဖတ္မိတဲ့စာအုပ္ကေတာ့ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ (သမိုင္းမတြင္ေပမယ့္ သမိုင္း၀င္ေနမယ့္ စကားမ်ား) ဆိုတဲ့စာအုပ္ပဲျဖစ္ပါတယ္ .. ၀ိညာဥ္သစ္ကေန ဖတ္ျဖစ္တာပါ ..

စကားတစ္ခြန္းက တစ္ျမိဳ႕လံုးျပာက်မယ့္အေရး လူေတြ ေသေၾကပ်က္စီးရမယ့္ အေရးကေန ကာကြယ္ေပးႏုိင္သလို .. သိပ္ရင္းႏွီး သိပ္ခ်စ္ခင္ၾကသူအခ်င္းအခ်င္း တစ္သက္မေက်ႏိုင္ေအာင္ ရန္မက္ ျဖစ္ပြားရတဲ့ အေရးေတြကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္ ..

သာမန္လူအခ်င္းခ်င္းေတာင္ စကားတစ္ခြန္းနဲ႕ သတ္ဟယ္ျဖတ္ဟယ္ ျဖစ္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ ရွင္ဘုရင္လို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းအတြက္ လူေတြ ေသရတယ္ .. စစ္မက္ေတြျဖစ္ရတယ္ဆိုတာေတာ့ သဘာ၀က်တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြပဲလို႕ ေျဖသိမ့္ရမလား .. အဲဒီေခတ္တုန္းက ရွင္ဘုရင္အနီးအပါး ခစားရတဲ့လူတစ္ေယာက္အတြက္ လူမ်ားတကာထက္သာတဲ့ အခြင့္ထူးေတြ ရရွိသလို ဘုရင္ရဲ႕ ဓါးကလည္း ကိုယ့္လည္ပင္းနား တ၀ဲ၀ဲပဲလို႕ ခံစားမိတယ္ ..

အခုစာအုပ္မွာ ရွင္ဘုရင္ေတြရဲ႕ စိတ္ထားျမင့္ျမတ္တဲ့အေၾကာင္း တည္ၾကည္တဲ့အေၾကာင္း ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ဖတ္မိေတာ့ ေလးစား ၾကည္ညိဳမိတယ္ ..

ဘုန္းကံၾကီးလို႕ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္လာေပမယ့္ ေစာလူးမင္းတို႕လို ကုလားက်မင္း(ေခၚ)အလယ္မင္းနရသိခၤ တို႕လို မင္းဆိုးမင္းညစ္ေတြ အသိဥာဏ္မရွိတဲ့မင္းေတြကို ေတြ႕႕မိ ဖတ္မိျပန္ေတာ့လည္း စက္ဆုတ္မိတယ္ ..

ျပန္ျပီးစဥ္းစားၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ လူတိုင္း လူတိုင္းက ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ေရးေနၾကတာပဲ .. ကိုယ္လုပ္တာ ေကာင္းရင္ ကိုယ့္သမိုင္းေၾကာင္းေကာင္းမယ္ .. ကိုယ့္ သမိုင္းေၾကာင္းေကာင္းဖို႕သာ ကိုယ့္တာ၀န္ျဖစ္တယ္ .. ေရွ႕မွာ သမိုင္းတြင္ခဲ့တဲ့ သူေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို ဖတ္မိျပီး ဆင္ျခင္မိဖို႕အေရးၾကီးတယ္ ..

