ေရာင့္ရဲျခင္း

ကိုယ္ေတြ ရံုးမွာ အပတ္စဥ္ အဂၤါေန႕တုိင္း မီတင္ရွိတယ္ .. မိုးခါးတို႕ သြားငိုက္ေနၾကေပါ့ .. :P

ဒီေန႕လည္း ထံုးစံအတုိင္း မီတင္သြားတယ္ .. မိုးခါးတို႕ ရံုးခန္းက ဒီဇင္ဘာ ပထမပတ္ထဲမွာ အခန္းသစ္ကို ေျပာင္းရပါမယ္ .. မီတင္မွာ ရံုးခန္းသစ္ ေျပာင္းမယ့္ အေၾကာင္းေတြလည္း ေျပာၾကတယ္ေပါ့ .. ခုထိေတာ့ မေရာက္ဖူးေသးပါဘူး ..

ေျပာခ်င္တာက သူေဌးေျပာသြားတဲ့ စကားပါ .. ခု ရံုးခန္း ေျပာင္းေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဒီရံုးခန္းအတြက္ အဓိက အေရးၾကီးတဲ့ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ မရွိလို႕ မျဖစ္တဲ့ အရာေတြတဲ့ .. ဘာေတြလဲဆိုေတာ့ မီး ရွိရမယ္ .. မီးမရွိရင္ အလုပ္လုပ္ရမယ့္ ကြန္ပ်ဴတာ စတဲ့ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြ ဘယ္လိုသံုးမလဲေပါ့ .. ျပီးေတာ့ ေရ .. ေရ ရွိရမယ္ .. ေရမရွိရင္ အိမ္သာသံုးဖို႕ ဘာညာ ခက္မယ္ေပါ့ .. ေနာက္တခုက အင္တာနက္ .. အင္တာနက္ရွိမွ အခ်ိန္နဲ႕အမွ် ၀င္ေနမယ့္ အီးေမးေတြက အင္ေဖာ္ေမးရွင္းေတြ၊ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြ မပ်က္ဘူးေပါ့ .. ေနာက္ဆံုးကေတာ့ တယ္လီဖုန္းပါတဲ့ .. အျမဲတမ္း ဆက္သြယ္ေနရမယ့္ ေနရာေတြ အလုပ္ကိစၥေတြက ရွိေနတာကိုး ..

ဒီေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္ .. ငါတို႕တုိင္းျပည္ေလးမွာ ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့ေလ ..

မီး .. ရန္ကုန္ခဏျပန္တုန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္လာပါတယ္ .. ခုေတာ့ မသိ ..

ေရ .. ေရ ဒုကၡလည္း မုိးခါးတို႕ သိပ္မခံရဘူးပါဘူး .. ဘာလို႕ဆိုေတာ့ အိမ္က ဦးေလး တေယာက္မဟုတ္ တေယာက္က မီးလာခ်ိန္ ေရလာခ်ိန္ကိုက္ျပီဆို အျမဲတမ္း တင္တတ္တယ္ေလ .. ျပီးေတာ့ မိုးခါးတို႕ အိမ္က ေဆာက္တုန္းက ကန္ထရိုက္အပ္ရံုမဟုတ္ပဲ ဦးေလးေတြကိုယ္တုိင္ ေစာင့္ျပီး ၾကီးၾကပ္ျပီး ေဆာက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အိမ္ေပၚမွာ ေရေလွာင္ကန္တကန္ ရွိတဲ့အျပင္ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာလဲ ေရလာတဲ့အခ်ိန္ ခံထားလို႕ရေအာင္ ကန္တကန္လုပ္ထားေသးေတာ့ မီးလာရင္ ေအာက္က ကန္ထဲက ေရကို ေကာက္တင္လုိက္ရံုဆိုေတာ့ တျခား အထပ္ျမင့္ေတြ ရွိတတ္တဲ့ ေရဒုကၡကို မၾကံဳရပါဘူး .. ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္ အထပ္ျမင့္ေတြကေတာ့ ေရဒုကၡကို ခံၾကရတယ္ .. ၾကံဳဘူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္ .. ေရလာတဲ့ အခ်ိန္က မီး မလာ မီးလာေတာ့ ေရမလာ .. ဒီလိုနဲ႕ ေလ့က်င့္ခန္းေပါ့ .. အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္ ေရဆြဲၾကရတာ .. :D

အင္တာနက္ .. အဟဲ .. လို႕ပဲ ရီလုိက္ေတာ့မယ္ .. ဟိုတေလာက ေဖ့ဘြတ္မွာ တင္ထားတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသား အင္တာနက္သံုးသလို .. စာတမ္းနီၾကီးနဲ႕ေလ :P .. ရန္ကုန္ ခဏျပန္တုန္းကေတာင္ အင္တာနက္ေတြ ေဒါင္းေနလို႕ ဒီေဖာင္း လုပ္မရတာနဲ႕ ရင္နာစရာေတြ ျဖစ္ခဲ့ရတာ :D

ဖုန္း .. ေပါမွ ေပါပဲေနာ္ .. ခက္တာက သစ္ပင္ေအာက္၀င္မိရင္ တုိင္ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာပဲ .. ဖုန္းနဲ႕ပတ္သက္လာရင္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ သြားသတိရတယ္ .. အဲတေယာက္က ကားအနက္ၾကီး ေမာင္း မ်က္မွန္အနက္ၾကီး တပ္ျပီး စတုိင္အျပည့္နဲ႕ ဖုန္းေျပာတတ္တဲ့တေယာက္ပါ .. ဒါေပမယ့္ သူက သစ္ပင္ေအာက္ေတာ့ ေရွာင္တယ္ .. :D အျပစ္တင္ေစာသလို ျဖစ္ေနပါျပီ .. ခုေကာင္းေနပါျပီ ေနာ့ .. :P ဖုန္းခေတြ ေစ်းတက္မယ္ဆိုတာက လြဲလို႕ .. :D ဆင္ဖိုးထက္ ခၽြန္းဖိုးက ၾကီးပါတယ္ေလ .. ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာေနေသးတယ္ .. ႏို႕ဆီခြက္ေလးေတြ ေဆာင္ထားရေအာင္လို႕ .. :D

တကယ္ကေတာ့ ကုိယ္ေတြက အျပစ္တင္ ေစာေနတာပါ .. ျဖစ္လာမွာေပါ့ .. ေျဖးေျဖးေပါ့ .. :D

စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ သူမ်ားေတြေျပာတဲ့ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ဆိုတာက ျမန္မာနုိင္ငံအတြက္ မရွိလည္း ရေနတယ္ထင္ပါတယ္ .. ျမန္မာမႈ ျမန္မာဟန္ ကို ထိန္းသိမ္းၾကရေအာင္ ..

မီးအတြက္လား ဖေယာင္းတိုင္ရွိပါတယ္ .. ဖေယာင္းတိုင္စက္ရံုပဲ တည္ၾကစို႕ရယ္ ..

ေရအတြက္လား .. ေရအစား ဘီယာရွိတယ္လို႕ ေယာကၤ်ားေလးေတြ ေျပာတာၾကားဖူးတယ္ .. :D

အင္တာနက္လား .. သံုးခ်င္ရင္ စိတ္ရွည္ရွည္ထားေလ .. အခ်ိန္တန္ေတာ့ တက္လာမွာေပါ့ .. ေနာ့ ..

ဖုန္း ?? ႏို႕ဆီခြက္ ၂ခြက္ ၾကိဳးနဲ႕ ခ်ည္ထားပါဆို .. :P

အင္းး .. ဟိုအရင္က ရန္ကုန္ညကို သတိရမိပါတယ္ .. ကိုယ္ေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ တီဗီၾကည့္တယ္ဆိုတာ မီးမလာမွ တကယ္ တီဗီၾကည့္ျဖစ္တာကိုးဗ် ..

လိုအပ္ခ်က္ဆိုတာ မလိုေအာင္ေနတတ္ရင္ ရပါတယ္ .. ေရာင့္ရဲတတ္ၾကပါေစ .. :D

ေတာ္ေသးဘီ .. :D

သူ႕အေတြး ကိုယ့္အေတြး

ျဖစ္စဥ္ (၁)

လူအမ်ား ျပည့္က်ပ္ေနေသာ ဘတ္စ္ကား တစီးေပၚတြင္ -
အ၀တ္အစား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းျဖစ္ပံုရေသာ အသက္ ၂၀ အရြယ္ မိန္းကေလးတေယာက္သည္ ထိုင္ခံုေနရာေပၚတြင္ ထုိင္လွ်က္ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ အရြယ္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းဦးေလးၾကီး တေယာက္သည္ ထိုမိန္းကေလးေရွ႕တြင္ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ လိုရာခရီးကို ႏွင္လွ်က္ ရွိၾကသည္ .. အသက္ ၅၀ေက်ာ္အရြယ္ ဦးေလးၾကီးသည္ ေရွ႕မွ မိန္းကေလးကို မ်က္လံုးမြဲမြဲမ်ားျဖင့္ ၾကည့္လွ်က္ မိန္းကေလးကေတာ့ ရြံရွာစက္ဆုတ္သည့္ အေနရခက္သည့္ မႏွစ္လိုသည့္ အမူအယာမ်ိဳးျဖင့္ တည္ရွိလွ်က္ ရွိၾကသည္ .. သူတို႕ ႏွစ္ဦး၏ စိတ္အေတြးထဲတြင္ -

မိန္းကေလး - "ေရွ႕က အဖိုးၾကီးကလည္း သူ႕အသက္အရြယ္ကိုမွ မေထာက္ လူကို ၾကည့္ေနလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ ႏွာဘူးထတဲ့ လူၾကီး .. ကိုယ္နံ႕ကလည္း အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ထားတာ နံေဟာင္လို႕ .. !@#$%^&^%$"

ဦးေလးၾကီး - "ေရွ႕က မိန္းကေလး ၾကည့္ရတာ ပညာတတ္ကေလး ျဖစ္မယ္ .. ငါ့သမီးေလးကိုသာ ပညာသင္ေပးခြင့္ ရခဲ့ရင္ .... ငါ့သမီးေလးကို ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္ေစခ်င္လုိက္တာ .."

~~~~~~~

ျဖစ္စဥ္ (၂)

သာမန္ထက္ ဆင္းရဲေသာ ရပ္ကြက္ကေလး တခုတြင္ -
၀ါးလံုးခင္း ထန္းလက္မိုးမ်ားျဖင့္ ေနကြယ္ရံု လူတေယာက္ ေက်ာတခ်စာေနရာတြင္ ဖြင့္ထားေသာ လက္သုပ္စံု ဆိုင္ေလးတဆိုင္ ရွိသည္ .. ဆိုင္ရွင္ အေဒၚၾကီးကို ရပ္ကြက္မွ လူအမ်ားစုက ခ်စ္ခင္ၾကသည္ .. အေၾကာင္းမွာ လက္သုပ္ေရာင္းရာတြင္ ေစတနာပါပါႏွင့္ လက္ဖြာတတ္ေသာေၾကာင့္တည္း .. လက္ဖြာတတ္သျဖင့္ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္မတိုင္မီပင္ သူမ၏ အသုပ္မ်ား ကုန္ေလ့ရွိသည္ .. ေငြအိတ္ကေတာ့ ထူးမျခားနားပင္ .. တေန႕လုပ္ တေန႕စား ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ျဖစ္သျဖင့္ ညေနစာကို အသုပ္ေလးႏွင့္ အေၾကာ္ေလးႏွင့္ ျပီးရတတ္ေသာ လူတန္းစားမ်ားေပ .. အသုပ္ဆိုင္တြင္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ အသုပ္မွာေနသည္ .. မွာရင္း သုပ္ရင္းလည္း ထိုအမ်ိဳးသမီးမွ လိုခ်င္သည္မ်ားကို ထပ္ထပ္ ထည့္ခိုင္းေနေသးသည္ .. ဆိုင္ရွင္အေဒၚၾကီးကေတာ့ ျပံဳးျပံဳးႏွင့္ပင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ထပ္ထည့္ေပး သုပ္ေပးေနသည္ .. ၀ယ္သူ ဆုိင္ထဲမွ အထြက္ သူတို႕ အေတြးထဲတြင္ -

ဆိုင္ရွင္ - "မ---- တို႕ မိသားစုေတာ့ ဒီေန႕ ငါ့အသုပ္နဲ႕ ညစာျပီးမွာပါပဲ .. ၂ပြဲစာ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကို သုပ္ေပးလုိက္ရတာ .. အင္းေလ သူတို႕ မိသားစုက မ်ားေတာ့ ဒီေလာက္မွပဲ အဆင္ေျပလိမ့္မေပါ့ .. ၂ပြဲစာဖိုး ပိုက္ဆံမရေပမယ့္ ကုသိုလ္ေတာ့ ရလုိက္ျပီ .. မလွဴတတ္ရင္ ေစ်းေရာင္းတဲ့ .. မ---- တို႕ မိသားစု ထမင္းစား ျမိန္ပါေစ .. ဒီေန႕လည္း ငါ့အသုပ္ေတြက ကုန္တာပါပဲ .. ဒီ ၃ ၄ ပြဲဆို ကုန္ျပီ .. အိမ္ပဲ ျပန္သယ္သြားရ ေကာင္းမလား .. "

ေစ်း၀ယ္ - "ေဒၚထံုၾကီးကေတာ့ နာမည္ေပးခံရတာေတာင္ နည္းေသးတယ္ .. ဟိုဟာေျပာ ဒီဟာေျပာနဲ႕ ထည့္ခိုင္းလုိက္တာ ၂ပြဲစာေတာင္ မကဘူး .. သေဘာေကာင္းတယ္ နာမည္လိုခ်င္တာ ခံေလ .. ဟင္းဟင္း .. ဒီကလည္း စားခ်င္လို႕ ၀ယ္ရတာ မဟုတ္ဘူး .. အိမ္ကလူ ဒီေန႕ အလုပ္မေကာင္းလို႕ ဒီၾကားထဲ ငါ့'ကံ'ေလးကလည္း စြပ္တယ္ .. ၂လံုးထီထိုးတာ ၂လံုးလံုးလြဲ .. ဆန္ဖိုးေလးမ်ားရမလားလို႕ ကံစမ္းပါတယ္ .. ရွိတာေလးပါ ပါသြားတယ္ .. ေအးေလ ဒီေန႕မရ ေနာက္ေန႕ေပါ့ .."

~~~~~~~

က်မ တခါတေလ လူေတြၾကားထဲေနရင္း သူတို႕ရဲ႕ ျပဳမူ ေျပာဆိုပံုေတြ လုပ္ရပ္ေတြကို ၾကည့္ရင္း ျမင္ရင္း အေတြးေတြလည္း စံုလို႕ပဲ ရတတ္ပါတယ္ .. အဲဒီ အေတြးေတြနဲ႕ ျမင္ဘူး ေတြ႕ဘူးတာေလးေတြ စိတ္ကူးေပါက္ရာေလးေတြ ခ်ေရးလုိက္မိတာပါ .. အေပၚက ျဖစ္ရပ္မ်ိဳး ခပ္ဆင္ဆင္ကိုေတာ့ စာတပုဒ္ (သို႕) ရုပ္ျပတခုခုမွာ ဖတ္ဘူးသလို ရွိတာကို ျပန္ေတြးျပီး ေရးလုိက္တာပါ ..

ဆုေတာင္း

စစ္ .. စစ္ဆိုတာကို ငယ္စဥ္ကေတာ့ ဗီဒီယိုေတြ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာသာ ျမင္ဘူးတယ္ .. ျမင္တိုင္းလည္း ဒါဟာ တကယ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေနျပီးတာေတာင္ စစ္ထဲက ဒုကၡ ခံစားရတဲ့သူေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္ .. ငါသာ ခုလိုအျဖစ္မ်ိဳးၾကံဳရင္ ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့ ..

တျဖည္းျဖည္း ေလာကၾကီးနဲ႕ အဆက္အဆံရွိလာတဲ့အခါ အီသီယိုးပီးယားႏုိင္ငံလို ဒုကၡေတြ ပင္လယ္ေ၀ ဆင္းရဲျခင္းေတြနဲ႕ ၾကီးျပင္း သက္၀င္ရတဲ့ ႏုိင္ငံေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ သိလာေတာ့လည္း ကိုယ္သာ သူတို႕ေနရာဆိုရင္ ဆိုျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္ .. ကိုယ္နဲ႕ ဆိုင္ဆုိင္ မဆိုင္ဆိုင္ အသားအေရာင္ တူတူ မတူတူ သေဘာသဘာ၀ ဘယ္ေလာက္ကြဲကြဲ လူလူခ်င္းဆိုတဲ့ စိတ္ ခံစားတတ္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးရွိသူခ်င္းဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရတာပဲ ..

စစ္ေၾကာင့္ ဆံုးရံႈးလုိက္ရတဲ့ ဆံုးရံႈးမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကီးမလဲ .. ခ်စ္ခင္သူေတြအတြက္ ပူေဆြးျခင္း ေသာကေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကီးမလဲ .. ကိုယ့္နဲ႕ အေ၀းၾကီးမွာရွိေနတဲ့ မဆုိင္သလို မခံစားပဲေနလို႕ရတဲ့ တျခားႏုိင္ငံက သတင္းေတြအတြက္ေတာင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရတယ္ .. ခံစားတတ္သူေတြ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္သူေတြကိုး .. ကိုယ္သာ စစ္ဒဏ္ကို ပါ၀င္ခံစားေနရသူတဦး ျဖစ္ခဲ့ရင္ .. ကိုယ့္ရဲ႕ ခ်စ္ခင္သူ တဦးဦး စစ္ထဲမွာ ပါ၀င္ေနခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပူေဆြးေသာကေရာက္ၾကရမလဲ .. ေကာင္းကြက္တကြက္မွာ ရွာမရတဲ့ စစ္ပါပဲ ..

ငယ္တုန္းက မသိတာေတြ ခု လက္ေတြ႕သိရတယ္ .. မျမင္ဘူးတာေတြ လက္ေတြ႕ျမင္ရတယ္ ၾကားရတယ္ .. ဒါက ကိုယ္ေမြးဖြားရာ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ တြယ္တာရာ ေျမမွာတဲ့ ..

ခုခ်ိန္ ေၾကာက္လန္႕တၾကား ေသနတ္က်ဥ္ဆံေတြၾကားမွာ အသက္လု ေျပးလႊားေနရသူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနျပီလဲ .. ကိုယ့္ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႕ ခြဲခြာ ကြဲကြာၾကရလို႕ နာၾကင္ခံစားေနရသူေတြ ဘယ္ေလာက္ မ်ားေနျပီလဲ .. ဒါ ကိုယ့္ေျမေပၚမွာ ျဖစ္ေနတာတဲ့ .. ကိုယ့္ ေသြးခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း ပစ္လို႕ ခတ္လို႕ ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ နာၾကင္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတယ္တဲ့ ..

မ်ားေနပါျပီ .. ျပည္သူေတြ ကိုယ့္ဗိုက္ေတာင္ ကိုယ္မ၀လို႕ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါ ညိွဳးညွိဳးငယ္ငယ္နဲ႕ လူဘံုအလယ္မွာ မတင့္တယ္ႏုိင္တာ ႏွစ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာေနျပီလဲ .. ျပည့္စံု ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတဲ့ စကားလံုးကို စကားလံုးအျဖစ္နဲ႕ေတာင္ သတိမရႏိုင္ၾကတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနျပီလဲ .. ဒီလိုပဲ တရက္တရက္ ေမွာင္ေမွာင္လာလိုက္တဲ့ ဘ၀ေတြ .. လူေမႊးလူေတာင္ မေျပာင္တဲ့ အျဖစ္ေတြ .. အေတာ္ေလးကို ရင္နာစရာေကာင္းပါတယ္ ..

အူမမေတာင့္လို႕ သီလမေစာင့္ႏိုင္သလို ကမာၻမီးေလာင္လို႕ သားေကာင္ခ်နင္းရတဲ့ ဘ၀ေတြ ..

ျမင္ရတဲ့ သတင္းေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္ .. ေယာက်ၤား မိန္းမ လူမမယ္ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ ေျပးလႊားေနၾကရတယ္ .. ပိုင္ဆုိင္မႈေလး မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ကို ပစ္ထားခဲ့ရတယ္ .. ဘယ္လိုေရွ႕ဆက္ ရွင္သန္ၾကမလဲ .. အစတည္းက တဲက ယဲ့ယဲ့ .. အားးးးးးး .. ေတြးရင္း ေတာ္ေတာ္ မြန္းၾကပ္ပါတယ္ ..

တတ္ႏုိင္တာ တခုပဲ ရွိတယ္ .. ေမတၱာပို႕ေနဖို႕ပါပဲ .. အျပစ္မဲ့တဲ့ ျပည္သူေတြ ထိခိုက္နာၾကင္ျခင္း ကင္းၾကပါေစ .. ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းၾကပါေစ .. လံုျခံဳတဲ့ ဘ၀ ေအးခ်မ္းတဲ့ဘ၀ေတြ အျမန္ဆံုး ပိုင္ဆုိင္ႏုိင္ပါေစ ..

က်မတို႕ေတြအေပၚကို လႊမ္းျခံဳထားတဲ့ တိမ္မဲေတြ အျမန္ဆံုးကင္းရွင္းျပီး ေကာင္းကင္ၾကီး ၾကည္လင္လာပါေစ .. အားလံုးပဲ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေလးေတြ ေမြးႏုိင္ျပီး အမွန္တရား အျမန္ဆံုး အႏိုင္ရရွိပါေစ ..

အားလံုး ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းၾကပါေစ .. အမွန္တရားကို ျမင္ျပီး လက္ခံလာႏိုင္ၾကပါေစ ..

၂၀၁၀ အိမ္အျပန္

သိပ္မၾကာခင္ ကာလတခုမွာ ရန္ကုန္ကို အလည္ခဏ ျပန္ခဲ့ပါတယ္ .. ရန္ကုန္ေျမက ကိုယ္နဲ႕ စိမ္းမသြားသလို မိသားစု ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေႏြးေထြးလိႈက္လွဲစြာ ၾကိဳဆိုခဲ့ပါတယ္ .. အခ်ိန္ သိပ္နည္းလြန္းေပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတာပါပဲ .. အခ်ိန္လုျပီး သြားလာေနရင္းက ရယ္ေမာေနခဲ့ရပါတယ္ .. အဲ .. မရီႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ မေပ်ာ္ႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့ ေလဆိပ္ရဲ႕ အ၀င္နဲ႕ အထြက္ အခ်ိန္ေလးပါပဲ ..

လူတုိင္း ၾကံဳရမွာပါ .. ရန္ကုန္ေလဆိပ္က ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ ၾကိဳဆိုပံု ..

ဒီတေခါက္ ရန္ကုန္ ခဏျပန္ရတာ ခဏဆို ဆိုသေလာက္ အေတာ္ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြ ၾကံဳရပါတယ္ ..

ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကိုေရာက္ျပီဆိုရင္ပဲ ကိုယ့္ကို လာၾကိဳေနမယ့္ အေဖ အေမနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ပံုရိပ္ကို ကာဆီးထားတဲ့ မွန္ေတြၾကားက လိုက္ရွာျဖစ္ပါတယ္ .. ေဟာ ေတြ႕ပါျပီ .. ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႕ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့ အေဖနဲ႕ အေမ .. ကိုယ့္စိတ္ကလည္း အျမန္ဆံုးသာ အျပင္ကို ထြက္ခ်င္ေနေတာ့တာေပါ့ .. ကိုယ့္ ပတ္စ္ပို႕ထဲမွာလည္း ၁၀တန္ေလးက ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္နဲ႕ ပါလာေလရဲ႕ ..