ကၽြန္မဆင္ျခင္မိတာကေတာ့ ..
- ေဒါသေရွ႕ထားတဲ့အတြက္ အမွားသာမ်ားတတ္တယ္ ..
- အလြယ္တကူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မိတဲ့အတြက္ ေနာင္တသာ ရတတ္တယ္ ..
- စကားတစ္ခုေျပာမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္စကားက အေကာင္းဘက္ဦးတည္ေနရဲ႕လား .. အမွန္တရားျဖစ္ရဲ႕လား ဆိုတာ ေလ့လာဆန္းစစ္ၾကည့္သင့္တယ္ ..
- ေက်းဇူးရွင္အေပၚ ေက်းဇူးမဆပ္ႏုိင္ေသးရင္ေတာင္မွ ေက်းဇူးေတာ့မကန္းသင့္ဘူး ..
- ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုအတြက္ ရင္းႏွီးရတယ္ .. ေပးဆပ္ရတယ္ .. ေအာင္ျမင္မႈရဖို႕ မလြယ္ကူပါဘူး .. ကိုယ့္ေအာင္ျမင္မႈ တည္ျမဲဖို႕ က ပိုျပီးခဲယဥ္းတယ္ ..
- ကိုယ္သိေနတဲ့ အမွန္တရားအတြက္ အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္ရဲသင့္တယ္ .. မရပ္တည္ႏုိင္ေသးရင္ေတာင္ အမွန္တရားကို မ်က္ကြယ္မျပဳသင့္ဘူး ..
- ကိုယ့္ရဲ႕ႏႈတ္ထြက္စကားအေပၚ တာ၀န္ယူသင့္တယ္ .. ကတိနဲ႕ သစၥာဆိုတာ လူတုိင္းရွိသင့္တဲ့ တည္သင့္တဲ့ အရာတစ္ခုလို႕ ကၽြန္မ ယံုၾကည္တယ္ေလ ..

ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ (၂)

သူမက ဆရာမေလးပါ တကသိုလ္ကက်ဴတာ ဆရာမေလးေပါ့ ။ သူ႕အိမ္က ဒဂံုမွာ ။ ညေနဘက္ေတြဆိုရင္ က်ဴရွင္ျပျပီး ျမိဳ႕ထဲကေန ဒဂံုကို ျပန္ေလ့ရွိတယ္ ။ တစ္ရက္ ညေန ေန၀င္ရီတေရာ အခ်ိန္မွာ သူမ ဆူးေလကေန ဒဂံုကို ျပန္ဖို႕ ကားေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့ .... ညေနဘက္ ရံုးဆင္းခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းဆိုေတာ့ လူေတြမွ အမ်ားၾကီးပဲတဲ့ ။ ကားက ဂိတ္စဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းမထြက္ဘူးေလ .. လူကေစာင့္ေသးတာကိုး .. အဲဒီဆရာမေလးက ကားေပၚမွာ ေနရာရေတာ့ ထုိင္ျပီးေစာင့္ေနတုန္း ။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ အက်ီစြပ္က်ယ္ေလးနဲ႕ ႏြမ္းႏြမ္းဖတ္ဖတ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ကားေအာက္ကေန အဲဒီဆရာမေလးကို လွမ္းေခၚလိုက္တယ္ တဲ့ ..

ေကာင္ေလး - ဆရာမ

ဆရာမ - ဟင္ .. ဘာကိစၥရွိလို႕လဲ သား

ေကာင္ေလး - ကၽြန္ေတာ့ ေမာင္ ဘယ္သူပါေပါ့ .. ကၽြန္ေတာ့အိမ္ ဖုန္းနံပါတ္ က ဘယ္ေလာက္ဘယ္ေလာက္ပါ .. ဆရာမ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ႕ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေပးပါ ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကေန မျပန္တတ္ေတာ့လို႕ .. ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚဖို႕ေျပာေပးပါေနာ္ ..

ဆရာမ - ေအာ္ .. ေအးေအး သား။ ဆရာမ ဖုန္းဆက္ေပးမယ္ေလ ..

ကားကထြက္လာပါေလေရာ .. ဆရာမလည္း ေကာင္ေလးေပးလိုက္တဲ့ ဖုန္းနံပါတ္မွတ္ထားတဲ့ စာရြက္ကေလးကို မွတ္မွတ္ရရ ထည့္ျပီး လိုက္လာတာေပါ့ ..

သူဆင္းရမယ့္ ေက်ာင္းေကြ႕မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ သူကားေပၚကေနဆင္းတယ္ ..

ျပီးေတာ့ ေကာင္ေလးဆက္ခိုင္းတဲ့ ဖုန္းကို လမ္းေဘးဖုန္းတစ္ခုကေန သူေခၚလိုက္တာေပါ့ ..

ဟိုဘက္က အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ ဖုန္းလာကိုင္တယ္ ..

အေဒၚၾကီး - ဟဲလို

ဆရာမ - ဟုတ္ကဲ့ .. အခုေျပာေနတာ ေမာင္ -- ရဲ႕ အိမ္က ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္ ..

အေဒၚၾကီး - ဟုတ္ပါတယ္ ။ ဘာကိစၥရွိလို႕ပါလဲ

ဆရာမ - ေအာ္ .. အဲဒီကေလးနဲ႕ ကၽြန္မ ဆူးေလ ကားမွတ္တ္ိုင္မွာ ေတြ႕ခဲ့လို႕ပါ .. သူက သူ႕အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေပးပါဆိုလို႕ .. အဲဒီကေလး အိမ္မျပန္တတ္လို႕ သူ႕ကို လာေခၚေပးပါတဲ့ ..

အေဒၚၾကီး - ...................

အသံတိတ္ေနရာကေန အေဒၚၾကီးငိုခ်လိုက္ပါတယ္ .. အေၾကာင္းကေတာ့ အဲဒီေကာင္ေလးဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ရက္က အဲဒီကားဂိတ္မွာ ကားႏွစ္စီးၾကားညပ္ျပီးေသသြားခဲ့တာပါ .. ဆရာမေလးဖုန္းဆက္တဲ့ေန႕ဟာ သူ႕ကို အသုဘ ခ်ျပီးျပန္လာၾကတဲ့ေနျဖစ္ေနပါတယ္ ...

------------------------

တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့မေသခ်ာပါဘူး .. အမ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ ကိုယ္တိုင္ခံလိုက္ရတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ .. တစ္ေယာက္ေယာက္က လုပ္ၾကံဇာတ္လမ္းခင္းတာ ျဖစ္ႏုိင္သလို အမွန္တကယ္လည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ .. အမကိုယ္တုိင္ေတာ့ အဲဒီေန႕က အိမ္ကိုဘယ္လိုျပန္လာမိမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ပါဘူးတဲ့ ..

မိုးခါး

၂၀၀၈ ကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ျခင္း

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ကေတာ့ အတိတ္မွာက်န္ခဲ့ျပီ .. အေဖကေျပာဘူးတယ္ .. ညအိပ္ရာ၀င္ျပီဆို ႏွဖူးေပၚလက္တင္ျပီး ဒီေန႕တစ္ေန႕တာရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ .. ဒီေန႕အတြက္ ကိုယ့္ရဲလုပ္ရပ္က အေပါင္းလကၡဏာျပသလား အႏႈတ္ လကၡဏာျပလား ..

လူၾကီးေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ေျပာတတ္ၾကတယ္ .. ရက္တစ္ရက္ကုန္သြားျပီဆိုရင္ ကိုယ့္အတြက္ ပညာရသလား ဥစၥာရလား ကုသိုလ္ရသလားတဲ့ .. အနည္းဆံုးေတာ့ အက်ိဳးတစ္ခုရွိသင့္ပါတယ္တဲ့ .. ကၽြန္မက ေခါင္းအံုးေပၚေခါင္းခ်တာနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္တတ္တဲ့သူဆိုေတာ့ ေန႕တိုင္းမစဥ္းစားမိဘူး .. ခုေတာ့ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကူးသြားခဲ့ျပီ .. ဒါေၾကာင့္ က်န္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၈ ကကၽြန္မအတြက္ ဘယ္လိုေကာင္းက်ိဳးနဲ႕ ဆိုးက်ိဳးေတြရွိခဲ့ပါလိမ့္ .. ႏွဖူးေပၚလက္တင္ျပီးစဥ္းစားမလား .. ခုေတာ့ ကၽြန္မ ကီးဘုတ္ေပၚလက္တင္ျပီး စဥ္းစားေနပါတယ္ .. :P