စျပီး တန္းစီပါျပီ .. လ၀က ကို ျဖတ္ဖို႕ေပါ့ .. စစ္ေဆးမယ့္ လူၾကီးရဲ႕ အေျခအေနကို ၾကည့္လိုက္တာ သိပ္ေတာ့ အေျခအေန မဟန္ဘူးလို႕ ထင္လုိက္ပါတယ္ .. မ်က္ႏွာကို ေတြ႕မိရံုနဲ႕ ပါ၀ါျပမယ့္ပံု ေပါက္ေနလို႕ပါ .. ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏုိင္ဘူးေလ .. ဒီေနရာကို ျဖတ္မွသာ ကိုယ္လိုရာကို ေရာက္မွာကိုး .. တန္းစီေနရင္း ေနာက္ ဂိတ္ေပါက္တခုပါ ထပ္ဖြင့္ျပီး ဒီဘက္ လာၾက ဒီဘက္ လာၾကဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္း အေျပးေလး သြားတန္းစီလိုက္ပါတယ္ .. ကိုယ့္ေရွ႕မွာ လူက ၃ေယာက္ေလာက္ရွိပါတယ္ .. ဒီလိုနဲ႕ စိတ္ကို ရွည္ရွည္ထားရင္း တေရြ႕ေရြ႕ ကိုယ္က ထိပ္ဆံုးေရာက္သြားပါတယ္ .. ေရွ႕က လူ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္အလွည့္ထင္ျပီး သြားမယ္အလုပ္မွာ ခဏေနဦး .. စပယ္ရွယ္ ရွိတယ္ တဲ့ .. စပယ္ရွယ္ ၃ေယာက္ ေရွ႕ထြက္လာပါ တဲ့ .. ေဟာ ကိုယ့္ေနာက္က လူ သံုးေယာက္က ေရွ႕တက္သြားပါေလေရာ .. အင္း .. ဒါလည္း အေတြ႕အၾကံဳတမ်ိဳး ယူတတ္ရင္ ပညာရပါတယ္ .. :P

ကဲ တကယ္ပဲ ကိုယ့္အလွည့္ ေရာက္လာပါျပီ .. စာရြက္ေတြျပ လိုတာေတြေပးျပီး အခြန္စာရြက္ ေဆာင္ထားတာကို ေမ့ခဲ့ပါတယ္ .. ယူဖို႕ လံုး၀ကို သတိမရတာပါ .. :D .. ဒါေပမယ့္ ေငြမ်က္ႏွာ တယ္ၾကီးသကိုး .. ေရွ႕လူေတြေလာက္ေတာ့ အေဟာက္မခံလုိက္ရပါဘူး .. ဒါေပမယ့္ ဒီေဖာင္း လုပ္ဖို႕မွာ ထပ္တစ္ျပန္ပါတယ္ .. တပတ္အတြင္း အ၀င္အထြက္လုပ္ရင္ ဒီေဖာင္းမလို လို႕ ဒီမွာ ၾကားခဲ့ေတာ့ ေမးလိုက္မိပါတယ္ .. ေသခ်ာေအာင္ .. အဲဒီမွာ တခါ လက္ခ်ာ ထပ္ရိုက္ခံရတယ္ေပါ့ .. ဒီက လူေတြ အမွတ္ မွားေနပါတယ္တဲ့ .. ၁ရက္ပဲ ကိုယ့္ေျမကို နင္းနင္း ၂ရက္ပဲ နင္းနင္း ဒီေဖာင္းလိုပါသတဲ့ .. ျပီးေတာ့ လိပ္စာကဒ္တကဒ္ ထုတ္ေပးပါတယ္ .. အဲဒီမွာ သြားလုပ္ပါတဲ့ .. ဒါ အတတ္ႏုိင္ဆံုးကူညီလိုက္တာပါတဲ့ .. ေက်းဇူးတင္ဖို႕ ေကာင္းပါတယ္ .. :P .. ဒီလိုနဲ႕ ယူစရာရွိတာ ယူျပီး အိတ္ေတြေရြးဖို႕ေနရာကို သြားပါတယ္ .. ပစၥည္းတင္ဖို႕ လွည္းရွာတာ မေတြ႕ပါ .. ဒီလိုနဲ႕ အထုပ္ေတြအရင္ ဆြဲခ်လုိက္ပါတယ္ .. ျပီးေတာ့ လွည္းရွာပံုေတာ္ ထြက္ပါတယ္ .. ဘုရားစူး မေတြ႕ပါ .. တေယာက္ေယာက္ေမးဖို႕ လုိက္ရွာေတာ့ ယူနီေဖာင္းနဲ႕ ခန္႕ခန္႕ၾကီးရပ္ေနတဲ့လူ ေတြ႕ပါတယ္ .. သြားေမးပါတယ္ .. ျပန္ေျပာတာကေတာ့ .. လွည္းလား .. အင္း .. ကုန္ျပီထင္တယ္ အစ္မ .. တဲ့ .. ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသစရာၾကီးေပါ့ .. ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ပစၥည္းသယ္တဲ့ လွည္း ကုန္သြားသတဲ့ .. ဒီလို ေခတ္မွီ ဖြံ႕ျဖိဳး တိုးတက္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံတကာ အဆင့္မွီ ေလဆိပ္ၾကီးပါ .. း)

အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ၾကီး ၀န္ထမ္းေတြ ေႏြးေထြးစြာ ၾကိဳဆိုလုိက္ပံုပါပဲ ..

ခု ဆက္မွာကေတာ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ျပၾကီး အေၾကာင္းပါ ..

ခ်ိဳင့္ေတြ ခြက္ေတြ ေပါမ်ားတဲ့ လမ္းမေတြ .. ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္စြာနဲ႕ သြားလာ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ျမိဳ႕ျပ လူထု .. ျမိဳ႕နယ္တုိင္းမွာ ဆိုင္းဘုတ္ေတြေပၚ ေနရာယူေနၾကတဲ့ မဲေပးခံ ပုဂိၢဳလ္မ်ားရဲ႕ ပံုမ်ား .. အဲ မီးေတာ့ လာေနတယ္ .. :D .. မိုးမရြာပါ .. ေၾကးအိုးတစ္ပြဲ ၃၀၀၀ ေလာက္ ျဖစ္ေနျပီလို႕လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာၾကတယ္ .. တခ်ိဳ႕ေနရာေတြပါ (မေသာက္ျဖစ္ခဲ့ပါ) .. ေျသာ္ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ အင္တာနက္ သံုးမရပါ .. ေရႊတိဂံုဘုရားၾကီးေပၚမွာေတာ့ လူေတြ စည္ကားေနတာပါပဲ .. မဲဆြယ္တယ္ဆိုျပီး စာရြက္တရြက္ အိမ္ေပၚေရာက္လာတယ္ .. ဒါနဲ႕ ေဖၾကီးကို ေမးလုိက္မိတယ္ .. ဒီလူၾကီးက ဘာေတြလုပ္လို႕ ေထာက္ခံမဲေပးရမွာလဲလို႕ .. ေဖၾကီးက ျပန္ေျဖပါတယ္ .. သူလည္း မသိဘူးတဲ့ .. တအိမ္လံုးက လူေတြလည္း သိတဲ့ ပံု မေပၚသလို စိတ္၀င္စားသူလည္း အေတာ္နည္းပါတယ္ .. ဆိုင္ရာ လူေတြက လြဲရင္ေပါ့ .. အင္းး .. စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတာက လူေတြရဲ႕ ညွိဳးငယ္တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ မြဲေျခာက္ေျခာက္ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါေတြပါပဲ .. ဒါေၾကာင့္လည္း နားလည္လာတယ္ .. အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္ႏုိင္လိမ့္မေပါ့ ..

ကဲ တတိယပိုင္း လာပါျပီ .. အျပန္ခရီး ေလဆိပ္ အေတြ႕အၾကံဳေပါ့ ..

ရန္ကုန္ေလဆိပ္ၾကီးကို ေရာက္တာနဲ႕ အ၀င္၀ေရာက္တာနဲ႕ တေယာက္က အနားလာလုိက္ .. အစ္မ စင္ကာပူလား .. ၀န္ေဆာင္ဖို႕ ငွားဦးမလားနဲ႕ လာပါေတာ့တယ္ .. ကိုယ္လည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕ မလိုပါလို႕ ေျပာလုိက္ပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္လည္း ေရစက္က ဆံုလာေလေတာ့ မဗိုက္ တေယာက္နဲ႕ ဆံုပါေလေရာ .. ကဲ ရွိေစေတာ့ .. အိမ္ကလည္း လုပ္လုိက္ပါတဲ့ .. မလိုပဲ ၾကာေနမွာေတြ မျဖစ္ေစခ်င္လို႕ပါ .. အဲ့အစ္မက ျဖည့္စရာစာရြက္ျဖည့္ေပး ဟိုဟာေျပာ ဒီဟာေျပာနဲ႕ ကီလိုခ်ိန္တဲ့ဆီေရာက္ပါတယ္ .. ခ်ိန္ပါတယ္ .. ပိုပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ေလွ်ာ္ပါတယ္ .. ဒီလိုနဲ႕ အေပၚထပ္တက္လာပါတယ္ .. မျမင္ခ်င္တဲ့ မ်က္ႏွာေတြ ထပ္ျမင္ရျပန္ပါတယ္ .. အေတာ္ အကုသိုလ္မ်ားပါတယ္ .. ဒီလိုနဲ႕ တန္းစီပါတယ္ .. ကိုယ့္မွာ ဒီေဖာင္း မပါပါ .. အင္တာနက္က်ေနေတာ့ ဒီေဖာင္းလည္း လုပ္မရပါ .. ဒါေပမယ့္ အ၀င္မွာ သူတို႕ ေပးလုိက္တဲ့ ဆုိင္က ခ်လံ ပါပါတယ္ .. မဗိုက္ကလည္း အရင္၀င္ၾကည့္ေပါ့တဲ့ .. မရမွ လူၾကီးနဲ႕ ေတြ႕ပါတယ္တဲ့ .. ယံုစားမိတဲ့သူ အမွားပါ .. တကယ္ဆို တတန္းၾကီး စီျပီးမွ အစျပန္ေရာက္ရတာ အေတာ္ စိတ္ေလဖို႕ ေကာင္းတဲ့ ကိစၥပါ ..

ကဲ ေတြ႕ပါျပီ .. လ၀က က အရာရွိၾကီးနဲ႕ .. ဘယ္မလဲ ဒီေဖာင္းတဲ့ .. အမ္ .. အင္တာနက္ မရဘူးေလ .. သူတို႕ ေျပာတဲ့ဆုိင္ကို သြားတယ္ေလ .. (ပံုမွန္ ၃၀၀၀ ကို ၅၀၀၀ ေပးလုပ္ခဲ့ရတာေနာ္) .. မရပါတဲ့ လူၾကီးနဲ႕ ေတြ႕ပါတဲ့ .. လက္မွတ္ မပါလို႕ လို႕ ေျပာပါတယ္ .. ဘာတတ္ႏုိင္မလဲ ေလ .. ကိုယ္က သြားပတ္သက္မိေအာင္ ေနတာကိုး .. လူၾကီးအခန္းကို သြားပါတယ္ .. လူၾကီး မရွိပါဘူး .. လူေလးေတြပဲ ရွိပါတယ္ .. ေစာင့္ရပါတယ္ .. မလာမခ်င္းေပါ့ .. ကိုယ့္လိုပဲ ဒုကၡသယ္ေတြ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာပါတယ္ .. အကိုၾကီး တေယာက္ဆို ကိုယ့္ေရွ႕ ေလယာဥ္နဲ႕ လုိက္ဖို႕ပါ .. လူၾကီး မရွိေတာ့ ေစာင့္ေနရပါတယ္ .. ေတာ္ေတာ္နဲ႕လည္း မလာပါ .. အဲအကိုၾကီးက စိတ္ပူလို႕ ေျပာေတာ့ မပူနဲ႕တဲ့ .. ေလယာဥ္က သူတို႕ ခြင့္ျပဳမွ ထြက္လို႕ရတာတဲ့ .. ေျသာ .. ေတာ္ေတာ္ပါ၀ါ ျမင့္ၾကတာပဲ .. ဒါေၾကာင့္မို႕ ဒီလို ဒီလို ဒီလိုႏုိင္တာေပါ့ေနာ္ .. :P

ဒီလိုနဲ႕ လူၾကီးလာပါျပီ .. ကိုယ့္ေနာက္မွ လာေပမယ့္ ကိုယ့္ေရွ႕ေလယာဥ္နဲ႕လုိက္မယ့္ အကိုၾကီးကို ဦးစားေပးလုိက္ပါတယ္ .. သူ႕ျပႆနာက ပတ္စ္ပို႕ သက္တမ္း ၆လ မက်န္လို႕တဲ့ .. ဒီေဖာင္း ပါပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ထြက္ခြင့္မေပးဘူးဆိုျပီး ျဖစ္ေနတာပါ .. အခြန္ေဆာင္တဲ့ စာရြက္ေတာင္းပါတယ္ .. မေဆာင္ရေသးဘူးေပါ့ .. ဟုတ္တယ္ေလ သက္တမ္းပဲ တိုးရခါနီးျပီ မေဆာင္ပဲလဲ ေနလို႕မရတာ လူတုိင္း သိတဲ့ ကိစၥ .. ဟင္းး .. ခက္ေနပါျပီ .. ဘာညာ ဘာညာနဲ႕ ပြားျပီး လက္မွတ္ထိုးေပးလုိက္ပါတယ္ ..

ကိုယ့္ အလွည့္ .. ဘာျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္မွာ ဒီေဖာင္းမပါတဲ့ ကိစၥ .. ခ်လံပါတယ္ .. မရဘူးတဲ့ .. အဲ့ဆုိင္က ဖုန္းဆက္ထားမယ္ေျပာတယ္ ဆိုေတာ့ မဆက္ဘူးေလတဲ့ .. ဒီေတာ့ ကိုယ့္ဘက္က ပ်က္ကြက္တာမို႕ ေနာက္ေန႕မွ ျပန္ေပါ့တဲ့ .. လုပ္ပံု လုပ္ပံု .. ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ၾသ၀ါဒ ခံ .. ပါ၀ါျပတာ ခံျပီး .. လက္မွတ္ကေလးတခု ရလာပါတယ္ .. ကိုယ္လည္း ၀တ္ေက်တန္းေက် ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေျပာမိေတာ့ .. အိတ္ပါလားတဲ့ .. အမ္ .. အိတ္ပါတယ္ ဆိုေတာ့ အဲဒီအိတ္ထဲ ေက်းဇူးေတြ ထည့္ေပးလုိက္မလို႕တဲ့ .. မ်ားေနတယ္ဆိုပဲ .. ေအးေလ သူတို႕လိုခ်င္တဲ့ အဲ့ေက်းဇူးေတြမွ မဟုတ္ပဲ .. အသံုးတည့္တဲ့ ေရပဲ လိုခ်င္တာ ဟတ္လား .. ေနာက္ဆံုးေတာ့ မခ်ိသြားျဖဲနဲ႕ ေအာင္ျမင္စြာ ထြက္ခြာလာခဲ့ပါေတာ့ေလသတည္း ေပါ့ ..

ယူတတ္ရင္ ပညာရပါတယ္ .. သတိထားမိရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြ သိလာတယ္ေပါ့ .. ေနာက္တခါ မေနႏုိင္ပဲ ထပ္ျပန္ရင္ နည္းယူရတာေပါ့ေလ .. ဒီစာကို ဖတ္မိတဲ့ မသိေသးတဲ့ သတိေမ့ေနသူေတြကိုလည္း သတိေပးခ်င္ပါတယ္ ..

ရန္ကုန္ျပန္မယ္ဆိုရင္ -
- အခြန္ကို အပ္ဒိတ္ ျဖစ္ေအာင္ မေဆာင္ထားရင္ ၁၀ တန္ေလးေတြ ပါပါေစ ..။ (အ၀င္ေရာ အထြက္ေရာ)
- မ်က္ႏွာထားကို ျပံဳးထားပါ ..။ သူတို႕က ဓါတ္ပံုလည္း ရိုက္ေသးတယ္ေလ ..။
- သယ္စရာ လွည္း မရွိရင္ အလြယ္သယ္ႏိုင္တဲ့ အိတ္မ်ိဳး ျဖစ္ပါေစ ..။
- ရန္ကုန္ေျမမွာ ၁ရက္ ေနေန ၁နာရီ ေနေန ၀င္ျပီး ျပန္ထြက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေဖာင္း ပါရပါမယ္ ..။
- ပတ္စ္ပို႕ သက္တမ္းဟာ အနည္းဆံုး ၆လ ရွိရပါမယ္ ..။
- ေလဆိပ္အထြက္ ၀င္ေဆာင္ခကေတာ့ ၁ေယာက္ကို ၂၀၀၀ စီ ျဖစ္ပါတယ္ ..။ လုိက္သယ္ေပးတဲ့လူက ၂၀၀၀ ကဒ္မွာ လိုတာ ျဖည့္ေပးတဲ့ သူအတြက္ ၂၀၀၀ ..။ ကီလိုခ်ိန္ေပးသူအတြက္ ၂၀၀၀ ျဖစ္ပါတယ္ ..။
- အကယ္၍မ်ားေပါ့ .. ကိုယ့္မွာ ဒီေဖာင္း မပါဘူး ခ်လံပဲပါတယ္ဆို အခ်ိန္မကုန္ရေအာင္ လူၾကီးခန္းထဲ အလုိက္တသိ၀င္ျပီး ၾသ၀ါဒ ခံလုိက္ပါ ..။

ဆႏၵေလးေပါ့ေလ .. ျပည္သူ႕၀န္ထမ္းမဟုတ္တဲ့ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြ .. မ်က္ႏွာထားေလး ျပင္ျပီး ငါနဲ႕ ဆက္ဆံလုိက္တဲ့လူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာ အဆင္ေျပပါေစေတာ့ဆိုတဲ့ ေစတနာေလး ရွိလာရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမွာပဲ .. ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပ စိတ္ခ်မ္းသာရတာေပါ့ ..

ကိုယ့္လိုပဲ ၾကံဳဘူးၾကတဲ့လူေတြ ရွိမွာပါ .. ခုေရးထားတဲ့စာကို ျပန္ဖတ္မိေတာ့လည္း ေဒါသေတြ ပါေနပါတယ္ .. တကယ္လည္း ကိုယ့္ ေျမ ကိုယ့္ ေရ ကို ျပန္ဖို႕ အေရး အေတာ့္ကို စိတ္ေလျပီး စိတ္ပ်က္လာရပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္လည္း .. ဒါေပမယ့္လည္း ေပါ့ေလ ..

မွတ္ခ်က္ = ေပါက္ကြဲတယ္ပဲ ဆိုခ်င္ဆို :P

က်မႏွင့္ စာအုပ္မ်ား(အသက္ရွင္ေနလ်က္ ဘ၀ေသေနသူ)

အခုတေလာ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ျဖစ္ေနပါတယ္ .. ေျပာရရင္ စာအုပ္ေတြနဲ႕ ေ၀းေနတာလည္း ၾကာေနပါျပီ .. ဒီရက္ပိုင္းထဲမွာမွ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမႈနဲ႕ စာအုပ္ျပန္ဖတ္ျဖစ္သလို စီးတီးေဟာက ဓမၼပန္းခင္း စာၾကည့္တိုက္မွာလဲ မန္ဘာ၀င္ျဖစ္လုိက္ပါတယ္ .. အဲဒီအတြက္ စာအုပ္ငွားျပီး ခုရက္ပိုင္း ဖတ္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုပါေတာ့ ..

စာအုပ္ဖတ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ ရန္ကုန္မွာေတာ့ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ပါပဲ .. အျပင္မွာ သြားငွားဖတ္ရင္ ဖတ္ .. အိမ္မွာေတြ႕တဲ့စာအုပ္ ဖတ္ရင္ ဖတ္ .. ဒီလိုနဲ႕ စာဖတ္ျခင္းက ကိုယ့္အတြက္ မစိမ္းေနပါဘူး .. ဒီေရာက္ျပီးေတာ့ အီးဘြတ္ေတြလည္း ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ အေပ်ာ္ဖတ္ေတြက မ်ားပါတယ္ .. အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးျပျပီး စာ,အေလးေတြ မဖတ္မိဘူးေပါ့ .. ခုေတာ့ စာေတြ ျပန္လုိက္ဖတ္ေနပါျပီ .. စာေတြထဲက အသိအျမင္ေတြ ေလးနက္လာဖို႕ ၾကိဳးစားမိေအာင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပးတဲ့ အေနနဲ႕ေပါ့ .. ေပါ့ေပါ့ေလး ေနေနတယ္လို႕လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သံုးသပ္မိေနပါတယ္ ..

ကုိယ့္အသက္ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္က စျပီး ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက စာအုပ္ေတြနဲ႕ ရင္းႏွီးလာခဲ့ပါတယ္ .. ဒါကလည္း ဘုရားစင္ေအာက္က ဗီဒိုကို အေခြရွာရင္း စေမႊမိတာက စတာပါပဲ ..

အရင္ ေဖၾကီး သေဘၤာလုိက္တုန္းက ေမၾကီး ပို႕ပို႕ေပးထားတဲ့စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိကစာအုပ္ေတြ မ်ားပါတယ္ .. တခါတေလ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ဖတ္ .. တခါတေလ စိတ္မၾကည္ စိတ္ညစ္ေနလို႕ ဖတ္ .. အဲလိုနဲ႕ ဆရာေတာ္ရဲ႕ စာအုပ္ေတြနဲ႕ ရင္းႏွီးလာခဲ့ပါတယ္ .. ဆရာေတာ္ေရးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက လူ႕ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ သဟဇာတျဖစ္ျပီး ဖတ္ရတာ ေလးပင္မေနပါဘူး .. နားလည္လြယ္ပါတယ္ .. တခါတေလ စိတ္မတည္ျငိမ္ စိတ္အလိုမက်ေတြမ်ားလာရင္ ဆရာေတာ္စာအုပ္ေတြဖတ္ရင္းနဲ႕ပဲ စိတ္ထားတတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္ .. ဒီလိုနဲ႕ လူေတြနဲ႕ သဟဇာတျဖစ္လာခဲ့တယ္လို႕ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျမင္မိပါတယ္ .. ျပီးေတာ့ မေကာင္းတာ ေကာင္းတာ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳးေတြကိုလည္း နားလည္ လက္ခံလာႏုိင္ခဲ့ပါတယ္ ..

လူတုိင္း စိတ္ဓါတ္က်ဘူးမွာပါ .. စိတ္ဓါတ္က်တဲ့အခါ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ စိတ္သက္သာဖို႕လည္း ၾကိဳးစားဘူးၾကမွာပါ .. ဘယ္လိုနည္းမ်ိဳးနဲ႕ စိတ္ဓါတ္က်တာ စိတ္ညစ္တာဟာ ေပ်ာက္ကြယ္ေလ်ာ့ပါးသြားမလဲ .. ???

ကိုယ္တုိင္လဲ စိတ္ဓါတ္ ခဏခဏ က်လို႕ ခဏခဏကိုပဲ ျပန္ျပန္ေကာက္တင္ရပါတယ္ .. :D နည္းမ်ိဳးစံုေပါ့ .. တခါတေလ စိတ္ထင္တုိင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေလွ်ာက္သြား .. တခါတေလ သီခ်င္းေတြနားေထာင္ ရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္ .. ဒါေပမယ့္ ဒါေတြက ခဏပဲ စိတ္သက္သာသြားေစပါတယ္ .. တကယ္တမ္း စိတ္ထားတတ္ဖို႕ စိတ္ကိုျပင္ဖို႕ကေတာ့ စာေတြဖတ္မွ ရပါတယ္ .. အဓိက စိတ္ညစ္တဲ့အခ်ိန္ စိတ္ထြက္ေပါက္မရွိတဲ့ အခ်ိန္ ဖတ္မိတာကေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြရဲ႕ စာအုပ္ေတြပဲမ်ားပါတယ္ .. ခလုတ္ထိမွ အမိတ ဆိုသလိုေပါ့ .. စိတ္ညစ္ေတာ့မွ ဘုရား တရား သတိရတတ္တာပါ .. ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေမ့ေမ့ေနတတ္ပါေသးတယ္ ..

ခုရက္ပိုင္း ဖတ္ျဖစ္တာေတာ့ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိကရဲ႕ "အသက္ရွင္လ်က္ ဘ၀ေသေနသူ" စာအုပ္ပါ .. ေအာက္မွာ စာျမည္း ေပးထားပါတယ္ .. း) ကိုယ္တုိင္ကေတာ့ မီးေ၀းခ်ိတ္ဆိုသလို စာအုပ္ေတြနဲ႕ ေ၀းရင္ ျပန္ျပန္မိုက္ခ်င္ေနပါေသးတယ္ .. (ခု လိမ္မာေနတယ္လို႕လည္း မဆိုလိုပါဘူး :D) တတ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ လိမ္မာဖို႕ ၾကိဳးစားေနပါတယ္ .. း)

အသက္ရွင္ေနလ်က္ ဘ၀ေသေနသူ

အသက္ မေသခင္မွာ ဘ၀ေသသြားႏုိင္တယ္ဆိုတာကို အရင္တုန္းက မေတြးမိဘူး။ အခု ဘုန္းၾကီး သတိထားျပီး ၾကည့္တဲ့အခါမွာ ဘ၀ေသေနသူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားၾကတာကို ေတြ႕ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတာ့ ဘ၀ေသေနတယ္လို႕ မဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ဘ၀မက်န္းမာလို႕ ထိထိေရာက္ေရာက္ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္တာကို ေတြ႕ရတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ က်န္းမာဖို႕ အေရးၾကီးသလို စိတ္က်န္းမာဖို႕လည္း အေရးၾကီးပါတယ္။ ဘ၀က်န္းမာဖို႕လည္း အေရးၾကီးပါတယ္။ လူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကီး တစ္ခုလံုး က်န္းမာဖို႕လည္း အေရးၾကီးပါတယ္။ အားလံုးဟာ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။

အသက္ရွင္ေနေသးသ၍ ဘ၀မေသေအာင္ ေနနည္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာဖို႕ လိုမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးက လမ္းစပဲ ေဖာ္ေပးလုိက္တာပါ။ ဆက္ျပီး ကိုယ့္ဥာဏ္နဲ႕ကိုယ္ ကိုယ့္အတြက္ အဆင္အေျပဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္ဘ၀ကို ပံုေဖာ္ပါ။ ဘ၀ေနနည္းဆိုတာ ပံုေသနည္း မရွိပါဘူး။ အေျခအေနေတြဟာ အျမဲေျပာင္းလဲေနသလို လုပ္ပံု ကိုင္ပံု စဥ္းစားပံုေတြကို အျမဲေျပာင္းေနရမယ္။ ဘ၀ကို ပံုေသနည္းနဲ႕ ေနရင္ ဘ၀ေသသြားမယ္။

ခံယူခ်က္မရွိတဲ့ဘ၀ဟာ အသက္၀င္တဲ့ဘ၀ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ခံယူခ်က္မရွိရင္ ဘ၀မရွိဘူး။ ခံယူခ်က္ မခုိင္မာရင္ ဘ၀မခုိင္မာဘူး။ ခံယူခ်က္ မေရရာရင္ ဘ၀ မေရရာဘူး။ ကိုယ့္ခံယူခ်က္ မေရရာရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကိုယ္ ဘယ္လိုလူလုိ႕ ေျပာမလဲ။ ေျပာစရာမရွိဘူး။ ငါ ဘယ္လိုလူလဲ။ ငါ ဘယ္လိုလူျဖစ္ခ်င္သလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းဟာ ဘ၀ကို ပီပီျပင္ျပင္ အသက္၀င္ေအာင္ ေနခ်င္တဲ့သူတုိင္း အျမဲေမးေနရမယ့္ ေမးခြန္း ျဖစ္တယ္။

ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ဟာ အက်ိဳးရွိရဲ႕လားလို႕ မေမးတဲ့သူဟာ သူ႕ဘ၀ကို အဓိပၸါယ္ရွိေအာင္ ေနလို႕ ရႏုိင္မလား။ တိရစ ၦာန္ေတြဟာ အက်ိဳးရွိရဲ႕လားလို႕ ေမးႏုိင္တဲ့ ဥာဏ္ မရွိဘူး။ လူသာလွ်င္ အက်ိဳးရွိရဲ႕လားလို႕ ေမးႏုိင္တယ္။ ဒါဟာ လူရဲ႕ ထူးျခားမႈတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ အဆင့္ျမင္တဲ့ဘ၀ကို တကယ္ေနခ်င္ရင္ ငါလုပ္တဲ့အလုပ္ဟာ ဘာအဓိပၸါယ္ရွိသလဲ၊ အက်ိဳးရွိရဲ႕လား၊ ဘယ္ေလာက္ အက်ိဳးရွိသလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ေမးရမယ္။

လူဟာ ေတာ္ေတာ္ကို ေမ့တတ္ပါတယ္။ သိျပီးသားေပမယ့္ ေမ့ေနတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကိုယ္ မၾကာခဏ သတိေပးရမယ္။ ဒီလို သတိေပးဖို႕ပဲ စာေကာင္း ေပေကာင္းေတြကို ဖတ္ရတယ္။ ဘုန္းၾကီးလည္း မနက္တုိင္း စာေကာင္း တခုခုကို ဖတ္တယ္။ ေကာင္းတဲ့ အေတြး ေကာင္းတဲ့ သေဘာထား ေကာင္းတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႕ တေန႕တာကို စ,ဖို႕ လိုတယ္။

ပညာသင္တာ ဘ၀ကို အေကာင္းဆ့ုးေနနည္းကို ရွာတာ။ ဘြဲ႕ လက္မွတ္တခု ေအာင္လက္မွတ္တခု ရဖို႕ေလာက္ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ပညာသင္တာဟာ အင္မတန္ အဆင့္နိမ့္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ စား၀တ္ေနေရး အဆင္ေျပဖို႕၊ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရး အဆင္ေျပဖို႕၊ စိတ္က်န္းမာေရး ေကာင္းဖို႕၊ ခႏၶာကိုယ္က်န္းမာေရး ေကာင္းဖို႕၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး အရည္အခ်င္းေတြကို အဆင့္ျမင့္ဆံုးေရာက္ေအာင္ လုပ္ဖို႕၊ ဘ၀ရဲ႕ ေလးနက္တဲ့ အဓိပၸါယ္ကို ရွာဖို႕၊ အေကာင္းအဆိုး အမွားအမွန္ကို ကိုယ့္ဥာဏ္နဲ႕ကိုယ္ ပိုင္းျခားျပီး သိႏုိင္ဖို႕ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ အားလံုး ပါရမယ္။

ကိုယ့္ဘ၀မွာ အဆင္ေျပေအာင္ ေနခ်င္တဲ့သူအတြက္ သိရမယ့္ အခ်က္ေတြဟာ သိပ္မမ်ားပါဘူး။ နားလည္ဖို႕လည္း မခက္ပါဘူး။ လုပ္ဖို႕ပဲ လိုပါတယ္။ မလုပ္ႏုိင္ေသးဘူးဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႕ မလုပ္ႏုိင္တာလဲဆိုတာကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကိုယ္ ေမးပါ။ ေမးျပီးရင္ ရိုးရိုးသားသားေျဖပါ။

လူအထင္ၾကိးတာ ခံရဖို႕ ပစၥည္းဥစၥာ ခ်မ္းသာဖို႕ေလာက္ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ အေပၚယံေလး ရွပ္ျပီးေတာ့ ဘ၀ကို ေနသြားရင္ တေန႕မွာ ဘ၀ အဓိပၸါယ္မဲ့ျပီး စိတ္ဓါတ္က်တဲ့ စိတ္ေရာဂါကို ခံစားရလိမ့္မယ္။ ဘ၀မွာ သူ႕သဘာ၀ သူ႕နိယာမဆိုတာ ရွိပါတယ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ထားနဲ႕ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အသိဥာဏ္ကို မရရင္ တကယ္ ေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့ ဘ၀ကို ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

အသက္၀င္ေနတဲ့၊ ဘ၀ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ ဘ၀၊ ျပည့္စံုတဲ့ ဘ၀ကို ရေအာင္ လုပ္ႏုိင္တဲ့သူ ျဖစ္ပါေစ။

ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက (မဟာျမိဳင္ ေတာရ)
အသက္ရွင္ေနလ်က္ ဘ၀ေသေနသူ စာအုပ္မွ ဒါနျပဳပါသည္။

ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ ..

သီတင္းကၽြတ္ အမွတ္တရ

သီတင္း တခါ ကၽြတ္ျပန္ပါျပီ .. မဂၤလာရွိတဲ့ သတင္းကၽြတ္ အခါသမယပါ ..

ျမန္မာႏုိင္ငံနဲ႕ ေ၀းေနသူတုိင္းအတြက္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း အလြမ္းေတြနဲ႕ သီတင္းကၽြတ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ပါဦးစို႕ ..

ဒီလိုရက္မ်ိဳးမွာ က်မ ရန္ကုန္မွာ ရွိေနခဲ့ရင္ ဘာေတြ လုပ္ျဖစ္မလဲ .. ေသခ်ာတာေတာ့ အိမ္ရဲ႕ ၀ရန္တာ အထပ္တုိင္းမွာ ဖေယာင္းတုိင္ေတြ လုိက္ထြန္းေနပါမယ္ .. ျငိမ္းသမွ် ဖေယာင္းတုိင္ေတြကို ဒိုင္ခံ လုိက္ျပီး မီးလုိက္ညွိေနပါမယ္ .. (ကိုယ္က အငယ္ဆံုးကိုး .. ကိုယ့္ထက္ငယ္တာ အိမ္က ေခြးနဲ႕ ေၾကာင္ပဲ ရွိေတာ့တယ္ .. ဒါေတာင္ သက္တမ္းနဲ႕တြက္ရင္ ေခြးေလးကေတာ့ အဖြားၾကီးအရြယ္ ေရာက္ေနျပီ .. :D)

မီးပ်က္ေနရင္ေတာင္ အိမ္တုိင္းက ထြန္းထားမယ့္ မီးပံုး ဖေယာင္းတုိင္ေတြရဲ႕ အလင္းနဲ႕ ညကေတာ့ လွပေနမွာ အမွန္ပါပဲ .. အလင္းေတြ ရွိေနသေရြ႕ ေဆာ့ကစားေနမယ့္ လမ္းထဲက ကေလးေတြကိုလည္း ျမင္မိပါရဲ႕ .. ရာသီဥတုအပူကို အံတုရင္း အိမ္ေရွ႕ ခံုတန္းလ်ားေတြမွာ ယပ္ေတာင္ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႕ ေနေနမယ့္ အေဒၚၾကီးေတြကိုလည္း ျမင္ေယာင္မိပါရဲ႕ ..

၀ါသနာအရ ပြဲေစ်းတန္းေလွ်ာက္မယ့္လူ ပြဲေတာ္ေတြ သြားေနမယ့္လူ တရားဘာ၀နာ အားထုတ္ေနမယ့္သူ ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးေနမယ့္သူ လူေပါင္းစံုေနမယ့္ ပြဲပါပဲ ..

ဒီလိုပြဲေတာ္ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကိုယ္ပါ၀င္ခြင့္ရရင္ .. သူငယ္ခ်င္းအိမ္ေရာက္ရင္လည္း ေရာက္ေနမယ္ .. ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြ အိမ္ေပါက္ေစ့ လုိက္ကန္ေတာ့ရင္လည္း ကန္ေတာ့ေနမယ္ .. အေဖာ္ေကာင္းလုိ႕ ပြဲေစ်းထဲ ေရာက္ရင္လည္း ေရာက္ေနလိမ့္ဦးမယ္ .. မဟုတ္ရင္ အိမ္ေရွ႕၀ရန္တာကေန မီးအလင္းမွာ ကေလးေတြ ေဆာ့တာ ၾကည့္ခ်င္လည္း ၾကည့္ေနလိမ့္ဦးမယ္ ..

ခုခ်ိန္ အေပ်ာ္ဆံုးက ဘယ္သူေတြျဖစ္မလဲ .. ကေလးေတြလား .. ၀ါကၽြတ္လို႕ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ့္ စံုတြဲေတြလား .. လူေပါင္းစံု အလႊာေပါင္းစံုကေတာ့ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး လမ္းအသြယ္သြယ္နဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါလိမ့္မယ္ .. (အင္း .. ျမန္မာႏုိင္ငံ တ၀န္းလံုးမွာ ေနထုိင္ၾကသူေတြအားလံုး ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းကင္းနဲ႕ ျငိမ္းခ်မ္းသာယာေနဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္ .. မုန္တိုင္းသတင္းကလည္း ၾကားေနရေသးေတာ့ ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ ေအးခ်မ္းေနမယ္လို႕ မေတြးရဲ ေတြးရဲပါပဲေလ ..)

ငယ္စဥ္က အႏၱရာယ္ေတြက နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ကင္းလြတ္ေနတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံ ခုေတာ့လည္း ဒုကၡေတြ ဆံုးရံႈးမႈေတြနဲ႕ ဆက္တုိက္ဆိုသလို ၾကံဳေတြေနရတယ္လို႕ ထင္ျမင္ ခံစားမိတယ္ .. ကိုယ့္ႏုိင္ငံရဲ႕ အျပင္ဘက္က တျခားႏုိင္ငံေတြမွာ ၾကံဳရတဲ့ သဘာ၀ ေဘးအႏၱရယ္ေတြေၾကာင့္ လူေတြ ပစၥည္းေတြ ဆံုးရံႈးရတယ္ဆိုတာ ျမင္ရ ၾကားရတာနဲ႕တင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာ ကိုယ့္ ေျမ ကိုယ့္ ႏုိင္ငံမွာ အႏၱရာယ္ေတြ အထပ္ထပ္ ၾကံဳေနရတာ ျမင္ရၾကားရေတာ့ ရင္ထဲ မေကာင္းမိတာေတာ့ အမွန္ .. သံသရာက ၀ဋ္ေၾကြးေတြ ပါလာၾကတယ္ဆိုရင္လည္း ဒီဘ၀မွာတင္ ကုန္ဆံုးပါေစေတာ့ရယ္လို႕သာ ဆုေတာင္းမိေတာ့တာပါပဲ ..

ျဖစ္လာသမွ် အေၾကာင္းအရာတုိင္းက ကံတရားလား .. ဒီကံတရားကို ဘယ္သူေတြက ဖန္တီးေနတယ္ဆိုတာေတာ့ ဆန္းစစ္ဖို႕ လိုျပီထင္ပါတယ္ .. သူ႕ေၾကာင့္ ကိုယ့္ေၾကာင့္ လက္ညွိဳးထိုးေနရံုနဲ႕လည္း ကံတရားက ေကာင္းလာမယ္မဟုတ္ႏုိင္ .. ေကာင္းတဲ့ ကံေတြ ၾကံဳဆံုႏုိင္ဖို႕ လူေတြကိုယ္စီလည္း ေကာင္းဖို႕ လိုအပ္တယ္ မဟုတ္ပါလား .. တခါတေလ ပ်က္စီးျခင္းေတြ မ်ားလို႕ ျမန္မာႏုိင္ငံၾကီး ပ်က္ေတာ့မလားလို႕ေတာင္ ေတြးမိပါတယ္ .. လူေတြ စာရိတၱ ပ်က္စီးလာတာနဲ႕ အမွ် မေကာင္းမႈေတြ က်ဴးလြန္ေနတာနဲ႕ အမွ် ျမန္မာႏုိင္ငံၾကီးလည္း နလံထူႏုိင္လိမ့္မယ္မထင္မိပါဘူး .. လူတုိင္း လူတုိင္း အနီးအနားမွာရွိတဲ့ ၾကယ္ငါးေလးေတြကို ကယ္တင္သူေတြျဖစ္ေအာင္ တပိုင္တႏုိင္ၾကိဳးစားဖို႕ေတာ့ လိုပါလိမ့္မယ္ .. တတ္ႏုိင္သေလာက္ စိုက္ပ်ိဳးလုိက္တဲ့ အပင္ရဲ႕ အသီးဟာ ကိုယ့္အတြက္ မဟုတ္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္ရဲ႕ သားစဥ္ေျမးဆက္အတြက္ အေထာက္အကူေတာ့ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း .. သီတင္းကၽြတ္မွာ အပူအပင္ကင္းကင္းနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလွ်က္ ..

မွတ္ခ်က္ = အားလံုးေသာ ကိုယ့္ထက္ အသက္အားျဖင့္ ၾကီးသူ၊ ၀ါအားျဖင့္ ၾကီးသူ၊ ေက်းဇူးရွိသူေတြကို ကာယကံ ၀စီကံ မေနာကံေတြနဲ႕ ျပစ္မွားမိတဲ့ အျပစ္ေတြ ရွိရင္ ေၾကေအးဖို႕ ဒီေနရာကေနပဲ ေတာင္းပန္ ကန္ေတာ့ပါတယ္လို႕ .. :D အမိုက္ အမဲေလးမို႕ ခြင့္လႊတ္ၾကပါေနာ္ .. :D

ေရာက္ရာေပါက္ရာ အေတြးမ်ား

က်မေတြ႕ဘူး သိဘူးသမွ် ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြမွာ အရိုးစြဲေနတဲ့ အက်င့္ေလးေတြ အစြဲအလန္းေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္ ..

ဥပမာ - ငယ္ငယ္တုန္းက က်မ ေမၾကီးဖက္က အဖြားတို႕ အေဒၚတို႕ဆိုရင္ ေသစကားေျပာတာတို႕ အပ်က္စကားေျပာတာတို႕ကို မၾကိဳက္ပဲ ေရွာင္ၾကပါတယ္ .. တခါတေလ က်မက လမ္းသြားရင္း ေသသြားရင္ဆိုတဲ့စကားမ်ိဳးေျပာမိလုိက္တာနဲ႕ စကားေနာက္ တရားပါတယ္ မေျပာရဘူးလို႕ ေျပာတတ္ၾကတယ္ .. ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေၾကာက္တယ္ေလ .. အဲလိုေျပာၾကေတာ့ ေနာက္ မေျပာရဲဘူးေပါ့ .. ျပီးေတာ့ ဘယ္က ဘယ္လို စကားေတြ လက္ဆင့္ကမ္းလာတယ္ေတာ့ မသိပါဘူး .. အသုဘအိမ္ေရွ႕မျဖတ္ရဘူး တို႕ .. သခ်ိဳ ၤင္းကုန္း လက္ညွိဳးမထိုးရဘူး အကယ္၍ ထိုးမိရင္ လက္ညွိဳးကို ၇ႏွစ္ခ်က္ အသက္ေအာင့္ ကိုက္ရတယ္ဆိုတာေတြ အမ်ားၾကီး အမ်ားၾကီးပါပဲ .. အဲဒီအခ်ိန္က မစဥ္းစားတတ္ေသးပဲ သူမ်ားေျပာသမွ် လုိက္လုပ္လုိက္တာပါပဲ ..

ခုေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ တထြာ တမိုက္ ဥာဏ္ေလးနဲ႕ စဥ္းစားတတ္သေလာက္ မွတ္ထားသေလာက္နဲ႕ လုပ္သင့္တယ္ထင္ရင္ ကိုယ္ပိုင္ အေတြးနဲ႕ လုပ္လုိက္ မလုပ္သင့္တာလို႕ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္က ဆံုးျဖတ္ေပးရင္ မလုပ္လိုက္နဲ႕ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုယ္ စိတ္တုိင္းက် လုပ္ပိုင္ခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မေတြးမိတယ္ .. ငယ္ငယ္က တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက ေတာ္ေတာ္ရယ္စရာေကာင္းပါလားေပါ့ .. ဒါဆို ခု ကိုယ္ကရယ္စရာေတြ မလုပ္မိေတာ့ဘူးလား .. ???? .. သိပ္ေတာ့ မထင္ေသးဘူး .. မတူညီတဲ့ကိစၥေတြ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႕ တခ်ိန္က် ရယ္စရာ ေကာင္းေနလိမ့္ဦးမယ္ ..

ဒီလိုပါပဲ အသိဥာဏ္ ႏံုနဲ႕စဥ္က ကိုယ့္စိတ္ကို ေလးလံေစတဲ့ အရာေတြဟာ ခုခ်ိန္မွာ ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့သလို ..

ခုခ်ိန္ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ကို ပင္ပန္းေစတဲ့ အရာေတြဟာလည္း ေနာင္ အခ်ိန္ကာလတခုမွာ "ငါဟာ အဲဒီအခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ ရယ္စရာေကာင္းခဲ့ပါလား" လို႕ ေတြးမိေစလိမ့္ဦးမယ္ ..

တကယ္ ပို႕စ္ စေရးတုန္းက ေရးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႕ လမ္းလြဲေနပါျပီ .. :D က်မ တကယ္ေရးတုန္းက အစြဲအလန္းအေၾကာင္း .. ဥပါဒ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ဥပါဒ္ေရာက္တတ္တဲ့ အေၾကာင္းပါ .. :D ခုေတာ့ လြဲေနျပီ ..

ျပန္ေကာက္ရမယ္ဆိုရင္ ..

က်မတို႕ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက အစြဲအလန္း ရိုးရာဆိုတာေတြကို အစြန္းေရာက္ေလ့ ရွိၾကတယ္ .. တသက္လံုး ယဥ္ပါးလာတဲ့ အရာေတြမို႕ ပစ္ဖို႕ ခဲယဥ္းတာလည္း ပါပါလိမ့္မယ္ ..