က်န္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၈ ကို ျပန္ဆန္းစစ္လိုက္ေတာ့ -
၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ကၽြန္မအတြက္ ေကာင္းေသာေျပာင္းလဲျခင္းေတြ ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ႏွစ္လို႕ ဆိုရပါမယ္ .. ေကာင္းေသာေျပာင္းလဲျခင္းေတြထဲမွာ ဆံုးရံႈးလိုက္ရတဲ့ အရာေတြလည္းပါပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္လည္း တစ္ခုလိုခ်င္ရင္ တစ္ခုေပးရတာက ေလာကရဲ႕ သေဘာ သဘာ၀တစ္ခုပဲေလ ..

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ မတ္လ ၁ ရက္ေန႕မွာ ကၽြန္မ ေမြးကတည္းက ေနလာခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ကို ခြဲခြာျပီး စင္ကာပူရဲ႕ ရင္ေငြ႕ကို ခိုလံႈခဲ့ရတယ္ .. ေႏြးေထြးတဲ့ မိသားစုနဲ႕ ခြဲခြာျပီး ေအးစက္ ပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းတဲ့ လူမ်ိဳးျခားေတြရဲ႕ အၾကည့္ စိမ္းေတြေအာက္ကိုေရာက္ခဲ့တယ္ ..

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကံေကာင္းတယ္ပဲဆိုရမလား .. ေနေရးထိုင္ေရးက အစ အလုပ္ကိစၥ အဆံုး အစစ အရာရာ ေခ်ာေခ်ာ ေမာေမာျဖစ္ခဲ့တယ္ .. အဲဒီအတြက္လည္း အမေတြကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္ .. အမေတြသာမရွိရင္ အခုေလာက္အဆင္ေျပခ်င္မွေျပမယ္ .. အလုပ္ထဲမွာဆိုလည္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြမွာ ကိုယ့္ကိုေျခထိုးမယ့္သူမရွိလို႕ ေက်းဇူးတင္မိတယ္ .. အတူတူအလုပ္လုပ္တဲ့ ျမန္မာအကိုၾကီးကလည္း အစစ မသိတာေတြကိုသင္ေပးတယ္ .. တျခားလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္နဲ႕ လူၾကီးေတြအကုန္ကလည္း ကိုယ့္အေပၚကို ေဖးေဖးမမ ရွိလို႕ ေက်းဇူးတင္ရေသးတယ္ ..

ဒီကိုလာတဲ့လူေတြ အမ်ားစုက အလုပ္ရဲ႕ ဒဏ္ .. အလုပ္ပင္ပန္းတဲ့ ဒဏ္ထက္ စိတ္ပင္ပန္းၾကတာပိုမ်ားၾကတယ္ .. လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက မနာလိုျဖစ္လို႕ ေျခထိုးခံရတဲ့လူေတြ .. အထက္လူၾကီးမေကာင္းလို႕ ဒုကၡေရာက္ၾကရတာေတြ ၾကားေနတဲ့ထဲမွာ ကၽြန္မက ကံေလးနည္းနည္းပိုေကာင္းခဲ့လို႕ ကံတရားကိုလည္းေက်းဇူးတင္တယ္ .. ရန္ကုန္ကေန ၀ိုင္းျပီး ဆုေတာင္းေပးခဲ့ၾကတဲ့ မိသားစုနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္ .. ဒီကံေတြဆက္ေကာင္းႏုိင္ေအာင္ ဘာသာတရားနဲ႕ ပံ့ပိုးဖို႕ကို ကၽြန္မ မေမ့ဖို႕ေတာ့ သတိထားရမယ္ ..