ဒီ အေရွ႕က ပို႕စ္မွာ က်မအတြက္ အခ်ိန္ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူးလို႕ ေရးခဲ့တယ္ .. ဒီလိုေရးတာသာ အဖြားတို႕ ရွိေနေသးလို႕ သိရင္ နိမိတ္မရွိတာ နိမိတ္မေကာင္းတာေတြ ေရးတယ္ေျပာတယ္လို႕ ဆံုးမၾကဦးမယ္ ထင္ပါတယ္ .. း)

အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္ေနပါတယ္ .. ေန႕ရက္ေတြလည္း တရက္ျပီး တရက္ ကုန္ကုန္လာေနပါတယ္ .. ကုန္ေနသမွ် အခ်ိန္ ေန႕ရက္တုိင္းက ေသဖို႕ တေရြ႕ေရြ႕ နီးနီးသြားတာပါပဲ .. တခါတခါ တေယာက္တည္း ရွိေနခ်ိန္ဆို အေတြးေတြ သိပ္မ်ားတတ္ပါတယ္ .. ကိုယ္တုိင္နဲ႕ လူေတြရဲ႕ အေၾကာင္း စိတ္ဓါတ္ေတြ အေၾကာင္း လုပ္ရပ္ေတြ အေၾကာင္း .. ၾကီးက်ယ္တယ္ေတာ့ မထင္ပါနဲ႕ .. :D

ေသတယ္ဆိုတာက ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္စရာေကာင္းမယ့္ ကိစၥ ျဖစ္သလို ေတာ္ေတာ္လည္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပါတယ္ .. ဘယ္လို ပံုစံ ေသမလဲ .. ဘယ္လိုအခ်ိန္ ေသမလဲ မေသခ်ာေပမယ့္ ေသမွာေတာ့လည္း ေသခ်ာေနျပန္ပါတယ္ ..

ခုခ်ိန္ထက္ ပိုေကာင္းေသာ အခ်ိန္ မရွိ တဲ့ .. ခု လက္ရွိရေနတဲ့အခ်ိန္က အေကာင္းဆံုးပါပဲ .. က်မတို႕ ဘာေတြ လုပ္ၾကမလဲ ..

ရန္လိုမႈေတြနဲ႕ ျဖတ္သန္းမလား .. နားလည္မႈေတြနဲ႕ ျဖတ္သန္းမလား .. ??
ငိုေၾကြးျခင္းေတြ ေနာင္တေတြနဲ႕ ျဖတ္သန္းမလား .. ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ကူညီမႈေတြနဲ႕ ျဖတ္သန္းမလား .. ??
အားလံုးကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈသာပါပဲ .. း)

က်မမွာ အခ်ိန္ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး

က်မမွာ အခ်ိန္ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး ..

အကယ္၍မ်ားေပါ့ .. ခုေခတ္ လူေတြရဲ႕ သက္တမ္းနဲ႕တြက္လို႕ က်မက သက္တမ္းေစ့ ေနရမယ့္ သူတေယာက္သာျဖစ္ခဲ့ရင္ .. က်မအတြက္ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း ၄၅ ႏွစ္ေလာက္ပဲ အခ်ိန္ရွိေတာ့မယ္ .. ခုေတာင္ ကိုယ့္ အသက္ကို ျပန္ေရတြက္ ၾကည့္မိေတာ့ ၂၆ ထဲမွာ .. က်န္ခဲ့တဲ့ ၂၅ႏွစ္ ကိုေတာင္ဘယ္လိုေက်ာ္လာမွန္း မသိတာ ေနာက္ ၄၅ ဆိုတာလည္း သိပ္မၾကာပဲ ကုန္ဆံုး သြားႏုိင္ပါတယ္ .. ၄၅ႏွစ္ ထဲမွာမွ အိပ္ခ်ိန္ေတြကို ႏႈတ္လိုက္ဦး က်န္ သက္တမ္းရဲ႕ ၃ပံု ၂ပံုေလာက္ပဲ က်မ မ်က္လံုးေတြ ပြင့္ေနပါလိမ့္မယ္ ..

အကယ္၍မ်ားေပါ့ .. က်န္းမာေရးနဲ႕ ညီညြတ္တဲ့အစာေတြဆို မၾကိဳက္ အသီးအရြက္ အစားနဲတဲ့ က်မအတြက္ ေရာဂါဘယေတြက ခႏၶာထဲမွာ ရွိေနႏုိင္ပါတယ္ .. နဲနဲခ်င္း စုစုထားတဲ့ ေရာဂါေသးေသးမႊားမႊားေလးေတြကေန တျဖည္းျဖည္း ေရာဂါၾကီး ျဖစ္လာမယ့္ ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ .. က်မရဲ႕ သက္တမ္းက ေနာက္ထပ္ ႏွစ္၂၀ ဆိုတာ အမ်ားၾကီး ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ကိစၥပါ .. ဒါေၾကာင့္ က်မမွာ အခ်ိန္ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူးလို႕ ေျပာတာေပါ့ ..

အကယ္၍မ်ားေပါ့ .. ခုခ်ိန္မွာ က်မ ကိုယ္ထဲ ေရာဂါက ရွိေနျပီ မသိေသးတာသာ ရွိတယ္ .. အဲဒီေရာဂါေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္ ၁၀ ႏွစ္ဆိုတဲ့ သက္တမ္းပဲ က်မမွာ ရွိေတာ့မယ္ဆိုရင္ .. လြန္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ ၁၀ႏွစ္ကို ျပန္စဥ္းစားေတာ့ အသက္က ၁၅ႏွစ္ ၁၆ႏွစ္ အထက္တန္းေက်ာင္းတက္ ျပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ထပ္တက္ ဟိုအလုပ္၀င္ ဒီအလုပ္၀င္နဲ႕ ခု ၂၅ ၂၆ကို ခ်က္ခ်င္းပဲ ေရာက္လာသလို .. တကယ္တန္းျဖတ္သန္းခဲ့တာေတာ့ ၁၀ႏွစ္ပါပဲ .. ဒါေပမယ့္ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ မေ၀းသလို .. ဒီလိုပဲ ေနာက္ လာမယ့္ ၁၀ .. တကယ္ပဲ က်မမွာ အခ်ိန္ သိပ္မက်န္ေတာ့ပါဘူး ..

အကယ္၍မ်ားေပါ့ .. က်န္းမာေရးစစ္ေဆးၾကည့္လုိက္လို႕ က်မမွာ ၆လ ၁ႏွစ္ေလာက္သာ ေနရေတာ့မယ့္ ေရာဂါသာရေနခဲ့ရင္ .. က်မ လုပ္ခ်င္တဲ့ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ကိစၥေတြအတြက္ အခ်ိန္မွ မွီပါ့မလား .. တကယ္သာ အဲလို အေျခအေနေရာက္သြားရင္ က်မ အျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵက ဘာမ်ား ျဖစ္ေနမလဲ .. စလံုးမွာေနျပီး ၂ႏွစ္ ၁ခါ ပတ္စ္တိုးတဲ့အခါ အခ်ိန္ေတြ သိပ္ျမန္ေနသလို .. ႏွစ္တုိင္း လုပ္ေနက် ေနရွင္နယ္ေဒးက ခဏေလး ျပန္ေရာက္ေရာက္လာသလို .. တရုတ္ႏွစ္ကူးက ခပ္ျမန္ျမန္ တပတ္ ျပန္ျပန္လည္လာသလို ..

အကယ္၍မ်ားေပါ့ .. မနက္ျဖန္ က်မ အက္ဆီးဒန္႕ တခုခုနဲ႕ ..

အကယ္၍မ်ားေပါ့ .. ခု ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း အက္ဆီးဒန္႕ တခုခုနဲ႕ ..

တကယ္ကိုပဲ က်မမွာ အခ်ိန္ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး ..

ကုန္သြားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ခဏျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ မေန႕ တေန႕ကလို .. တကယ္တမ္း ရက္ လ ႏွစ္ေတြကို လက္ခ်ိဳး ေရတြက္ၾကည့္ေတာ့ မ်ားျပားလြန္းသလို .. ခု ေနာက္တေန႕ ေနာက္လ ေနာက္ႏွစ္ေတြဆိုတာလည္း တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္ဆံုးျပန္ပါဦးမယ္ ..

တခ်ိဳ႕အရာေတြက တျဖည္းျဖည္း နီးနီးလာတယ္ .. တခ်ိဳ႕အရာေတြကေတာ့ ေ၀းေ၀းသြားလုိက္တာ ..

(ဘာမွေတာ့မဟုတ္ဘူး .. ေရာက္ရာေပါက္ရာ စိတ္ကူးေပါက္ရာ ေရးခ်လုိက္မိတာပါပဲ .. း))

မ်က္ႏွာဖံုး

ျဖဴျဖဴ ျပာျပာ ၀ါ၀ါ
အေရာင္စံု မ်က္ႏွာဖံုးေတြ ရွိတယ္ ...။

ျပံဳးျပံဳး ရယ္ရယ္ မဲ့မဲ့
သ႑ာန္စံု မ်က္ႏွာဖံုးေတြ ရွိတယ္ ...။

ၾကိဳက္ရာ ေရြးခ်ယ္ႏုိင္တယ္
အရည္အေသြးအလိုက္ ၾကာရွည္ခံမႈ ကြာျခားမယ္ ...။

မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ျပံဳးသေလာက္
ေအာက္ခံမ်က္ႏွာမွာ မဲ့ႏုိင္ ငိုႏုိင္တယ္ ...။

မ်က္ႏွာဖံုးမွာ အငိုကိုဆင္ရင္း
ေအာက္ခံမ်က္ႏွာမွာ ဟာသ လုပ္ေနႏုိင္တယ္ ...။

ညံ့တဲ့လူ ခံစတမ္းပဲ
အားနာရင္ေတာ့ "အ" တယ္ ထင္ခံရမယ္
လူရိုေသ ရွင္ရိုေသေအာင္
နဂါးမွန္းသိဖို႕
အေမာက္ေထာင္ျပတတ္ရတယ္ ...။

ဟန္ေဆာင္ျခင္းကို မမုန္းနဲ႕
ဟန္ေဆာင္တတ္မွ လူ၀င္ဆန္႕လိမ့္မယ္ ...။

ဆႏၵ နဲ႕ ဘဝ

ငယ္ငယ္တုန္းကလို႕ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ ေတြးလုိက္တာနဲ႕ ဘယ္လိုေတာ္ခဲ့တာ ဘယ္လိုရည္မွန္းခ်က္ ၾကီးခဲ့တာဆိုတာမ်ိဳး ေျပာစရာမရွိေတာ့ ေရးရတာ သိပ္ေတာ့ အားမရွိပါဘူး .. :P

ဟိုးအရင္တုန္းတည္းက သမီး ဘာျဖစ္ခ်င္လဲဆိုရင္ အေျဖမရွိခဲ့ဘူး .. အဲ့အခ်ိန္က သီခ်င္းေတြ ဆိုေနခဲ့တာ .. စာအုပ္ေတြမွာ အမွတ္ေတြ ျခစ္ေနခဲ့တာ .. ဆံပင္အတုဆိုျပီး ပု၀ါေတြ အုပ္လိုအုပ္ တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႕ ဆရာမ လုပ္လာခဲ့တာေတြေတာ့ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိပါတယ္ .. တကယ္တန္း အသက္ၾကီးလာေတာ့ အဆိုေတာ္လည္း မျဖစ္သလို ဆရာမလည္း မျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါဘူး .. အစ္မ၀မ္းကြဲ တေယာက္ကေတာ့ သူ မျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ဆရာ၀န္ကို ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့ျပန္ပါတယ္ .. မိုးခါးကေတာ့ စာက်က္ အင္မတန္မွပ်င္းျပီး ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္လည္း သိႏွင့္ေနေတာ့ ေဆးခန္းကိုေတာင္ မ်က္ေစာင္းထိုး မၾကည့္ခဲ့ဘူး .. :P ကစားစရာေတြေတာ့ ေဆာ့ဘူးပါတယ္ .. နားၾကပ္တို႕ ေဆးေသတၱာတို႕ ကပ္ေၾကးတို႕ေပါ့ ..

အထက္တန္းေရာက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ခ်င္သလိုလို စိတ္ေပါက္ခဲ့ျပန္ပါေရာ .. တိုက္ေတြ ေဆာက္ခ်င္တာမ်ိဳးပါ .. အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေတာ့ နဲနဲရွိပါတယ္ ..

တကယ္တန္း ၁၀တန္းေအာင္ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာအတြက္ GTC ကို အမွတ္မွီေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က ေဟာ့ေနတဲ့ အီကို ကို သူငယ္ခ်င္း အေဖာ္ေကာင္းတာနဲ႕ ပါသြားျပန္ပါတယ္ .. (စိတ္မ်ား မျငိမ္လိုက္ပံု) အီကိုအတြက္ ေခၚစာရေတာ့ ေနာင္တရခ်င္သလိုလုိ .. ငါ အင္ဂ်င္နီယာ ေလွ်ာက္လုိက္ရ ေကာင္းသားေပါ့ .. ေနာက္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးနဲ႕ ကံမပါပံု ေဒးကေန အေ၀းသင္ပဲ ေျပာင္းလုိက္ျဖစ္ျပန္ပါေရာ .. ဒီလိုနဲ႕ ဘြဲ႕ေလးက B.A (ECO:) ေပါ့ ..

ဘြဲ႕တခု လက္ထဲေရာက္ေတာ့ ဗီဒိုထဲ အသာထည့္ထားလုိက္တယ္ .. ကိုယ္မွ သြားေလရာ သယ္မသြားႏုိင္ပဲကိုး .. အစ္မေတြဆိုင္မွာ သြားေယာင္ရင္းနဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာ ဒီဇိုင္းေတြဘက္က စိတ္ပါလာျပန္ပါတယ္ .. ဒီဇိုင္းေတြအတြက္ သင္တန္းတက္ရင္း သူမ်ား ေအာ္တိုကဒ္ လို႕ လုိက္ ေအာ္တိုကဒ္ျပန္ပါတယ္ .. ဒီလိုနဲ႕ ေအာ္တိုကဒ္ဆြဲႏုိင္ ဒီဇိုင္းအျမင္ေလး နဲနဲရွိ(ဆိုပါေတာ့) ..

ဒီလိုနဲ႕ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာလည္း မျဖစ္ ျဖစ္လာတဲ့ အေကာင့္သမားလည္း မလုပ္ခ်င္ျပန္ .. ဒီလိုနဲ႕ စလံုးကို ေရာက္လာခဲ့တယ္ေပါ့ ..

အလုပ္ရွာေတာ့ ေအာ္တိုကဒ္နဲ႕ ရခဲ့ပါတယ္ .. အင္ဂ်င္နီယာလို႕ ေခါင္းစဥ္ မတပ္ႏုိင္ေပမယ့္ အင္ဂ်င္နီယာလုိင္းနဲ႕ နီးစပ္တယ္ေျပာလို႕ရလို႕ က်မရဲ႕ ဆႏၵေတြ ျပည့္၀ခဲ့တာလား .. ခုေနာက္ပိုင္း တျခားအလုပ္သစ္ကို ေျပာင္းျဖစ္ေတာ့ အဲဒီက အလုပ္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး သင္ရင္း သင္ရင္းနဲ႕ အင္ဂ်င္နီယာတေယာက္ရဲ႕ အေတြးနဲ႕ လုပ္ငန္းေတြ အနီးကပ္ ေလ့လာခြင့္ရပါတယ္ .. ျမင္တတ္လာတယ္လို႕ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထင္မိတယ္ေပါ့ .. သူေဌးကလည္း အင္ဂ်င္နီယာနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ စာေတြကို သင္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိျပီး က်မကို ေက်ာင္းတေက်ာင္းတက္ဖို႕ ေအာ္ဖာ ေပးလာျပန္ပါတယ္ .. ေနာက္ႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ တက္ျဖစ္ရင္ေတာ့ က်မရဲ႕ အင္ဂ်င္နီယာတေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ဆႏၵ အျပည့္ အ၀ အေကာင္အထည္ေပၚလာမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ရျပန္ပါေရာ ..

ဒီလိုပါပဲ .. အရင္က ဆႏၵေတြအေၾကာင္း ေျပာမိ စဥ္းစားမိရင္ သူမ်ားတကာ ႏုိင္ငံျခားသြားၾကလို႕ ကိုယ္က လုိက္သြားခ်င္တယ္ .. တေယာက္တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္တဲ့ စိတ္ခံေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဖၾကီးက က်မကို လံုး၀ခြင့္ျပဳမယ့္ပံု မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး .. က်မကလည္း စိတ္သာရွိတာ သြားျဖစ္မယ္လို႕ မထင္ခဲ့ဘူး .. ဒါေပမယ့္ က်မရဲ႕ ဆႏၵအတုိင္းပဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပံုစံတက် ဘ၀မွာ ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္ .. တခုပဲ က်မရဲ႕ ဆႏၵေတြ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ေတြကို ပါးစပ္က ထုတ္ေျပာေလ့ မရွိဘူး .. အနားမွာ ရွိတဲ့သူေတြက က်မစိတ္ က်မအေတြးကို ဖမ္းမိဖို႕ ခက္ပါတယ္ .. ေနာက္တခုက ကိုယ္ဘာမွ ျဖစ္မလာေသးခင္ ၾကိဳမေျပာထားခ်င္တာလဲ ပါတယ္ေပါ့ ..

ခုလည္းပဲ စိတ္ထဲမွာ တခ်ိဳ႕ ဆႏၵေလးေတြ ရွိေနေသးတယ္ .. အကယ္၍မ်ားေပါ့ .. က်မ ဆႏၵေတြ ဘ၀ထဲ လက္ေတြ႕ျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္ ေနာက္ထပ္ ဒီပို႕စ္ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ ထပ္ေရးျဖစ္ဦးမလားပါပဲ ..

မိတ္ေဆြမ်ား အားလံုးလည္း ဆႏၵေတြ ျပည့္၀ အေကာင္အထည္ေပၚၾကပါေစေနာ္ .. း))

အစစ္

ေန႕စဥ္ ရွင္သန္မႈအေၾကာင္း
တေၾကာင္း တေၾကာင္း ခ်ေရးေတာ့
မိုးလင္း မိုးခ်ဳပ္ ျငီးေစာ္နံေနတဲ့ အေၾကာင္း ... ။

ႏႈတ္ခမ္း တလႈပ္လႈပ္နဲ႕
ရြတ္ဖတ္ေနတဲ့ စကားေတြ ပံုေဖာ္ၾကည့္ေတာ့
ေန႕တဒူဝ အလာဘ သလာဘေတြ အေၾကာင္း ... ။

ခံစားမႈေတြ အားနည္းလာတယ္
အာရံုေတြ ေထြျပားလာေနတယ္
ရုပ္ဝတၱဳေတြ ပ်က္စီးလာေနတယ္ ... ။

အခ်ိန္ေတြ ကုန္လာသလို
ဒီေရေတြေရာ တိုက္စားေလသလား
လူေတြ လံုးပါးပါးတယ္ ... ။

ဟာသ တေၾကာင္းကလည္း
ရယ္စရာမေကာင္းသလို
ငိုသံတခ်ိဳ႕ဟာလည္း
ဟာသေတြ ျဖစ္လိုျဖစ္ ... ။

လူေတြရဲ႕ စိတ္အစစ္
အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနေလရဲ႕ ... ။

ထံုးစံအတုိင္းေပါ့ .. ေတြးလိုက္ စဥ္းစားလုိက္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ကုန္ေနတယ္ .. အစစ္ေတြ ရွားပါးလာသမွ် အတုေတြ ေဖာသီလာတာေတာ့ မဆန္းပါဘူး .. ဒီ မဆန္းတဲ့ အေၾကာင္းပဲ စဥ္းစားမိေတာ့ မထူးျခားတာေတြပဲ ခ်ေရးမိျပန္ေရာ ..

လြမ္း

မိုးခါးတို႕ စာေရးမရပါ .. ေရးခ်င္စိတ္ရွိရက္နဲ႕ ေရးစရာလည္း စဥ္းစားမိရက္နဲ႕ကို မေရးျဖစ္ေသးတာပါ .. ဒီေတာ့ ခုေလာေလာလတ္လတ္ ပူပူေႏြးေႏြးဖတ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္နဲ႕ပဲ ဆားခ်က္ ငံျပာရည္ၾကိဳ ငပိေထာင္းပါ့မယ္ .. :P

က်မ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘာဝါသနာပါလို႕ပါမွန္း မသိပါ .. စာအုပ္ျမင္ရင္ ဖတ္ခ်င္စိတ္လည္းရွိရင္ စာအုပ္ဖတ္ပါတယ္ .. သီခ်င္းစဖြင့္ျဖစ္တယ္ဆို သီခ်င္းဆက္ျပီး နားေထာင္ပါေတာ့တယ္ .. ရုပ္ရွင္ေတာ့ သိပ္မစြဲဘူး .. ဒါေပမယ့္ ၾကံဳသလို စိတ္ကူးေပါက္သလိုေတာ့ ၾကည့္တာပါပဲ .. အျခားအျခားေသာ စိတ္ကူးေပါက္ရာမ်ားကိုလည္း လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္ .. ဒါေၾကာင့္မို႕ ထင္ပါရဲ႕ အစ္မေတြက ေျပာတယ္ .. နင္ စိတ္မမွန္ဘူးတဲ့ .. မျငင္းမိပါ .. လက္ခံပါတယ္ .. ကိုယ့္အေျခအေနလည္း ကိုယ္သိပါတယ္ .. ဒီေတာ့ နာလည္း မနာေတာ့ပါဘူး .. :P

ဟိုေန႕က ဖတ္လို႕ျပီးသြားတာက တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ေရးတဲ့ လြမ္း ဆိုတဲ့ ၀တၱဳပါ .. အခ်စ္ၾကီး အမ်က္ၾကီး အမုန္းၾကီးတဲ့ လြမ္း ဆိုတဲ့ မိန္းကေလး တေယာက္ အေၾကာင္းေပါ့ ..

မိခင္မရွိေတာ့ပဲ ဖခင္ၾကီးနဲ႕ ညီမေလးနဲ႕ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနေနတဲ့ လြမ္းရဲ႕ဘဝထဲကို မရည္ရြယ္ပဲ ဒုကၡေတြ သယ္လာမိခဲ့တာက ေဒါက္တာမင္းညိဳ (ေခၚ) ေမာင္ေမာင္လြင္ .. လြမ္းအသိထဲမွာက ေမာင္ေမာင္လြင္ဟာ သူ႕အတြက္ ျဂိဳလ္ေကာင္ တေယာက္ .. ေဒါက္တာမင္းညိဳကေတာ့ သူသိပ္ခ်စ္ရတဲ့ သူ႕ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကို အလင္းျပန္ရေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ တေယာက္ ..

အမွန္တရားကို လက္ခံႏိုင္စြမ္းမရွိတဲ့သူ နားလည္ႏုိင္စြမ္းမရွိတဲ့သူတေယာက္အတြက္ အထင္လြဲမႈေတြ ဆံုးရံႈးမႈေတြ ၾကံဳေတြ႕ရတာပါပဲ .. စိတ္ထင္ရာ ေဒါသတၾကီး တုန္႕ျပန္တတ္တဲ့သူေတြအတြက္လည္း ေနာင္တက ကပ္လွ်က္ပါေနပါတယ္ .. ဘယ္အရာကိုမွ အစြန္းမေရာက္ပဲ မွ်မွ်တတ ေတြးတတ္ဖို႕ ဆင္ျခင္တတ္ဖို႕ လိုပါလိမ့္မယ္ .. မွားသြားခဲ့ရင္ေရာ ?.. ျပင္ခြင့္ရတဲ့အမွားဆို ေတာ္ပါေသးတယ္ .. ျပင္ခြင့္မရခဲ့ရင္ ... ?

ဝတၱဳထဲမွာ လြမ္းကေတာ့ ဆံုးရံႈးလုိက္ရေပမယ့္ အျပီးေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူး .. ဒါေပမယ့္ အရင္အတုိင္း အေကာင္းတုိင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား ..

လူတုိင္း အမွားနဲ႕ မကင္းပါဘူး .. မွားတယ္ .. မွားျပီးရင္းထပ္မွားတယ္ .. အမွားေတြထဲကမွာ သင္ခန္းစာ ယူႏုိင္ေအာင္ အမွားေတြ နည္းသထက္ နည္းေအာင္ ၾကိဳးစားသင့္ပါတယ္ ..

က်မေရာ .. ?????

အေတြးမ်ားနဲ႕ ကိုယ္

က်မရဲ႕ အလုပ္သြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ျမင္ေနက် ျမင္ကြင္းေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္ .. မနက္မိုးလင္းလို႕ အလုပ္သြားရမယ့္လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေၾကာင္ျဖဴၾကီးတေကာင္ ခံုတန္း တခုမဟုတ္ တခုမွာ အိပ္ေနတတ္တယ္ .. ၀၀တုတ္တုတ္နဲ႕ ေၾကာင္ျဖဴၾကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လုိက္ရင္ အသက္အားျဖင့္ မငယ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သိသာလွပါတယ္ ..

အိမ္နားက အုတ္ခံုေတြမွာ မနက္ခင္းတုိင္း ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္း ေနာက္တခုကေတာ့ တေခါင္းလံုးျဖဴစြတ္ေနတဲ့ အန္ကယ္ၾကီးတေယာက္ သတင္းစာ ထုိင္ဖတ္ေနမယ္ .. လူလာတဲ့ အသံၾကားရင္ အသံၾကားတဲ့ဆီ လုိက္ ၾကည့္မယ္ .. တခါတေလေတာ့ အဲဒီနားမွာတင္ပဲ သန္႕ရွင္းေရးအ၀တ္အစားနဲ႕ အေဒၚၾကီးႏွစ္ေယာက္ အမႈိက္ပံုးနားထုိင္ေနတတ္ျပန္တယ္ ..

အလုပ္သြား/ျပန္ခ်ိန္ မွန္းေျခ နာရီ၀က္ေတာ့ ၾကာတတ္တယ္ .. တခါတေလ ကားေစာင့္ရရင္ေတာ့ ဒါထက္ပိုၾကာျပီေပါ့ ..

ကေလးေတြ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ဆို ေက်ာင္း၀တ္စံုနဲ႕ ကေလးေတြကို ျမင္ႏုိင္တယ္ .. ဒီက ကေလးေတြကို ျမင္လုိက္ရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံက ကေလးေတြနဲ႕ ကြာျခားတာေတြကိုလည္း သတိရေစတယ္ ..

ဒီက ျမင္ကြင္းကေတာ့ အသက္အားျဖင့္ ၁၃ႏွစ္ ၁၄ႏွစ္ကေလးေတြဆိုရင္ပဲ အပ်ိဳၾကီး စတုိင္ေတြနဲ႕ ျပင္ထားဆင္ထားတာကို ျမင္ရတယ္ .. သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈရွိေနတာကေတာ့ ေကာင္းတဲ့အခ်က္လို႕ ျမင္မိေပမယ့္ ကေလးအရြယ္က ကေလးနဲ႕ မတူတာကိုေတာ့ သိပ္ဘ၀င္မက်လွဘူး .. (ကိုယ္နဲ႕ေတာ့ အေနသာၾကီးပါပဲ)

၁၃ႏွစ္ ၁၄ႏွစ္ဆို ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ၇တန္း ၈တန္းေလာက္ေပါ့ .. က်မ ၇တန္းေလာက္တုန္းက ၁၀တန္းက အမၾကီးေတြကို ျမင္ျပီဆိုရင္ ၁၀တန္း ေက်ာင္းသူျဖစ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းေနျပီလို႕ ထင္ဘူးတယ္ .. အရြယ္ေရာက္ျပီးသား ျပည့္စံုေနသူလို႕ အထင္ေရာက္ဘူးတယ္ .. ကိုယ္တကယ္ ၁၀တန္း ေရာက္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းက အမၾကီးေတြကို အားက်မိျပန္ပါေရာ ..

ကိုယ္ ၇တန္းမွာ ျမင္ရတဲ့ အစ္မၾကီးေတြက ဆံပင္ရွည္ရွည္ အဲဒီ ဆံပင္မွာ ဖဲၾကိဳးေလးေတြနဲ႕ ခ်ည္ထားေသးတယ္ .. ထမိန္ေလးေတြနဲ႕ အပ်ိဳၾကီးတပိုင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ၁၀တန္း အမၾကီးေတြကို ေငးၾကည့္ဖူးပါရဲ႕ .. ကိုယ္သာ ၁၀တန္း ေရာက္ရင္ဆိုျပီးလည္း စိတ္ကူးက ယဥ္လုိက္ေသးတာလား ..

တကယ္တန္း ကိုယ္ ၁၀တန္း ေရာက္ေတာ့ ေခါင္းက ဆံပင္လည္း ပိုရွည္မလာတဲ့ အျပင္ ျပင္ဖို႕ ဆင္ဖို႕ ဆိုတာလည္း ေ၀လာေ၀းေပါ့ .. အေမဆင္ေပးတဲ့ အတုိင္းပဲ .. အဲဒီ အခ်ိန္က ဆံပင္အရွည္ထားခ်င္တာ အရမ္း .. တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြဆို ဆံပင္ကို အေရာင္ဆိုး ကုတ္ဝဲေလးနဲ႕ သိပ္သေဘာက်တာ .. အဲဒီ ၁၀တန္းျပီးတဲ့ အထိကို ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ ဆိုတာေတာင္ မေရာက္ဘူးတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ .. ဦးေလးရဲ႕ လက္ရာနဲ႕ပဲ ကိုယ့္ဆံပင္က ရွည္ကို မလာတာ .. အဲဒီ ဦးေလးက ေျပာေသးတယ္ .. သူညွပ္ေပးတဲ့ ပံုက အဲဒီအခ်ိန္က နာမည္ၾကီးတဲ့ Ghost မင္းသမီး ေကတဲ့ေလ .. အဲဒီတုန္းကေတာ့ အဟုတ္ၾကီးပဲ ထင္ခဲ့တာေပါ့ .. ဘယ္လိုပဲ ေျပာျပီး ညွပ္ညွပ္ ဆံပင္က ေခါင္းထက္မွာ ၁လက္မ ၂လက္မ ထက္ပို ပိုမရွည္လာတတ္တာ .. ခုမွစဥ္းစားမိရင္ ငါ အႏွပ္ခ် ခံရတာပဲလို႕ .. :P ကိုယ္ ၁၀တန္းမွာလည္း အလွျပင္ဖို႕ထက္ ေဆာ့ဖို႕ပဲ ပိုစိတ္ေရာက္ေနေသးတာလည္း မွတ္မိေနပါတယ္ .. အဲ ရင္လည္း ခုန္တတ္ေနျပီေပါ့ .. :P စာမက်က္ခ်င္သေလာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႕ တခုမဟုတ္ တခု ေဆာ့ေနတာ .. စာက်က္ဖို႕ကလြဲရင္ အကုန္တက္ၾကြေနတတ္တာ .. ဂိုက္ အမၾကီးေတြကိုလည္း ဒုကၡေပးခဲ့တာ စံုလို႕ေပါ့ ..

တရက္ ဂိုက္အမၾကီး လာမယ့္ေန႕မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အကုန္ ဘယ္သူမွ စာမသင္ခ်င္ဘူး .. အဲဒီအမၾကီး စာသင္တာလည္း တယ္ပ်င္းဖို႕ ေကာင္းတာကိုး .. အဲဒါနဲ႕ အားလံုးတုိင္ပင္ျပီး အိမ္တံခါးကို ေသာ့ခတ္ တခါးလာေခါက္ေတာ့ မဖြင့္ေပးတာ ၁၀မိနစ္ေလာက္ထိ တံခါးေခါက္ေနျပီး မဖြင့္ေတာ့ ျပန္သြားတာ .. ျပန္သြားေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အေမ ဆရာမကိုမ်ားသြားတုိင္မလား စိတ္ပူရေသးတာ .. အဲဒီတုန္းက ကိုယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ဆိုးခဲ့ပါလားလို႕ ခု ျပန္ေတြးမိေနတယ္ .. ေက်ာင္းတက္တဲ့ သက္တမ္းတေလွ်ာက္ အေပ်ာ္ဆံုးကေတာ့ ၉တန္းႏွစ္ပဲ .. ၁၀တန္းလို စာက်က္စရာ မမ်ားသလို မေအာင္မွာလည္း မပူရေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး အတန္းလည္ျပီး ဇယ္ခုတ္ခဲ့ေသးတာ ..

ခုေနာက္ပိုင္း ျမန္မာႏုိင္ငံက ကေလးေတြ (ခုေတာ့ ေျပာအားရွိျပီေပါ့ .. :P)ရဲ႕ ေက်ာင္းတက္ပံုက ဘယ္လိုရွိေနတယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး .. ဒီမွာ ျမင္ရတဲ့ ၁၀ေက်ာ္သက္ေလးေတြကို ျမင္ရရင္ စိတ္ထဲ မေက်လည္တာေတာ့ အမွန္ .. ကေလးလို႕ ေျပာလုိက္ရင္ မ်က္စိထဲမွာ သနပ္ခါး ပါးကြက္က်ားနဲ႕ ဆံပင္တိုတို ဂါ၀န္ေလးပဲ မ်က္စိထဲျမင္မိတယ္ .. ဒီမွာ ျမင္ေနရတဲ့ အပ်ိဳၾကီးဂိုက္နဲ႕ ကေလးေတြ ျမင္မိရင္ စိတ္ထဲ မသက္သာ .. ေနာက္ကေလးေတြအတြက္လည္း ရင္ေလးမိတာ အမွန္ ..

ဒါေတြ အားလံုးက တိုးတက္ေနတာပါလို႕ ေျပာရင္သိပ္ဘ၀င္မက်ခ်င္ .. ဒါေပမယ့္ လက္မခံလို႕လည္း မရ .. ဒီလိုနဲ႕ပဲ အေတြးထဲ တ၀ဲ လည္လည္နဲ႕ ရက္ေတြလည္း တရက္ျပီး တရက္ မေျပာင္းမလဲ ျဖတ္ေက်ာ္ေနရင္း ....

က်မႏွင့္ ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္း

ငယ္ငယ္ကဆို အိမ္က လူၾကီးေတြ ဥပုသ္ေစာင့္ျပီဆို အရမ္းကိုပဲ လုိက္ေစာင့္ခ်င္တယ္ .. အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့ လူေတြကို မေစာင့္တဲ့ လူေတြက စားဖို႕ ေသာက္ဖို႕ စီစဥ္ေပးသမွ်ေတြကို ကိုယ္က လိုက္စားခ်င္တာကိုး .. အားလံုးကလည္း ကိုယ့္ အၾကိဳက္ေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ ဥပုသ္ေန႕ဆို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးပဲ ..

ဥပုသ္ကို ဘယ္ခ်ိန္က စေစာင့္ျဖစ္လဲဆို မွတ္မွတ္ရရ ၁၀ တန္း အျပီး ပထမႏွစ္ေလာက္ ထင္တယ္ .. ပထမဆံုး ဥပုသ္ေစာင့္တာဆိုေတာ့ ညဘက္က် ဗိုက္က ဆာေရာ .. ျပီးေတာ့ ကိုယ့္အထင္ကလဲ ည ၁၂ နာရီ ေက်ာ္ရင္ စားလို႕ရျပီ မွတ္ေနေသးတယ္ .. အဲဒီေန႕ကေတာ့ ည ၁၂ နာရီေက်ာ္တာနဲ႕ အိပ္ရာကထျပီး ေကာ္ဖီေတြ မုန္႕ေတြ ထစားလုိက္တာ မွတ္မိပါရဲ႕ .. :D အဲဒီေန႕ကေတာ့ မေအာင္မျမင္နဲ႕ပဲ ျပီးဆံုးသြားပါတယ္ ..

လူသီလဆိုျပီးေတာ့ (၅) ပါးသီလကို သတ္မွတ္ျပီး က်မတို႕ က်င့္သံုးၾကတယ္ .. ဥပုသ္ရက္ေတြမွာ (၈)ပါး (၉)ပါးစသည္ျဖင့္ ပိုမ်ားတဲ့ သီလေတြနဲ႕ က်မတို႕ ေစာင့္ထိန္းၾကတယ္ .. တခါတေလလည္း ျပည့္ျပည့္၀၀ ေစာင့္ထိန္းႏိုင္ျပီး မ်ားေသာအားျဖင့္ တပါးမဟုတ္ တပါး က်ိဳးတတ္တယ္ .. လူ႕အသိုင္း၀ိုင္းထဲ က်င္လည္ေနရတဲ့အတြက္ စိတ္အခန္႕မသင့္တာနဲ႕ ၾကံဳတုိင္း က်မကေတာ့ စိတ္တို ေဒါသထြက္နဲ႕ သီလ က်ိဳးျပန္ပါေရာ .. ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ ဆက္သြယ္ေနရတဲ့အတြက္ လိမ္ညာျခင္းဆိုတဲ့ သီလကေတာ့ မတည္ျမဲႏုိင္တာ မ်ားပါတယ္ .. လူေတြကို စိတ္တို စိတ္ဆိုးမိျပန္ေတာ့ ေမတၱာထားဖို႕ဆိုေတာ့ သီလ က်ိဳးျပန္ေရာ .. ဥပုသ္ေစာင့္တုိင္း စိတ္က သီခ်င္း ညည္းညည္းမိျပန္ေတာ့ ေနာက္တပါးေပါ့ .. (ကုန္ပါျပီ)

ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္ဆိုတာ အစားမစားရံုနဲ႕ျဖစ္ျပီလို႕ မွတ္ယူမိဘူးပါတယ္ .. အစားမစားေပမယ့္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္တယ္ .. (အထူးသျဖင့္ မကင္းကြာႏုိင္တာက ကိုရီးယားကားေပါ့) သြားရင္း လာရင္း ဖိနပ္ေအာက္ေရာက္လာမယ့္ ပိုးမႊားေလးေတြအေၾကာင္းလည္း ေတြးမိတယ္ .. မွန္ဆိုတာလည္း ျမင္ရင္ ၾကည့္မိျပန္ပါေရာလား ..

တခါတေလလည္း ေတြးမိေသးတယ္ .. ဘာပဲ လုပ္လုပ္ အကုသိုလ္ကကို မလြတ္ပါလားေပါ့ .. ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟဆိုတာ အကုသိုလ္ .. ေပ်ာ္ရင္ ေလာဘဆိုေတာ့ အကုသိုလ္ ျဖစ္ျပန္ေရာ .. မ်က္ရည္က်ေတာ့ ေဒါသတဲ့ .. အားလံုး လြတ္ေအာင္ အိပ္ေနမယ္ဆိုရင္လည္း ထိနမိဒနဲ႕ေသရင္ တိရစ ၦာန္ ျဖစ္ရျပန္ဦးမယ္ .. ဘယ္အရာမွ မလြတ္ပါလားေပါ့ ..

က်မကေတာ့ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္ဆိုတာ သီလေတြကို ေစာင့္ထိန္းျခင္း ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းလို႕ ျမင္မိတယ္ .. သီလယူထားတဲ့အတြက္ ဘာေတြေရွာင္ရမယ္ဆိုတဲ့ အသိက စိတ္ထဲရွိေနေတာ့ မေကာင္းတာ လုပ္မိေတာ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ငါသီလ ယူထားပါလားဆိုတဲ့ အသိေလးနဲ႕ အေတာ္ အတန္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္မယ္လို႕ ထင္မိတယ္ .. ပံုမွန္ ဥပုသ္ မယူထားခ်ိန္ဆို လြယ္လြယ္ေလး လိမ္လုိက္မိမယ့္ ကိစၥက ငါ ဥပုသ္ယူထားပါလားဆိုတဲ့ အသိနဲ႕ တတ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ ထိန္းမိတာပါပဲ ..

တခါတေလ စိတ္ညစ္ညဴးတယ္ဆိုရင္ တရားစာေလးဖတ္ တရားေခြေလး နာလုိက္တာလဲ အနည္းဆံုးေတာ့ အကုသိုလ္အေတြးေတြ မေတြးမိေတာ့ပဲ စိတ္က ၾကည္လင္သြားတတ္ပါတယ္ .. က်မက စိတ္ရႈပ္ေထြး လြယ္ပါတယ္ .. အဲလို စိတ္ရႈပ္တုိင္း လုပ္ေနက် အလုပ္ကေတာ့ ဘုရားမွာ ပန္းလဲ ေသာက္ေတာ္ေရလဲ ျပီးရင္ တရားေခြဖြင့္ထားတတ္တာပါပဲ .. ဆရာေတာ္ ဥဴးသုမဂၤလ တရားေတြကို နာျဖစ္ပါတယ္ .. ဆရာေတာ္ ေဟာတဲ့ ပံု၀တၱဳေတြကို နားေထာင္ရတာ ၾကိဳက္လို႕ပါ .. း)

ည ျမင္ကြင္းတခုေနာက္က အေတြး

ကားေပၚတက္လာသည္ႏွင့္ ေနရာလြတ္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနေသးေသာ ကားေပၚမွာမွ က်မေဘးနားသို႕ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္လာကာ ေဘးနားလာထုိင္ရင္း သစ္သီးကို တဂၽြတ္ဂၽြတ္ႏွင့္ ၀ါးေနေသာ အဖြားအိုကို မ်က္လံုးေဒါင့္မွ ၾကည့္ရင္း အေတြးေတြ နယ္ခ်ဲ႕ေနမိသည္ ..

ဒီက ကားေတြေပၚ ရထားေတြေပၚမွာ အစားစားခြင့္ ေရေသာက္ခြင့္ မရွိ .. သို႕ေပမယ့္ တခါတရံ ပုန္းပုန္း၀ွက္၀ွက္ ေပၚေပၚတင္တင္ စားေသာက္ေနသူမ်ားကိုလည္း ျမင္ေတြ႕ရေလ့ရွိသည္ .. က်မေဘးနားက အန္တီၾကီးကေတာ့ သူပံုမွန္စားေနသလိုပဲ သစ္သီးကို တဂြက္ဂြက္ ၀ါးစားေနသည္ ..

စစခ်င္းကေတာ့ ေနရာလြတ္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနပါရက္နဲ႕ က်မေဘးနားလာထုိင္သျဖင့္ စိတ္ထဲ အင္တင္တင္ ျဖစ္သြားမိသည္ .. က်မက ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ ကိုယ္ကိုး .. ဒီၾကားထဲ အိတ္ထဲႏိႈက္ရင္း က်မကို တိုးလားထိုးလားျဖစ္ေတာ့ စိတ္ထဲ သိပ္မၾကည္ခ်င္ေတာ့ .. မ်က္လံုးေထာင့္က ျမင္ရတာေတာ့ ဆံပင္ေတြ တေခါင္းလံုးျဖဴေဖြးေနလ်က္ အဖြားအိုတဦး .. က်မ စိတ္မွန္း အသက္အားျဖင့္ ၅၀ ၆၀ ေပါ့ .. အိတ္ထဲမွ သစ္သီးတလံုးထုတ္ျပီး တဂၽြတ္ဂၽြတ္ အသံျမည္ေအာင္ပါ စားလာေတာ့ က်မစိတ္ထဲ အေႏွာင့္ယွက္ျဖစ္မိတာ ၀န္ခံရမည္ .. ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ ကိုယ္က ေဒါင့္ေရာက္ေနသည္ကိုး ..

က်မက ဇီဇာေၾကာင္တယ္ .. တေယာက္ေယာက္က နင္ သိပ္ဇီဇာေၾကာင္တယ္ ေျပာလာရင္ က်မ နာေလ့မရွိ .. လက္ခံမိသည္ .. အဟုတ္ပင္ က်မ ဇီဇာ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာင္ပါသည္ ..

ဒီက တခ်ိဳ႕တရုတ္ေတြ စကားေျပာလွ်င္ သြားၾကားမွ တံေတြးေတြ ထြက္လာေတာ့မတတ္ ေျပာေလ့ရွိသူမ်ိဳးႏွင့္ စကားေျပာရလွ်င္ က်မ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သည္ .. က်မ ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္၍ စကားေျပာလွ်င္ ေခါင္းကို တံေတြးေတြ စင္မလားဟူေသာအေတြးျဖင့္ စိတ္အေႏွာင့္ယွက္ ျဖစ္တတ္သည္ .. ထမင္းစားရင္း စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာလာပါက ထိုသူရဲ႕ တံေတြးေတြ ဟင္းခြက္ေတြထဲ ၀င္မလားအေတြးနဲ႕ စိတ္အေႏွာင့္ယွက္ ျဖစ္တတ္ျပန္သည္ .. ထိုအရာမ်ားသည္ က်မရဲ႕ ဇီဇာေၾကာင္ျခင္း အစိတ္အပိုင္းမွ်သာ ..

ေဘးနားက အန္တီၾကီး တဂၽြတ္ဂၽြတ္ ပလပ္ပလပ္ႏွင့္ စားေနသည္မွာလည္း က်မ စိတ္အေႏွာင့္ယွက္ ျဖစ္လာသည္ .. တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ သစ္သီးတလံုးလံုးကို ပတ္ခ်ာလည္ကိုက္ရင္း ၀ါးစားေနေသာအန္တီၾကီးကို မွန္ထဲမွ ျမင္ရင္း ၾကည့္ရင္း က်မ စိတ္ေတြ တမ်ိဳးေျပာင္းလာခဲ့သည္ .. ေတြးစရာေတြ ျဖစ္လာခဲ့သည္ .. တျဖည္းျဖည္း စားေနေသာ အန္တီၾကီးကို ၾကည့္ေနရင္း သနားစိတ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္ ..

လမ္းေပၚတြင္ ညဘက္ ၁၁နာရီ ေက်ာ္ အထိ ဒီ အန္တီၾကီး အစားမစားရေသးတာလား .. ေတာ္ေတာ္ ဆာေနလို႕မ်ား သူစားေနတာလား .. သူ႕မွာ စားစရာ ဒါပဲရွိတာလား .. ဒီသစ္သီးက သူ႕ရဲ႕ ညစာမ်ား ျဖစ္ေနမလား .. စိတ္ထဲက သစ္သီးစားခ်င္လို႕ စားေနတာျဖစ္ပါေစ ဆုေတာင္းမိသည္ .. ဆာေလာင္ေနလြန္းေသာ သူတေယာက္အတြက္ ထိုသစ္သီးတလံုးသည္ ဘယ္အတုိင္း အတာထိ ဆာေလာင္မႈကို ေျပေပ်ာက္ေစႏိုင္မလဲ ..

ထို အန္တီၾကီးသည္ ခုခ်ိန္ထိ လမ္းေပၚမွာ ဘာလို႕ ေရာက္ေနတာလဲ .. အလုပ္ကမ်ား ျပန္လာတာလား .. ဘာအလုပ္လုပ္တဲ့သူျဖစ္မလဲ .. သူ အခု အစာစားေနေသာ လက္ေတြက သန္႕ရွင္းပါ့မလား .. သစ္သီးကေရာ ..