ခုေတာ့ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ကို ကူးေျပာင္းခဲ့ျပီ .. ကၽြန္မလည္း တစ္ႏွစ္စာ ပိုျပီး ရင့္က်က္ခဲ့ျပီ ေတြးေခၚႏိုင္ျပီလို႕ေတာ့ ယူဆမိတယ္ .. ကိုယ္ရံႈးခဲ့ဘူးရင္ အရံႈးထဲက သင္ခန္းစာယူတတ္ေအာင္ ဘ၀ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းၾကီးက သင္ေပးလိုက္ျပီ .. ေနာက္လည္း သင္ခန္းစာေတြ ၾကံဳေတြ႕ရဦးမယ္ .. အဲဒီအတြက္လည္း ျပင္ဆင္သင့္တာေတြ ျပင္ဆင္ရဦးမယ္ ..

အားလံုးျခံဳၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ဟာ ကၽြန္မအတြက္ ေနေပ်ာ္တဲ့ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ .. ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ကိုလည္း ေနာင္တ ကင္းႏုိင္သေလာက္ကင္းကင္းနဲ႕ ျဖတ္သန္းႏုိင္ဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ မိပါတယ္ ..

ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ (၁)

၂၀၀၉ ကို ကူးသြားျပီးကတည္းက စာလည္းမေရးျဖစ္ .. ေရးဖို႕လည္းစဥ္းစားလို႕က မရ .. စာအုပ္ေတြပဲဖတ္ျဖစ္ေနတယ္ .. ခုတေလာဖတ္ျပီးသြားတဲ့စာအုပ္ေတြက မင္းလူရဲ႕ (ေခါင္းေလာင္းထိုးေသာ ၀တၱဳတိုမ်ား) (ငိုအားနဲ႕ရယ္အား) ၊ နီကိုရဲ ရဲ႕ (ပန္းပြင့္ကိုဖယ္ၾကည့္မွ ျမင္ရမယ့္ လမင္း) ၊ အၾကည္ေတာ္ ရဲ႕ (ေဇာ္က ကေနသည္) အဲဒါေတြကို ဖတ္ျဖစ္တယ္ ..

ဆရာမင္းလူရဲ႕ ၀တၱဳတိုေလးေတြက ဖတ္ရတာ အပမ္းမၾကီးပဲ အေတြးေလးေတြရေစတယ္ .. ဆရာ နီကိုရဲရဲ႕ စာအုပ္ေလးေတြကလည္း စိတ္ေပါ့ေပါ့ ပါးပါးဖတ္လို႕ေကာင္းျပန္ေရာ .. ဆရာအၾကည္ေတာ္ကိုေတာ့ သူရဲ႕ ကေ၀ပ်ိဳ၏ နိဒါန္း ကစျပီး ရွာျပီးကိုဖတ္ျဖစ္တယ္ .. ရန္ကုန္မွာကတည္းကေပါ့ ..

ခုေတာ့ ရန္ကုန္မွာလို စာအုပ္ေတြကို အလြယ္တကူရွာေဖြဖတ္ဖို႕ မလြယ္တဲ့အခ်ိန္မွာ စာအုပ္ေတြတင္ေပးတဲ့ ၀ပ္ဆိုက္ေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို တကယ္ပဲေက်းဇူးတင္မိတယ္ ..

ဒီဆိုက္ေလးကို လာလည္ျဖစ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း မိုးခါးခုဖတ္ျပီးတဲ့စာအုပ္ေလးေတြ မဖတ္ရေသးဘူးဆို ၀င္ဖတ္သြားၾကေပါ့ .. စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ .. အားလံုးကေတာ့ သူမ်ားဆိုက္က ယူျပီး လင့္ထားတာခ်ည္းပဲ .. :D