ထို အန္တီၾကီးသည္ ငယ္ရြယ္စဥ္က ကိုယ္ပိုင္ကား ကိုယ္တိုင္ေမာင္းရင္း အလုပ္ေတြ တက္ခ်င္ တက္ဘူးမည္ .. သန္႕ရွင္း သန္႕ျပန္႕စြာႏွင့္ လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ခ်င္ ၀င္ဘူးမည္ .. အရာအားလံု ျပည့္စံုကံုလံုေနသူ တဦးလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ဘူးမည္ .. လူတကာကို ေမာက္ေမာက္မာမာ ေျပာဘူးသူလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္ .. က်မလိုပဲ ဇီဇာေၾကာင္သူ တေယာက္လည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ဘူးမည္ .. ဒါေပမယ့္ ခု လက္ရွိ အခ်ိန္မွာေတာ့ ည ၁၁ နာရီထိ လမ္းမေပၚ ေရာက္ေနသူ တဦး .. ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ သူမရဲ႕ ညစာ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မည့္ သစ္သီးတလံုးကို မက္မက္ေမာေမာ ၀ါးစားေနသူ တဦး ျဖစ္ေနခဲ့သည္ ..

က်မေရာ ဒီအသက္အရြယ္ေလာက္ ေရာက္သြားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘယ္လို အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႕မ်ား ရွိေနမွာပါလိမ့္ ..

ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ လူတဦးကို ျမင္လိုက္လွ်င္ ထိုလူရဲ႕ ဆိုး၀ါးတဲ့ ကိုယ္နံ႕ကို ရလုိက္လွ်င္ က်မႏွာေခါင္းရံႈ႕မိသည္ဟု ၀န္ခံရဦးမည္ .. ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အေတြးေတြ ကပ္ပါလာျပန္သည္ .. သနားစိတ္၀င္လာသည္ .. ႏွာေခါင္းရံႈ႕မိျခင္းကို အားနာ ရွက္ရြံ႕မိသည္ ..

သူသည္ ညစ္ပတ္ခ်င္လို႕ ညစ္ပတ္ေနသည္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ .. ဘယ္လိုအလုပ္ေတြ လုပ္လို႕ ညစ္ပတ္ေပေရေနပါသလဲ .. က်မတို႕ မသိႏုိင္ .. မညစ္ပတ္ မနံေစာ္ခ်င္ေပမယ့္ လုပ္ငန္းသေဘာအရ ထိုသူ ညစ္ပတ္သည္ .. သူ႕ကိုယ္က ထြက္တဲ့ အနံ႕ေၾကာင့္လဲ အမ်ားသူငွာ စီးတဲ့ ရထား ကားေပၚမွာ သူ႕ကိုယ္သူ သိမ္ငယ္စိတ္ ရွက္ရြံ႕စိတ္ ျဖစ္မည္ .. ဒါေပမယ့္ သူသြားလိုေသာခရီး ေရာက္ႏိုင္ရန္ သူသြားမွ ျဖစ္မည္ .. ထို႕ေၾကာင့္လဲ အမ်ားသူငွာ ျငိဳျငင္မည္ သိေသာ္လည္း ဒီခရီးကို ေရွာင္ရွား၍ မရႏုိင္ အျငိဳျငင္ခံျပီး သြားရမည္သာ ..

ညမိုးခ်ဳပ္ ၁၀ နာရီ ၁၁ နာရီ က်မတို႕ လည္ပတ္ ေပ်ာ္ပါးျပီး ျပန္တဲ့အခ်ိန္မွာ အလုပ္ခြင္က ပင္ပင္ပန္းပန္း ျပန္ရသူေတြ ရွိသည္ .. ထိုသူမ်ား၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္ပါက က်မစိတ္တို႕ လန္းဆန္းမႈေတြ ေလ်ာ့ပါးကုန္တတ္သည္ .. လူသားအားလံုးဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ျပဳခဲ့တဲ့ ကံအေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္ အက်ိဳးတရားေတြ လက္ေတြ႕ခံစားေနၾကရသည္ .. ေလာကၾကီးက တရားပါသည္ေလ ..

၀န္ခံခ်က္ - က်မက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ညွာလြန္းသည္ .. သနားတတ္လြန္းသည္ .. အိပ္ေရးေလး မ၀ရင္ေတာင္ အသက္ထြက္ေတာ့မတတ္ ျဖစ္ေလ့ရွိသည္ .. ဒါေပမယ့္ ျပင္ပေလာကၾကီးမွာ ကိုယ့္ထက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲလြန္းစြာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရသူေတြကို ျမင္မိခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရွက္မိသည္ .. ဒါေပမယ့္ ဒံုရင္းကေတာ့ ျဖစ္ျမဲ .. ျပင္ရမည္ဆိုသည္ကို သိသည္ .. မျပင္ႏိုင္ေသး .. ၾကိဳးစားရဦးမည္ ..

က်မႏွင့္ အလုပ္ (၁)

တခ်ိဳ႕လူေတြ ေရးသလို ကိုယ့္ရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ေရးခ်င္ေတာ့ ဘယ္က စေရးရမလဲ အရင္ စဥ္းစားရပါတယ္ .. ဘာလို႕ဆိုေတာ့ နမူနာ ျပစရာ ေလာက္ေလာက္လားလား အေတြ႕အၾကံဳဆိုလို႕ ဘာမွမွ မရွိတာ .. အခ်ိန္တန္လို႕ အလုပ္ေတြ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာပဲ ရွိေတာ့ ကိုယ္က ဆရာလုပ္ျပီး အငယ္ေတြအေပၚကို ငါ့တုန္းက ဘယ္လိုလုပ္ခဲ့တာ ဘယ္လိုနမူနာယူရမယ္လို႕ ေျပာမရ ျဖစ္ေနတယ္ေလ .. :P

စကားလံုး ၾကီးၾကီးေတြနဲ႕ ဆရာကလည္း သိပ္လုပ္ခ်င္ပါတယ္ .. အမ၀မ္းကြဲေတြကဆို "မီးငယ္ နင္က အၾကီးလား ငါက အၾကီးလား"လို႕ အျမဲတမ္းေမးခံရပါတယ္ .. :D

အစ္မတေယာက္ဆို "မီးငယ္ ငါ ၁၀တန္း တက္မွ နင္လူျဖစ္တာေနာ္" လို႕ ေျပာေလ့ရွိတယ္ .. ဒါလည္း ေျပာေျပာပါပဲ .. ကိုယ္တုိင္ကေတာ့ စကားလံုးၾကီးၾကီးေတြ သံုးရင္း ဆရာလုပ္ျမဲပါပဲ .. :D (၀ါသနာကိုး :P)

ခုလည္း အရင္က အေၾကာင္းေတြကို သတိတရနဲ႕ ပို႕စ္တပုဒ္ ေရးခ်င္လာျပန္ပါျပီ .. မလန္႕သြားပါနဲ႕ဦး .. ဆရာလုပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး .. :P

မိုးခါး အသက္ ၁၆ ႏွစ္မွာ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ စတက္ျပီေပါ့ .. အေ၀းသင္ဆိုေတာ့ သိတဲ့အတုိင္း ေက်ာင္းေလး အနီးကပ္ ၁၀ ရက္သြားတက္ က်န္တာက အိမ္မွာ ပ်င္းပ်င္းရွိ စာအုပ္ဖတ္ အေခြၾကည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အေလလုိက္ ဒါေတြနဲ႕ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ .. ပထမႏွစ္ျပီးေတာ့ ဒုတိယႏွစ္ တက္ခါနီးမွာ အေဒၚ အပ်ိဳၾကီးက သူ႕ရံုးမွာ ေန႕စားအေနနဲ႕ အလုပ္၀င္ခုိင္းပါတယ္ .. တူမလုပ္တဲ့လူ အေလလုိက္ေနတာ ၾကည့္မရဘူးထင္ပါတယ္ .. :P ဒီလိုနဲ႕ ၁၈ႏွစ္ထဲမွာ ရံုးအလုပ္ စလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ..

ရန္ကင္းက ျမန္မာ့ဂုန္ေလွ်ာ္(ရံုးခ်ဳပ္)မွာ ေန႕စားေပါ့ .. ငယ္တုန္းကေတာ့ ဘာပဲ လုပ္လုပ္ ေပ်ာ္စရာေတာ့ ေကာင္းေနတာပါပဲ .. အပူအပင္မရွိေပမယ့္ တာ၀န္ဆိုတာကိုေတာ့ အနည္းငယ္ နားလည္ခဲ့တဲ့ေနရာပါ .. ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္ေနတာပါပဲ ..

အဲဒီအခ်ိန္ ေန႕စားဆိုတာ တရက္ကို ၁၀၀ ရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ .. မိုးခါး လခထုတ္ရင္ ၁၈၀၀ ၂၀၀၀ (စလံုးမဟုတ္ပါ .. ျမန္မာက်ပ္ :P) ရပါတယ္ .. အဲဒီလခကလဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လၻက္ရည္ဆုိင္သြား ဟိုဟာ၀ယ္ဒီဟာ၀ယ္နဲ႕ ေလာက္ကို မေလာက္ပါဘူး .. အေဒၚကလည္း စိတ္မေလေအာင္ဆိုျပီးပဲ အလုပ္ထဲသြင္းေပးခဲ့တာပါ .. တကယ္လဲ အဲဒီအခ်ိန္က ေပ်ာ္ဖို႕လည္း ေကာင္းသလို လူေတြနဲ႕ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးပါ တတ္ခဲ့တဲ့ ေနရာပါ ..

တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေျပာတယ္ .. အခ်ိန္ကုန္တယ္ .. ပိုက္ဆံမရဘူးေပါ့ ဆိုျပီးေတာ့ .. ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အက်ိဳးေတာ့ ရွိခဲ့ပါတယ္ .. စိတ္ေလမယ့္ အခ်ိန္ မရွိလိုက္ဘူး .. အလုပ္တခုရွိေနတယ္ .. အခ်ိန္တန္ရင္ အလုပ္တက္ရတယ္ .. ျပီးေတာ့ လူေတြနဲ႕ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတတ္သြားတယ္ .. လူၾကီး လူငယ္ ရာထူး အၾကီးအငယ္ အစံုေပါ့ ..

ေနရာတုိင္းမွာ လူစံုေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္ .. ပိုက္ဆံမရွိတဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းမို႕ အသိဥာဏ္ စိတ္ဓါတ္ ဆင္းရဲနိမ့္က်မယ္လို႕ ထင္ရင္ မွားပါမယ္ .. ဒီလိုပဲ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့ လူေတြခ်ည္းရွိလို႕ ဒီအသိုင္းအ၀ိုင္းဟာ အသိဥာဏ္ စိတ္ဓါတ္ အဆင့္အတန္းျမင့္မယ္လို႕ ေျပာလို႕မရျပန္ပါဘူး .. ေနရာတုိင္းမွာ အုတ္ေရာေရာ ေက်ာက္ေရာေရာေတြ အမ်ားၾကီးပါ .. အဓိက က ကိုယ္ေပါင္းသင္းရမယ့္သူရဲ႕ အက်င့္နဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကို အရင္သိထားသင့္ျပီး ကိုယ္က အလုိက္အထိုက္ေပါင္းသင္းတတ္မွသာ ရန္မမ်ားမွာ ျဖစ္တယ္လို႕ အဲဒီရံုးက သင္ၾကားေပးလုိက္ပါတယ္ ..

မိုးခါးအက်င့္ကလဲ လူတေယာက္နဲ႕ ေတြ႕ျပီဆိုရင္ ကိုယ့္စိတ္ထဲက ခံစားရသလို ဆက္ဆံမိလိုက္တာ မ်ားပါတယ္ .. မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ စိတ္ရွင္းရွင္းနဲ႕ ေျပာဆိုဆက္ဆံႏုိင္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕တေလက်ေတာ့ ဘယ္လိုမွ စိတ္ထဲ မႏွစ္ျမိဳ႕တာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္ .. အလုပ္မ၀င္ခင္ကဆို ကိုယ္ ေအာ္ခ်င္ ေအာ္လုိက္တာမ်ိဳး မၾကည္တာကို မၾကည္သလို တုန္႕ျပန္တာမ်ိဳးလုပ္မိတတ္ပါတယ္ .. အလုပ္၀င္ျပီးေနာက္ပိုင္း ကင္းသြားတာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္ နည္းေတာ့ နည္းသြားပါတယ္ .. တျဖည္းျဖည္း ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္လာတယ္ .. လူတုိင္းဟာ ကိုယ့္စိတ္အတုိင္း ဆက္ဆံလို႕မရေၾကာင္း ဟန္ေဆာင္သင့္တဲ့ေနရာ ဟန္ေဆာင္သင့္ေၾကာင္း နားလည္လာခဲ့ပါတယ္ ..

အစိုးရ ရံုးဆိုတာလဲ သိၾကတဲ့အတုိင္း အလုပ္က ေတာ္ေတာ္ပါးပါတယ္ .. စစခ်င္း ကိုယ့္အထက္ လူၾကီးက အန္တီၾကီးပါ .. အရမ္းေအးျပီး သေဘာလည္းေကာင္းပါတယ္ .. (သေဘာမေကာင္းတဲ့ ေျပာရရင္ စိတ္ပုပ္တယ္ ေျပာလို႕ရတဲ့ အန္တီေတြလည္း ေတြ႕ရပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႕ တုိက္ရိုက္ မဆက္ဆံရေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး .. :D) အဲဒီရံုးမွာ ဘယ္လိုအလုပ္မ်ိဳး လုပ္ရလဲဆိုေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြကို ဆန္ေပးတယ္ ဆီေပးတယ္ဆို စာရင္းမွတ္ရတာမ်ိဳး .. အန္တီခုိင္းတဲ့ စာရင္းေလး နဲနဲပါးပါးလုပ္ျပီး မ်ားေသာအားျဖင့္ အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္ ေလွ်ာက္လည္ ေလွ်ာက္သြားျပီး ေလွ်ာက္စားေနတာေပါ့ .. ငယ္လည္းအငယ္ဆံုးဆိုေတာ့ ပစားေပးခံရေသးတယ္ .. မန္ေနဂ်ာ တူမဆိုျပီးလည္း ကိုယ့္ေရွ႕ဆို အေကာင္းခ်ည္းေပါ့ .. ေနာက္ကြယ္မွ အတင္းေျပာတာ တပိုင္း .. :D အဲဒီ မိုးခါးရဲ႕ အထက္လူၾကီး အန္တီက ဘယ္ေလာက္ေအးလဲဆို ဘယ္သူ႕ကို မဆို ခုိင္းတာေတာင္ ေခ်ာ့ျပီးခုိင္းတတ္တဲ့သူမ်ိဳးပါ .. မိုးခါး အေမအတိုင္းပဲ .. သမီးေလး ဒါေလးလုပ္ေပးေနာ္ ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့ .. ျပီးက်ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ကိုယ့္မွ ခိုင္းရတယ္ဆိုတာမ်ိဳး ပါေသးတယ္ .. တကယ္ဆို အထက္လူၾကီးပဲ ဒါလုပ္ဆို ရေပမယ့္ အဲဒီအန္တီက အဲလိုမဟုတ္ခဲ့ဘူး .. တသက္နဲ႕တကိုယ္ အထက္လူၾကီးဆိုးလို႕ဆိုျပီး စိတ္ညစ္ရတာ မရွိဘူးဘူး .. အဲဒီအလုပ္ကေတာ့ အေဒၚရဲ႕ ေက်းဇူးပါ .. အဲဒီအက္ဒမင္ဌာနမွာ ႏွစ္၀က္ေလာက္ ဆန္ေပးလုိက္ ဆားေပးလုိက္ ဆီေပးလုိက္ ျပီး ေရာင္းစားလုိက္ ျပီးေတာ့ တဖက္က အေ၀းသင္ က်ဴရွင္ေျပးတက္လုိက္နဲ႕ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့ပါတယ္ .. လူေတြအေၾကာင္းလည္း သိတန္သေလာက္ သိျပီးေတာ့ေပါ့ .. း))

ေနာက္ေတာ့ အေဒၚေက်းဇူးနဲ႕ပဲ ကြန္ပ်ဴတာ တတ္လား တတ္ရင္ ကြန္ပ်ဴတာခန္းပို႕မယ္ဆိုျပီး ကြန္ပ်ဴတာခန္း ေရာက္ျပန္ပါတယ္ .. ေဖၾကီးေျပာဘူးသလို အသိပညာ အတတ္ပညာတခုကို ကိုယ္သိတယ္ တတ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ အလကား မျဖစ္ဘူးတဲ့ .. တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သက္ဆုိင္တဲ့အလုပ္တခုနဲ႕ မေတြ႕ရ မၾကံဳရ မလုပ္ရဘူးလို႕ ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ဘူးတဲ့ .. ဒီေတာ့ ကိုယ္ ဘာရႏုိင္လဲ ကိုယ္ရႏုိင္သေလာက္ကို ယူထားရမယ္တဲ့ .. ခုလည္း ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းေလးတက္ထားတဲ့ ေက်းဇူး အစ္မေတြ ဆုိင္မွာ သြားရင္း ရႈပ္ရင္း ျမန္မာစာလည္း ရိုက္တတ္ ရိုက္ဖူးတဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ပိုျပီး သက္သာတဲ့ အလုပ္မ်ိဳး ေနရာမ်ိဳး ထပ္ေရာက္ခဲ့တယ္လို႕ ဆိုႏုိင္မယ္ ထင္ပါတယ္ ..

ဘယ္လိုေနရာ ေရာက္ေရာက္ ျပႆနာဆိုတာ ရွာရင္ ေတြ႕တာပါပဲ .. ကိုယ္ မရွာလည္း ကိုယ့္ကို လာရွာျပန္ပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ ဒါက ျပႆနာမဟုတ္ပါလားလို႕ လက္ခံလုိက္ရင္ ကိုယ့္ဘက္မွာ ျပႆနာ မရွိေတာ့ပါဘူး ..

မိုးခါးမ်က္စိေရွ႕က ရံုးအလုပ္မွာ လူေတြက စကားေတြရႈပ္ၾကတယ္ .. အမ်ိဳးသမီးေတြ မ်ားတဲ့အတြက္ ျပီးေတာ့ ေနာက္တခုက အလုပ္ေတြ မ်ားမေနတဲ့အတြက္ စကားေတြပိုေျပာၾကျပီး စကားေတြ ရႈပ္ၾကတယ္ .. ျပႆနာေတြေရာ အစံုေပါ့ .. တခ်ိဳ႕က ေငြေရးေၾကးေရး တခ်ိဳ႕က လူမႈေရး စီးပြားေရး လူငယ္ေတြက်ေတာ့ အခ်စ္ေရးေပါ့ .. ေတာ္ေတာ္စံုပါတယ္ .. ျပႆနာကို လက္ခံထားတဲ့လူေတြ အတြက္ေတာ့ ျပသနာေတြ ပံုလို႕ေပါ့ .. အေရးမပါတာေတြလည္း ျပႆနာေတြ တက္လို႕ .. ခ်ိတ္ ခ်ိတ္ခ်င္း ဆိုေတာ့လည္း ခ်ိတ္ၾကျပန္ေရာ ..

ေနရာတုိင္းမွာ လူဆိုး လူေကာင္း တြဲေနပါတယ္ .. တခ်ိဳ႕ မသိမသာ တခ်ိဳ႕ သိသိသာသာ .. သူ ဘယ္လိုလူျဖစ္ေန ျဖစ္ေန ကိုယ္နဲ႕ အဆင္ေျပေနဖို႕က ကိုယ့္အလုပ္ပါ .. ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္တတ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အသိလည္း ရလာျပန္ပါတယ္ .. အားလံုးနဲ႕ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေနဖို႕ ၾကိဳးစားရင္းနဲ႕ တခါတေလလည္း စိတ္တို ေဒါသထြက္ ျပီးက်ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ပါလားဆိုတဲ့ အသိ၀င္လာဖို႕ ၾကိဳးစားရျပန္ပါတယ္ ..

လူတုိင္း အရာအားလံုး ျပည့္စံု ဖူလံုေနဖို႕ ခက္ခဲပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ လူေတြၾကားထဲမွာ ေနတတ္ေအာင္ သင္ေပးလုိက္တာက ေရွ႕က ေနျပတဲ့ အေဒၚပါ .. အေဒၚက အပ်ိဳၾကီးဆိုေပမယ့္ ဇီဇာေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕ လက္ေပါက္ကတ္တဲ့ အေဒၚမ်ိဳး မဟုတ္ခဲ့ဘူး .. စံျပအေနနဲ႕ မိုးခါးေရွ႕မွာ ရွိေနခဲ့တယ္ .. ဒါေၾကာင့္လည္း ရံုးအလုပ္နဲ႕ပတ္သက္တဲ့ ၀န္းက်င္မွာ ေနတတ္လာရင္း လူေတြကိုလည္း ျမင္တတ္လာသလို ျပႆနာကိုလည္း ေရွာင္တတ္လာခဲ့ပါတယ္ .. အဲဒီအတြက္ မိုးခါး အေဒၚကို အရမ္းေက်းဇူးတင္မိပါတယ္ ..

အေတြ႕အၾကံဳဆိုျပီး ေျပာျပခ်င္ေနေတာ့ ေနာက္ဆက္တြဲ အလုပ္ေတြကိုလည္း မ်က္စိေနာက္ေအာင္ ဖတ္ရပါဦးမယ္လို႕ ၾကိဳတင္ အသိေပးရင္း .. ခုလို မရွိမယ့္ ရွိမယ့္ အေတြ႕အၾကံဳေလးကို သည္းခံဖတ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ .. း))

ဒီရက္

မိန္းမပ်ိဳေလး တေယာက္အတြက္
ရင္ခုန္ျခင္းေတြ အစျပဳခဲ့တာ
ဒီရက္

ႏွလံုးေသြးေတြ
ညင္သာစြာ စီဆင္းတဲ့ရက္
ဒီရက္

စိတ္ ေအးခ်မ္းမႈ အလင္းကို
ရွာေတြ႕ခဲ့တဲ့ ရက္
ဒီရက္

ဘ၀အတြက္ ပါရမီျဖည့္ဖက္
ေတြ႕ဆံုခဲ့တဲ့ ရက္
ဒီရက္

မိန္းမပ်ိဳေလး အျပံဳးဟာ
ကိုယ့္အတြက္ နံနက္ခင္းသစ္
မိန္းမပ်ိဳေလး အျပံဳး တခက္အတြက္
ကိုယ့္ႏွလံုးသား စံုးစံုးျမဳပ္ခဲ့တယ္

ဒီေန႕ေတာ့
ကိုယ့္ႏွလံုးသား
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး အက်ဥ္းက်ခဲ့တာ
ရက္ေပါင္း
တေထာင္ ရွစ္ရာ ႏွစ္ဆယ့္ ငါး ရက္

ဒီေန႕က ခ်စ္တေရး(မိုးခါးအေခၚ) ေမေလးနဲ႕ ကိုကိုရဲ႕ အမွတ္တရ တရက္မို႕လို႕ ဒီကဗ်ာေလးကို လက္ေဆာင္ေပးခ်င္ပါတယ္ ..
ေမေလးနဲ႕ ကိုကို အသက္ထက္ဆံုး ခ်စ္ခင္ၾကင္နာစြာ လက္တြဲသြားႏုိင္ပါေစ ..

သံလ်င္ျမိဳ႕

ငယ္တုန္းတည္းက ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ျမိဳ႕တျမိဳ႕ပါပဲ ..

သံလ်င္ျမိဳ႕နဲ႕ပတ္သက္ျပီး မွတ္ဥာဏ္ေတြကေတာ့ .. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာ .. က်ိဳက္ေခါက္ဘုရား .. ေက်ာက္တန္းဘုရား .. အဖြားေဒၚျခဴ .. ရွင္ေမြ႕ႏြန္းနဲ႕မင္းနႏၵာ .. ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းနဲ႕ တံတား .. စသည္တို႕ပါပဲ ..

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာက ေဖၾကီးဘက္က ဖိုးဖိုးၾကီးရဲ႕ ခ်က္ျမဳပ္ေပါ့ .. ၾကားဘူးေနတာေတာ့ ဖိုးဖိုးၾကီးက သူၾကီးသားဆိုလား သူၾကီးေျမးဆိုလားပါပဲ .. အိမ္မွာ ဓါးၾကီးတလက္ရွိတယ္ .. ဘယ္လိုေခၚတယ္ဆိုတာေတာ့ ေမ့ျပီ .. ထမင္းစားပြဲရဲ႕ အေပၚနားက်က်မွာ တန္းလန္းဆြဲထားေလရဲ႕ .. အဲဒါ အိမ္ အေဟာင္း ၁ထပ္ခြဲအိမ္ေလးတုန္းကပါ .. ခုဆို ဘယ္နားေရာက္ေနမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး .. ဖိုးဖိုးၾကီးက ရြာမွာ မေနခ်င္လို႕ စာသင္ ျမိဳ႕တက္ျပီး ရံုးစာေရး၀င္လုပ္ရာက အဖြားနဲ႕ေတြ႕ .. အဖြားက ျမိဳ႕သူ .. ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ္ေတြပါ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သူျဖစ္ခဲ့တယ္ေပါ့ .. ဒါေပမယ့္ သံလ်င္ဆိုတာ အိမ္ဦးနဲ႕ၾကမ္းျပင္လို ၀င္လုိက္ထြက္လိုက္နဲ႕ ငယ္တုန္းတည္းက ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္ .. ေဖၾကီးတို႕ ဖိုးဖိုးၾကီးတို႕ ေျပာတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးေတြနဲ႕လည္း နားယဥ္ေနခဲ့ပါတယ္ ..

ငယ္တုန္းက လူၾကီးေတြ သြားတုိင္းလုိက္ ေရာက္တဲ့ေနရာ စားေသာက္နဲ႕ ေပ်ာ္ခဲ့တယ္ .. အိမ္ေတြကို လိုက္ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဘယ္လိုအမ်ိဳးေတာ္တယ္ေျပာတုိင္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ ၾကည့္ဘူးတယ္ .. တရြာလံုးက လူေတြကို အမ်ိဳးေတြပါလားလို႕ မွတ္ထားလုိက္တယ္ .. ခုေနာက္ပိုင္းလည္း သံလ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာက တရားစခန္းေၾကာင့္ လစဥ္ေရာက္ျဖစ္ေနေသးတယ္ .. ကိုယ္တုိင္မဟုတ္ရင္ေတာင္ အိမ္က လူၾကီးေတြ ေရာက္တယ္ဆိုတာ ၾကားၾကားေနတယ္ ..

က်ိဳက္ေခါက္ဘုရားကေတာ့ သံလ်င္ကို ေရာက္တုိင္း မေရာက္မျဖစ္လိုကို သေဘာပိုက္ျပီး ေရာက္ျဖစ္တယ္ .. မုခ္ေပါင္းစံုကေနလည္း အတက္ အဆင္းလုပ္ဘူးတယ္ .. အဲဒီက ေဂါပကေတြကလည္း အမ်ိဳးေတြတဲ့ .. အမ်ိဳးမဟုတ္လည္း တနည္းနည္းနဲ႕ ေျပာရင္း ဆိုရင္းကေန သိကုန္ၾကျပန္ေရာ .. က်ိဳက္ေခါက္ဘုရားေပၚကေန သံလ်င္ျမိဳ႕ကို ၾကည့္ျပီး ေဖၾကီးတို႕ေျပာတဲ့ ဟိုဘက္နားက အဘိုးေတြရဲ႕ လယ္ေတြ အဲဒီလယ္မွာ ႏြားက ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ေမြးတာ ဘာညာဆိုတာလည္း သတိရေနတုန္းပဲ ..

သံလ်င္ေရာက္တုိင္း ေက်ာက္တန္းကိုမေရာက္ျဖစ္ဘူး .. ေက်ာက္တန္းသြားၾကမယ္ဆို စီစဥ္ျပီးသြားမွ ေရာက္ျဖစ္တယ္ .. ေက်ာက္တန္းသြားလို႕ ေမာ္ေတာ္စီးရတာ အရမ္းသေဘာက်တယ္ .. မေရာက္ခ်င္ဘူး သြားတဲ့ေနရာကို ေမာ္ေတာ္ပဲ စီးခ်င္ေနတာ .. တခါတေလ ေမာ္ေတာ္ေမာင္းတဲ့လူက ပတ္ေသးတယ္ .. တခ်ိဳ႕က် တန္းေမာင္းေတာ့ ခဏေလးနဲ႕ ေရာက္ေရာက္သြားတယ္ .. ေက်ာက္တန္းေရာက္ျပီဆို ဘုရားဖူးတာက ခဏ အေပ်ာ္ေဆာ့ေနတာ ပိုမ်ားတယ္ .. အိမ္နဲ႕သြားရင္ အျမဲတမ္း အေမနဲ႕ အေဒၚက စားဖို႕ ေသာက္ဖို႕ အိုးေတြခြက္ေတြနဲ႕ ထြက္ေလ့ရွိေတာ့ ေရာက္ရင္ ေနရာရွာ ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြဖြင့္ျပီး စားၾကတာပဲ .. ျပီးရင္ ေပါက္ေပါက္ဆုတ္၀ယ္ ငါးစာေကၽြး .. ေနာက္ထပ္ သတိရေနတာ အိမ္သာပဲ .. သိတယ္မလား .. ဒိုးယိုေပါက္ .. :P .. ခုေတာ့ တမ်ိဳးျဖစ္ေလာက္ပါျပီ .. တခါကလည္း ေမာင္ေလး ေက်ာင္းနားတုန္း ေက်ာက္တန္းသြားၾကတယ္ .. ေမာင္ေလးက ငွက္ဖ်ားရွိေတာ့ ေလလည္း တအားတုိက္ေရာ ငွက္ဖ်ားက ထေရာ .. ျပန္ေျပးရေတာ့တာပဲ ..

အဖြားေဒၚျခဴဆိုတာ အဘြားေတာ့ေတာ္တယ္ ဘယ္လိုဘယ္ပံုစပ္ရတယ္ေတာ့ မသိေတာ့ဘူး .. ေယာဂီ၀တ္နဲ႕ ဆံုးသြားတာလည္း ၾကာေပါ့ .. ဒါေပမယ့္ အဖြားေဒၚျခဴရဲ႕ ပံုပန္းသ႑ာန္ကို ျမင္ေနမိေသးတယ္ .. ပိန္ပိန္ပါးပါး အညိဳေရာင္ ေယာဂီ၀တ္စံုနဲ႕ပဲ ျမင္ဘူးလုိက္တဲ့ အဖြားေပါ့ .. မ်က္ႏွာမွာ မွဲ႕ေတြနဲ႕ အသက္လည္း အေတာ္ရွည္ပါတယ္ .. လိုအပ္မယ္ထင္တာေတြ ၀ယ္ျပီး ေရာက္သြားတုိင္း ရွိတာေတြ ခ်ေကၽြးတာ .. က်မတို႕ကေတာ့ ဇရပ္ေရွ႕မွာ ေဆာ့ၾကေပါ့ .. ျပန္ဖို႕ ကားေပၚတက္ျပီး ကားထြက္တာနဲ႕ အဖြားတာ့တာလုပ္တဲ့ပံုက ကိုယ္ေတြ ပံုမွန္လုပ္သလို လက္ကို ေ၀ွ႕ယမ္းျပတာမဟုတ္ပဲ သြားေတာ့လို႕ လက္ကို ခါျပသလိုျဖစ္ျဖစ္ေနတာ .. အဲလိုႏႈတ္ဆက္တိုင္းလည္း ကားေပၚေရာက္ေနတဲ့ မိုးခါးတို႕ေျပာေနက်က ဘယ္ခ်ိန္တည္းက ျပန္ေစခ်င္တယ္ မသိဘူးေပါ့ .. သြားေတာ့ဆိုတာခ်ည္းပဲ အတင္းႏွင္ေနတာပဲလို႕ အခ်င္းခ်င္း အတင္းအုပ္တတ္တယ္ ..

ရွင္ေမြ႕ႏြန္းနဲ႕မင္းနႏၵာ အေၾကာင္းကေတာ့ သိပ္နားေထာင္လို႕ ေကာင္းတဲ့ ပံုျပင္ ဒ႑ာရီပဲ .. ေတာ္ေတာ္လည္း ၾကိဳက္တယ္ .. အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကားဘူးတယ္ .. ျပန္ေျပာတုိင္းလည္း နားေထာင္တယ္ .. သနားတယ္ေပါ့ .. နားေထာင္တုိင္း မ်က္စိထဲပါ ပံုေပၚလာသလိုပဲ .. မလက္တို ငမိုးရိပ္ရဲ႕ ရန္သူက (ေမ့ေတ့ေတ့ :P) အဲဒီဇာတ္ရဲ႕ ဗီလိန္ေပါ့ .. သူ႕ကို ေတာ္ေတာ္မုန္းတယ္ .. မင္းသားေလးကို ေတာ္ေတာ္သနားတယ္ .. မင္းသမီးေလးေရာေပါ့ .. ဒါေပမယ့္ မင္းသမီးေလးေၾကာင့္ မင္းသားေလး ဘုန္းနိမ့္ျပီး ဒီဇာတ္လမ္းျဖစ္သြားတာဆိုေတာ့ မင္းသမီးေလးကို သိပ္ေတာ့ မၾကည္ဘူး .. သူမ်ားခိုင္းတုိင္း လုပ္လို႕ .. ဇာတ္လမ္း အဆံုးမွာ မီးခိုးႏွစ္ခု ေပါင္းသြားတယ္ဆိုတာကို မ်က္စိထဲျမင္ျပီး နဲနဲ ေက်နပ္လုိက္ေသးတာ .. သံလ်င္မွာ ရွင္ေမြ႕ႏြန္းဘုရားဆိုျပီး ရွိတယ္ .. ေတာင္ထိပ္ေလးလိုေပၚမွာ .. ကားနဲ႕ျဖတ္သြားရင္းပဲ ျမင္ဘူးတယ္ .. တခါမွေတာ့ မေရာက္ဘူးဘူး .. ၾကားဘူးတာက အတြဲေတြ သြားရင္ ကြဲတတ္တယ္တဲ့ ..

ငမိုးရိပ္ကေတာ့ ဇာတ္ပို႕ေပါ့ .. ၾကိမ္စၾကၤာနဲ႕ ရိုက္လိုက္တာနဲ႕ ေပၚေပၚလာတတ္တဲ့ မိေခ်ာင္းၾကီး .. သူ႕ခံတြင္းထဲ ငံုထားခံရတဲ့ မင္းသားေလး .. မင္းသားေလးနဲ႕ မင္းသမီးေလးအတြက္ သူက ျမွားနတ္ေမာင္ ေခၚမလားပဲေနာ္ .. ခံတြင္းထဲက ထုတ္လိုက္ျပီး သူ႕သခင္ မင္းသားေလး အသက္ မရွိေတာ့တာ သိေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရွာမလဲေပါ့ .. ေတြးတာ ေတြးတာ .. :D

အရင္က သာေကတဘက္က တံတားမရွိေသးေတာ့ ငမိုးရိပ္တံတားကပဲ ျဖတ္ျပီး သံလ်င္ကို သြားရတယ္ .. တံတားေပၚက ျဖတ္တိုင္း ရွင္ေမြ႕ႏြန္း မင္းနႏၵာ ဇာတ္လမ္းနဲ႕ အတူ ငမိုးရိပ္ မိေခ်ာင္းၾကီးပါ ျမင္ေယာင္ သတိရတယ္ .. မင္းသမီးေလးကို သြားေတြ႕တုိင္း ဟိုဘက္ကမ္းကေန ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ဖို႕ ငမိုးရိပ္ကိုစီးျပီး သြားတာပါလားေပါ့ .. စိတ္ကူးနဲ႕ ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိတယ္ .. ခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ငမိုးရိပ္တံတားကို မျဖတ္ျဖစ္တာ ၾကာပါျပီ .. သံလ်င္သြားတုိင္းလည္း သာေကတ တိုင္းရင္းသားေက်းရြာဘက္မွာရွိတဲ့ တံတားကပဲ ျဖတ္ျဖစ္ေတာ့တယ္ ..

အတိတ္ေတြကလည္း ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ျဖစ္ကုန္ျပီ .. ပံုရိပ္ေတြကလည္း ေကာက္ေၾကာင္းလုိက္ရ ခက္ခက္ လာတယ္ .. အရာ၀တၱဳေတြက အစ လူေတြရဲ႕ အက်င့္စရိုက္ စာရိတၱေတြ အဆံုး တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲလာလုိက္တာ အရင္က မိတ္ဆက္ေပးလုိက္တာနဲ႕ ျပံဳးရႊင္ျပီး ျပန္ႏႈတ္ဆက္တတ္တဲ့ အက်င့္ေတြကေန ခပ္မွန္မွန္ ခပ္တန္းတန္းေတြ ျဖစ္ကုန္ျပီ .. သူဘာလဲ ငါဘာလဲ ဆိုသလိုမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ကုန္ျပီ .. ပကာသန ဂုဏ္တု ဂုဏ္ျပိဳင္ဆိုတာကလည္း မရွိရင္ေကာင္းမယ္ ဆိုေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာ ရွိကို ရွိေနတဲ့ အရာေတြ ျဖစ္ေနျပန္တယ္ ..

အတိတ္ ပုစာၦ

ဒီေနရာေလးကိုပဲ က်မ ေရာက္လာခဲ့ျပန္ျပီ ..

ဦးတည္ခ်က္ မရွိပဲ သြားလာလုိက္တဲ့ အခါတုိင္း အညိဳ႕ခံထားရသူတေယာက္လို ဒီေနရာဆီပဲ ေရာက္ေရာက္လာျဖစ္တယ္ .. ဒီေနရာကို ေရာက္တုိင္းလည္း က်မတို႕ (အရင္တခ်ိန္ကေတာ့ က်မတို႕ေပါ့ေလ .. ခုေတာ့ က်မ တေယာက္တည္း ..) အတူထုိင္ဖူးတဲ့ ခံုေလးမွာ က်မ ထုိင္ျဖစ္တယ္ ..

ဟိုးအရင္တည္းက ဖက္ဖူးစိမ္းေရာင္ ခံုတန္းေလးက ခုလည္း ဖက္ဖူးစိမ္းေရာင္ေလးနဲ႕ သစ္လြင္ေနတယ္ ..

ဒီေန႕ေတာ့ ထိုင္ေနက် ေနရာမဟုတ္တဲ့ ခံုတန္းေလးကို ျမင္သာယံုေနရာေလးတေနရာမွာ က်မ ထိုင္ေနလုိက္တယ္ .. ဒီ ခံုတန္းေလးမွာ ဘယ္သူေတြမ်ား လာထိုင္လိမ့္ဦးမလဲ .. ခ်စ္သူႏွစ္ဦးလား သူငယ္ခ်င္းမေလးႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္မလား .. အသင့္ပါလာတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကို ဖတ္ရင္း ဘာရယ္မဟုတ္က်မ ေစာင့္ဆိုင္းေနလိုက္တယ္ ..

က်မ နားထဲ မိန္းကေလးတေယာက္ရဲ႕ ငိုသံလား ..

အသံလာရာ ခံုတန္းေလးဆီ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ မိန္းကေလးတေယာက္က ငိုေနတယ္ .. ေဘးနားက ေကာင္ေလးကေတာ့ သုန္သုန္ မႈန္မႈန္နဲ႕ ထုိင္ေနတယ္ .. ပံုစံက မိန္းကေလး အငိုတိတ္ေအာင္ေတာင္ ေခ်ာ့ဖို႕ အင္အားမရွိေတာ့တဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ..

ေကာင္ေလးက "ကိုယ္လည္း ဘယ္လက္ခံခ်င္မလဲကြာ .. ဒါေပမယ့္ အိမ္က အကုန္စီစဥ္ျပီးမွ ကိုယ္ သိလိုက္ရတယ္ .. ကိုယ္သိတဲ့အခ်ိန္မွာ အားလံုးက လြန္ေနျပီ .."

မိန္းကေလးဆီက ငိုသံက လြဲျပီး ဘာစကားသံမွ ထြက္မလာခဲ့ဘူး .. မိန္းကေလး ဆက္တုိက္ငိုတယ္ .. ေကာင္ေလး ပုခံုးကိုလည္း မမွီဘူး .. တေယာက္တည္း တသိမ့္သိမ့္ ငိုတယ္ .. အားရေအာင္ ငိုတယ္ ..

ခဏၾကာေတာ့ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလး ေခါင္းကို သူ႕ပုခံုးေပၚဆြဲမွီခိုင္းတယ္ .. ဒါေပမယ့္ မိန္းကေလး တြန္းဖယ္ခဲ့တယ္ .. ျပီးေတာ့ မိန္းကေလးက မ်က္ရည္မွန္သမွ် သူ႕လက္ခံုနဲ႕ သုတ္ သူ႕ကုိယ္သူ ျပဳျပင္ယူလုိက္ျပီး စကားေျပာဖို႕ အားယူလုိက္တယ္ .. ျပီးေတာ့ ..

"နင္ ငါ့ကို လိမ္တယ္ .. ငါတို႕ၾကားထဲမွာ ဒါေတြ မလိုအပ္ပါဘူး .. နင္ သိပ္အထင္ၾကီးတဲ့ ဆရာ၀န္မမကို လက္ထပ္မယ္လို႕ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ေျပာခြင့္ ရွိပါတယ္ .. ငါ သိေနခဲ့တာ ၾကာျပီ .. ဒီအတြက္လည္း ျပင္ဆင္ျပီးသားပါ .. ငါ ခု ငိုတယ္ဆိုတာ ငါတို႕ရဲ႕ ပတ္သက္မႈအတြက္ ေနာက္ဆံုးမ်က္ရည္ပါ .. ငါ ေမာေနျပီ .. အေတြးေတြနဲ႕ ေမာေနခဲ့တာ ၾကာျပီ .. ခုေတာ့ ငါ သက္ျပင္းခ်လုိက္ႏိုင္ျပီ .. ထပ္ေမွ်ာ္လင့္စရာ မရွိေတာ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းအတြက္ ငါ ဆံုးျဖတ္ျပီး အဆံုးလည္း သတ္ႏုိင္ပါျပီ .. အရင္ေန႕ေတြကေတာ့ ငါေမာေနခဲ့တယ္ .. ၾကံဳေတြ႕လာမယ့္ အနာဂတ္အတြက္ ၾကိဳေတြးျပီး ပင္ပန္းေနခဲ့တယ္ .. ဒီေလာက္ဆို လံုေလာက္သြားျပီ .. ငါတို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုး ဘယ္သူမွ သာတယ္ နာတယ္ မရွိပါဘူး .. စိတ္တူကိုယ္တူ ငါတို႕ အတူရွိေနခဲ့ဘူးျပီ .. တေယာက္ေၾကာင့္ တေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ရတယ္ .. အမွတ္တရ တခုအျဖစ္ေတာ့ ငါ သိမ္းမထားခ်င္ဘူး .. ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာက လွပတဲ့ အတိတ္တခုပါပဲ .. ဒီအတြက္ ငါ နင့္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ .. ငါတို႕ အဆင္ေျပေျပ လမ္းခြဲၾကတာေပါ့ .. သာယာတဲ့ ဘ၀တခု ပိုင္ဆုိင္ႏိုင္ပါေစ .. ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ .. ေျပာစရာ မရွိေတာ့ရင္ သြားႏွင့္ေတာ့မယ္ ..

ေကာင္ေလးဆီက ဘာစကားသံမွ ထြက္မလာခဲ့ဘူး ..

မိန္းကေလး ေျပာဆိုအျပီးမွာေတာ့ အရင္ ထြက္သြားခဲ့တယ္ ..

ေကာင္ေလး မ်က္ႏွာမွာ တိမ္မဲေတြ စြဲထင္ေနသလိုပဲ .. ဒါဟာ ေတြေ၀ျခင္းလား .. ေနာင္တလား .. သူ ဘာကို ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သလဲ .. သူ ရရွိသြားခဲ့တာ ဘာလဲ .. က်မ အေတြးေတြနဲ႕ ရႈပ္ေထြးေနခဲ့ျပီ ..

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္တခုက ဒီခံုေလးမွာပဲ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ခုလို အျဖစ္မ်ိဳး ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တယ္ .. ဒါေပမယ့္ အဆံုးသတ္ေတာ့ မတူခဲ့ဘူး ..

မိန္းကေလး မ်က္ရည္ က်တယ္ .. ေကာင္ေလးက ေခ်ာ့ပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ေကာင္ေလးဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ ေျပာင္းမသြားခဲ့ဘူး ..

မိန္းကေလး မျပတ္သားခဲ့ဘူး .. ေကာင္ေလးကို ေတာင္းပန္ခဲ့တယ္ .. ဒါေပမယ့္ ေကာင္ေလးဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ ေျပာင္းမသြားခဲ့ဘူး ..

ေနာက္ဆံုး ေကာင္ေလး ထြက္သြားခဲ့တယ္ .. မိန္းကေလးကေတာ့ က်န္ရစ္သူ .. ခုထိလည္း အတိတ္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ခ်င္ေနေသးသူ ..

အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတခုရဲ႕ အဆံုးသတ္မွာ အရံႈးအႏိုင္ ဆိုတာသာ ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ က်န္ရစ္သူ မိန္းကေလးကေတာ့ အရံႈးေတြ ထပ္လို႕ေပါ့ .. ဘယ္လိုလဲ ဆက္ျပီး အရံႈးခံေနဦးမလား ..

ေမးခြန္းေတြ တြင္တြင္ ထုတ္ရင္း သူမ လာရာလမ္းကို ျပန္ေလွ်ာက္ေနခဲ့ျပီ .. မ်က္ႏွာမွာေတာ့ သူမရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈအတြက္ ရွက္ျပံဳးတခုကို ဆင္ယင္ထားတယ္ .. ပုစာၦတပုဒ္ကို အေျဖရသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္နဲ႕လည္း ဆင္တူျပန္တယ္ .. အေတြးထဲမွာေတာ့ ေနာက္ခ်န္ခဲ့တဲ့ ခံုတန္းေလးဟာ သာမန္ ခံုတန္းေလး အျဖစ္နဲ႕သာ ..

ရနံ႕တခုႏွင့္ စြဲလန္းျခင္း ျပႆနာ

ရနံ႕တခ်ိဳ႕ကို က်မ မုန္းပါသည္ ..

ဥပမာ - ဂတ္စ္အိုးမွ ဆိုးဝါးစြာထြက္ေပၚလာတတ္ေသာ ဂတ္စ္နံ႕ .. ထိုအနံ႕ကို က်မ မႏွစ္သက္ေသာ ဒူးရင္းသီးအနံ႕ႏွင့္ ဆင္တူသည္ဟုလည္း က်မ စြပ္စြဲတတ္ေသးသည္ .. အခ်ိဳ႕ပန္းမ်ား၏ ထံုအီအီ အနံ႕မ်ား .. ေရေမႊးနံ႕ ျပင္းျပင္းမ်ား ႏွင့္ ဓါတ္ဆီ အနံ႕ .. ထို႕အျပင္ အင္းစက္ပိုးမႊားေကာင္မ်ား၏ အနံ႕မ်ား ဆိုး၀ါး ညစ္ပတ္ေသာ အနံ႕မ်ား ထိုအရာမ်ားကို နံသည္ဟု သတ္မွတ္၍ က်မ စြဲစြဲျမဲျမဲ မုန္းပါသည္ ..

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အခ်ိဳ႕အတြင္းမွာ က်မ ရနံ႕တခုကို ရရွိခဲ့သည္ .. ထိုရနံ႕သည္ က်မ၏ ေဘးတြင္လည္း တစိုက္မတ္မတ္ရွိခဲ့ေသးသည္ .. ထိုရနံ႕ကို က်မ စြဲလန္းခ်ိန္ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ခဲ့သည္ .. ထံုအီမူးေ၀ေစေသာ ထိုရနံ႕ေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္လုိက္မိသည္အထိ က်မ စြဲလန္းခဲ့ဘူးပါသည္ ..

ထိုရနံ႕ကို အျခားေနရာတြင္ ရရွိခဲ့ပါက စြဲလန္းဖို႕ မေသခ်ာခဲ့ပါ .. တစံုတေယာက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ တျဖည္းျဖည္း ရင္းႏွီးကာ ႏွစ္သက္လာခဲ့သည္ .. ျပီး ပို၍ စြဲလန္းလာခဲ့သည္ .. ထိုရနံ႕သယ္ေဆာင္သူကို က်မ၏ နံေဘးတြင္ ရွိေနေစခ်င္ခဲ့သည္ ..

စြဲလန္းျခင္းဆိုေသာ အရာသည္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ စြဲျမဲတည္ရွိမယ္ က်မ ေကာင္းစြာ မခြဲျခားႏုိင္ခဲ့ပါ .. က်မ စြဲလန္းႏွစ္သက္ဖူးေသာ ထို ရနံ႕ကိုလည္း ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ စြဲျမဲႏွစ္သက္ႏိုင္လိမ့္မယ္ မေသခ်ာခဲ့ပါ .. သို႕ေပမယ့္ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ အရင္အခ်ိန္ကာလ တခုမွာေတာ့ ထိုရနံ႕သည္ က်မ၏နံေဘးတြင္ အေသအခ်ာ တည္ရွိေနခဲ့ေလသည္ ..

ရက္စြဲတခ်ိဳ႕ ပံုမွန္ ကုန္လြန္ခဲ့သည္ .. အရာအားလံုးသည္လည္း ပံုမွန္ဟု ဆိုႏုိင္သည္ .. က်မအတြက္ ပံုမမွန္ျခင္း တခုက က်မ ႏွစ္သက္ေသာ ရနံ႕ႏွင့္ ေဝးကြာေနျခင္းပင္ .. ထို ရနံ႕ႏွင့္ ပိုင္ရွင္ကို က်မ လြမ္းဆြတ္စြာ သတိရေနခဲ့သည္ .. ေနာင္ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တခုထိလည္း က်မ သတိရေနဦးမည္ .. က်မ ထိုရနံ႕ႏွင့္ ေ၀းကြာခဲ့သည္မွာ က်မအထင္ ႏွစ္ဝက္စြန္းစြန္း ရွိေနခဲ့ျပီ ..

သတိထားမိသည္က လြန္ခဲ့ေသာ လေတြကထက္ က်မရဲ႕ တမ္းတခ်ိန္ေတြ က်ဲပါးလာခဲ့သည္ .. တိုက္ဆုိင္မႈႏွင့္ တခ်ိဳ႕အခ်ိန္မ်ားမွ လြဲ၍ ထို ရနံ႕အေၾကာင္း က်မ ေမ့လာႏိုင္ခဲ့ျပီ .. ဟုတ္သည္ ေနာင္တြင္ ယခုထက္ပို၍ က်မ ေမ့ရလိမ့္မည္ .. ေနာက္ေနာင္မ်ားတြင္ အလိုလိုေနရင္း က်မ ေမ့သြားလိမ့္မည္ ..

တမ္းတရူးသြပ္စြာႏွင့္ စြဲလန္းဖူးျပီ .. ထို႕အတူ ပ်က္စီးခဲ့ဖူးျပီ .. ျပန္၍ အသစ္တခု ျဖစ္လာဦးမည္ .. က်မ ျပန္လည္၍ စြဲလန္းလိမ့္ဦးမည္ ..

ever every စကားလံုးမ်ား တြင္တြင္သံုးျခင္းကို က်မ မုန္းသည္ .. ထာဝရဆိုေသာ စကားကို က်မ မယံုၾကည္ေတာ့ .. ထို ထာဝရသည္လည္း အခ်ိန္အခါႏွင့္ စိတ္ခံစားမႈေပၚ လုိက္၍ ေျပာင္းလဲတတ္သည္ .. က်မ လက္မခံခ်င္လည္း မရ .. ဒါသည္ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္ .. ဒီအတြက္ ဝမ္းနည္းစရာ မလိုသလို ေတြ႕ၾကံဳလာသမွ် လက္ခံတတ္ရံုသာ ..

လက္ခံတတ္ရမည္ .. လက္လႊတ္တတ္ရမည္ ..

လူတုိင္းအတြက္ အခ်ိန္ဆိုေသာ သမားေကာင္း ရွိသည္ .. ေ၀ဒနာမွန္သမွ် ထိုသမားေကာင္းက ကုစားေပးလိမ့္မည္ ..

ေနာက္ က်န္ရွိေနေသာ ျဖတ္သန္းရမည့္ အခ်ိန္မ်ားအတြက္ ေမ့သင့္သည္မ်ားကို ေမ့ဖို႕ ၾကိဳးစားရမည္ .. တည္ေဆာက္သင့္သည္မ်ားကို တည္ေဆာက္ရမည္ .. ျပဳျပင္သင့္သည္မ်ားကို ျပဳျပင္ရမည္ ..

ေလာကၾကီး ပံုမွန္ လည္ပတ္ေနသည္ .. အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ဖို႕ ၾကိဳးကို ၾကိဳးစားရလိမ့္ဦးမည္ ..

ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေရး (စာနာမႈနဲ႕ ေဖးကူပါ)

အရင္ႏွစ္ ဒီလိုအခ်ိန္တုန္းက ဘေလာ့တခုမွာဖတ္လုိက္ရတဲ့ ကုသိုလ္ အဖြဲ႕ရဲ႕ နာဂစ္မုန္တုိင္းဒဏ္ေၾကာင့္ မိဘမဲ့ျဖစ္သြားတဲ့ ကေလးမ်ားအတြက္ အဓိကထားျပီး ေက်ာင္းထားေပးမယ့္ အစီအစဥ္ကို သိလုိက္ရပါတယ္ .. စာကိုဖတ္ျပီး စိတ္၀င္စားမိလို႕ ဆက္သြယ္စံုစမ္းခဲ့ပါတယ္ .. ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းသူေလးတေယာက္အတြက္ အလွဴေငြထည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ .. အလွဴေငြထည့္တယ္ဆိုရင္ပဲ ကုသိုလ္အဖြဲ႕မွ ကိုေအာင္ႏုိင္စိုးက ကိုယ္တာ၀န္ယူ ေက်ာင္းထားေပးတဲ့ ကေလးရဲ႕ အခ်က္အလက္ေတြကို အီးေမးနဲ႕ ျပန္စာပို႕ေပးခဲ့ပါတယ္ ..

၂၀၁၀/၁၁ စာသင္ႏွစ္အတြက္ အစီအစဥ္ကို စိတ္ပါ၀င္စားသူမ်ား ဒီေနရာမွာ ဖတ္ႏုိင္ပါတယ္ .. Lotus Foundation နဲ႕ ကုသိုလ္ အဖြဲ႕တို႕ရဲ႕ ၂၀၁၀/၁၁ စာသင္ႏွစ္အတြက္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မယ့္ အစီအစဥ္ပါ ..

က်မတို႕ ငယ္တုန္းတည္းက မိဘနဲ႕ မပူမပင္ ေနထုိင္ခဲ့ၾကရတယ္ .. ခုလည္းပဲ သူ႕အတုိင္းအတာနဲ႕ သူ ေနထိုင္ႏိုင္ၾကတယ္ .. က်မတို႕ လစဥ္ အသံုးစရိတ္ ဘယ္ေလာက္ေလာက္ ရွိမလဲ .. ???

အဲဒီ အသံုးစရိတ္ေတြထဲက နဲနဲေလာက္ ေလွ်ာ့သံုးျပီး ကေလးတဦးအတြက္ တေယာက္ တလက္နဲ႕ ကူညီသြားၾကမယ္ဆိုရင္ .. ကေလးတေယာက္ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ လူ၀င္ဆန္႕ေအာင္ အသိပညာထည့္ေပးႏုိင္ဖို႕ က်မတို႕ ကူညီၾကရေအာင္ပါ ..

ကေလးတေယာက္အတြက္ တလစာ ေက်ာင္းစရိတ္ သတ္မွတ္ခ်က္ကေတာ့ -

မူလတန္း = S$ ၁၅ / month

အလယ္တန္း = S$ ၂၀ / month

အထက္တန္း = S$ ၂၅ / month သတ္မွတ္ထားပါတယ္ ..

လွဴတဲ့အခါလည္း ကိုယ္အဆင္ေျပသလို လွဴႏုိင္ပါတယ္ .. တလခ်င္းျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္၀က္စာျဖစ္ျဖစ္ အဆင္ေျပသလို လွဴဒါန္းႏုိင္ပါတယ္ .. စာသင္လက ၈ လ ပါ .. မူလတန္းကေလးတေယာက္အတြက္ ၁ႏွစ္စာ ေက်ာင္းစရိတ္က စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၂၀ က်ပါမယ္ .. အလယ္တန္းအတြက္ ၁၆၀ က်ပါမယ္ .. အထက္တန္းအတြက္ ၂၀၀ က်ပါမယ္ .. ကိုယ္အဆင္ေျပသလို ခြဲေပးလို႕ရပါတယ္ ..

စဥ္းစားမိတယ္ .. စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၅ က်ပ္ ျမန္မာေငြ ဘယ္ေလာက္ရွိမလဲ .. ၇၀၀ နဲ႕တြက္ရင္ ၁၀၅၀၀ ..

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေငြ ၁ေသာင္း ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ ဘာမ်ားလုပ္ႏုိင္မလဲ .. လၻက္ရည္ တခြက္ ၁၅၀ ၂၀၀ (အရင္ႏွစ္ရန္ကုန္ျပန္တုန္းက ေစ်းပါ ..) ထမင္းစားရင္ ၁၅၀၀ ၂၀၀၀ .. ေငြ ၁ေသာင္းကို ဘယ္ႏွစ္ရက္ သံုးလို႕ရမလဲ ..

က်မတို႕ ဒီမွာ တရက္ အသံုးစရိတ္ ဘယ္ေလာက္သံုးသလဲ .. ထမင္းတခါစား ၂က်ပ္ခြဲ ၃က်ပ္ဆိုတာ ေအာက္ထစ္ .. အေအးေသာက္မယ္ .. ၅က်ပ္ေလာက္ တန္းေနျပီ .. မစဥ္းမစားပဲ စိတ္အလိုလုိက္ျပီး ျဖဳန္းတီးတာ မပါေသးဘူး .. တခါတေလ ကိုယ္လုပ္ေနတာေတြက မတရားသလိုေတာင္ ခံစားမိတယ္ ..

လူရယ္လို႕ျဖစ္လာတာနဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕ ျပဳဖူးတဲ့ ေကာင္းေမြ ဆိုးေမြကို ခံစားရသူေတြခ်ည္းပါပဲ .. ေကာင္းက်ိဳးေတြ ခံစားေနရသူေတြအဖို႕လည္း အေကာင္းေတြမွာ သာယာေနရံုတင္မဟုတ္ပဲ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေအာင္ ေကာင္းမႈေတြ လုပ္ဖို႕ လိုပါတယ္ .. က်မတို႕ ခု လက္ရွိ ေကာင္းေနတဲ့ အေျခအေနေလးကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ လက္လွမ္းမွီသေလာက္ မွ်ေ၀ရေအာင္ပါ ..

က်မ ဆက္သြယ္ လွဴဒါန္းတဲ့ ကိုေအာင္ႏုိင္စိုးရဲ႕ အီးေမး လိပ္စာကေတာ့ aungns@gmail.com ပါ ..

အမွတ္တရ ျမိဳ႕မ်ား(ပဲခူးျမိဳ႕)

ပဲခူးျမိဳ႕ဆိုတာ က်မ သိတတ္စ အရြယ္တည္းက ၾကားေနက် သြားေနက် ေနရာတခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္ .. က်မ ငယ္ငယ္က ဦးေလး နံပါတ္ (၄) ေပါ့ .. (တရုတ္ကားေတြထဲက အေခၚဆိုရင္ :P) အဲဒီဦးေလးက ဆက္သြယ္ေရးက အရာရွိ တေယာက္ပါ .. ပဲခူးျမိဳ႕မွာ တာ၀န္က်ျပီး က်မတို႕ ေရာက္ေရာက္ျဖစ္တဲ့ အိမ္ေလးတအိမ္ရွိပါတယ္ .. အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ အဲဒီေနရာေလးကို ေရးေရးေတာ့ ျမင္ေယာင္ေနဆဲပါပဲ ..

ဦးေလးက လူပ်ိဳၾကီး .. အဖိုးတို႕ အဖြားတို႕ကလည္း သြားႏုိင္ လာႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္အခါမ်ိဳးပါ .. ပိတ္ရက္လိုမ်ိဳး အခ်ိန္ေတြမွာ က်မတို႕ ပဲခူးကို သြားသြားလည္ျဖစ္ပါတယ္ .. သြားတုိင္းလည္း လမ္းတေလွ်ာက္မွာရွိတဲ့ ဘုရားပုထိုးေတြကို ၀င္ေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ေလ့ ရွိပါတယ္ .. ဒီလိုနဲ႕ ပဲခူးျမိဳ႕ဆိုတာ က်မနဲ႕ မစိမ္းတဲ့ ေနရာေလး တခုအျဖစ္ ရွိေနပါတယ္ ..

သၾကၤန္တြင္းေတြမွာ ဆိုရင္လည္း ရန္ကုန္ျမိဳ႕ထဲက ထြက္ျပီး ပဲခူးထိ ေရပက္ခံ ထြက္ခဲ့ၾကတာကို သတိရမိတယ္ .. လမ္းမွာ ကားက ဘီးေပါက္ .. စိုသမွ် ေရေတြ ေျခာက္ .. ျဖတ္သြားသမွ် ကားေတြက ဟားတာကိုလည္း ခံရပါတယ္ .. ကိုယ့္အ၀တ္ေတြ ေျခာက္ျပီဆိုရင္ ဘယ္နားကမွန္းမသိတဲ့ ကေလးေတြက ေရလာေလာင္းျပန္ပါတယ္ .. ဒီလိုနဲ႕ စိုလုိက္ ေျခာက္လုိက္နဲ႕ ကားဘီးျပန္အေကာင္းကို ေစာင့္ၾကရပါတယ္ .. ပဲခူးနဲ႕ ရန္ကုန္ လမ္းတေလွ်ာက္ မ်က္စိထဲ ခုျမင္ေနတာကေတာ့ ဖရဲသီးေတြပါပဲ .. အပံုလိုက္ အပံုလုိက္ အၾကီးၾကီးေတြပါပဲ ..

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဦးေလးလည္း ရန္ကုန္ျပန္ေျပာင္းရ .. ပဲခူးက အိမ္ေလးကိုလည္း ဦးေလးက်န္းမာေရးအတြက္ အသံုးျပဳဖို႕ ေရာင္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း ကိစၥမရွိပဲ က်မတို႕ ပဲခူးကို မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး .. သၾကၤန္တြင္းဆိုတာလည္း ဦးေလးေတြ အသက္ၾကီးလာတာနဲ႕ ခရီးေ၀းထြက္ၾကတာနဲ႕ အိမ္မွာပဲ ေသာင္တင္ေနတာပဲ မ်ားပါေတာ့တယ္ ..

က်န္ခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္ေလာက္က ပဲခူးနဲ႕ ျပန္ပတ္သက္ဖို႕ အေၾကာင္းဖန္လာျပန္ပါတယ္ ..

ပဲခူးျမိဳ႕ ေအာင္သုခ ဓမၼရိပ္သာကို ဦးေလး ဇနီးေမာင္ႏွံကစျပီး က်မတို႕ မိသားစု တစုလံုးကို မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ပါတယ္ .. ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းပါတယ္ .. တရားစခန္းကေတာ့ ပဲခူးျမိဳ႕မွာ မ၀င္ဘူးခဲ့ပါဘူး .. ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြ တရားေလွ်ာက္ဖို႕ သြားတဲ့အခါ လုိက္သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ .. ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္ဆိုတာ တကယ္ပဲ ေအးခ်မ္းပါတယ္ .. ျခံဝန္းထဲ ထုိင္ေနရင္းနဲ႕ကို စိတ္ေတြက ၾကည္လင္ေနတတ္ပါတယ္ ..

ဒီလိုနဲ႕ ပဲခူးျမိဳ႕ကို ၂ လ ၃ လ တခါေလာက္ ေရာက္ျဖစ္ျပန္ပါတယ္ .. က်မက ခရီးလိုမ်ိဳး ထြက္ရမယ္ဆိုရင္ ခရီး တိုသည္ျဖစ္ေစ ရွည္သည္ျဖစ္ေစ ေနရာတကာ လုိက္ခ်င္တာမ်ိဳးပါ .. ခရီးထြက္ရတာ အလြန္ပဲ ေပ်ာ္ပါတယ္ .. ဒီေတာ့ က်မက ဘယ္သြားသြား ပါသည္ေပါ့ ..

ခုေတာ့လည္း ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြလည္း အသက္ေလးေတြ ရလာၾကျပီ .. အရင္လို သြားလာတာမ်ိဳးလည္း မၾကားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး .. ကိုယ္တုိင္လည္း ဒီမွာ ငုတ္တုတ္ေမ့ေနရသည္ပဲေလ ..

ခုေရာ ပဲခူးျမိဳ႕ေလး ဘယ္လိုဘယ္ပံု ေျပာင္းလဲေနခဲ့ျပီလဲ .. ဒီတေခါက္ ရန္ကုန္ျပန္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ အဆင္သင့္ရင္ေတာ့ တရက္ခရီးနဲ႕ သြားေရာက္ ၾကည့္ရႈခ်င္ပါေသးတယ္ ..

မွတ္ခ်က္ - က်မရဲ႕ အားနည္းခ်က္က ဘယ္ေနရာ ဘယ္အရာဆိုတာကို မွတ္မွတ္သားသား မရွိတတ္ခဲ့တာကိုပါပဲ .. ကိုယ့္ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ေနေပမယ့္ ေနရာေတြကို အတိအက် မေဖာ္ျပႏိုင္ျဖစ္ေနပါတယ္ .. ဒါေၾကာင့္ သတိရတာကို သတိရသလို ခပ္ရွင္းရွင္းပဲ ေရးမိပါတယ္ .. း)

အလွဴအတြက္ ႏိႈးေဆာ္ျခင္း

ခုတေလာ အြန္လုိင္းမွာ ျမင္ေနရတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေတြ႕ၾကံဳလိုက္ရသမွ် ဒုကၡေတြက ၾကားရ ျမင္ရတာ တခ်က္ကေလးမွ သက္သာရာ လမ္းေၾကာင္းမေတြ႕မိပါဘူး .. ကိုယ္တေတြ ေမြးတည္းက ေနလာလုိက္တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဆက္တုိက္ ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ဆင္းရဲ ဒုကၡေတြကို ျမင္တုိင္း ၾကားတုိင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရံုကလြဲျပီးလည္း ကိုယ္တတ္ႏုိင္တာဆိုလို႕ ပိုက္ဆံေလး နဲနဲပါးပါးလွဴတာေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္ .. တကယ္ လက္ေတြ႕မွာ ကြင္းဆင္းျပီး လုိက္လံ လုပ္အားေပးႏုိင္တဲ့ သူေတြကို တကယ္ပဲ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္ .. ေလးလည္းေလးစားမိသလို ေက်းဇူးလည္း တင္မိပါတယ္ ..

ေမးထဲကို ၀င္လာသမွ် ေရနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ ဒုကၡေတြရဲ႕ ပံုေတြတုိင္း ကိုယ့္ရဲ႕ရင္ထဲကို ၀မ္းနည္းမႈေတြပါ သယ္ေဆာင္ေပးပါတယ္ .. ကိုယ့္ႏုိင္ငံမွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႕ ေတြးမိတဲ့ အထိပါပဲ ..

ငယ္ငယ္တည္းက ကိုယ္သိတဲ့ ျမန္မာျပည္က တခါမွ ကပ္ေဘးေတြ ခံရတယ္ဆိုတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ .. အဲဒီတုန္းက ေတြးမိတယ္ .. ျမန္မာႏုိင္ငံက ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ စိတ္ေကာင္းေစတနာရွိၾကတယ္ .. အလွဴေရစက္ လက္နဲ႕မကြာ ရွိၾကတယ္ .. ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြျပဳၾကလို႕ ကပ္ဆိုးမွန္သမွ် ကင္းလြတ္ခဲ့တာပဲ လို႕ေပါ့ .. ခုေတာ့ .. ၾကံဳလုိက္ရတဲ့ ကပ္ေတြ ကပ္ေတြဆိုတာ ရင္နာစရာေတြ ခ်ည္းပါပဲ ..

ကိုယ္ကိုတုိင္က အျပင္ထြက္လိုက္တာနဲ႕ ေရဆာတတ္တဲ့သူမ်ိဳးပါ .. ေရဆာတဲ့ဒုကၡကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္ .. ကိုယ္ေရဆာတယ္ဆိုတာ ေသာက္ခ်င္ရင္ လြယ္ပါတယ္ .. လမ္းေဘးမွာ ၀ယ္ေသာက္ခ်င္လဲ ေနရာတုိင္းမွာ ဆုိင္ကရွိျပီးသားရယ္ ..

ကိုယ့္တုိင္းျပည္က ကိုယ့္ရဲ႕ တုိင္းရင္းသားေတြ .. ေရဆာလို႕မွ ေရလွဴမယ့္သူ မရွိရင္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ရမယ့္ အျဖစ္ .. ေနပူက်ဲတဲမွာ ေရပံုး ကိုယ္စီနဲ႕ ေရေစာင့္ေနတဲ့ ပံုရိပ္ေတြ ျမင္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ ရင္ထဲ မခ်ိေအာင္ ခံစားရတယ္ .. ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ၀ဋ္ေၾကြးေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ကုန္ဆံုးပါမလဲ ..

ပံုေတြကိုေတာ့ ထပ္မတင္ေတာ့ပါဘူး .. အားလံုးလည္း ၾကည့္ျပီး ျမင္ျပီး ကိုယ့္လိုပဲ ခံစားျပီးေလာက္ပါျပီ ..

ပံုေတြ ျမင္လုိက္ရတုိင္း ကိုယ့္ျမန္မာျပည္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႕ ေတြးမိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိရံုကလြဲျပီး ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ ျဖစ္ရံုကလြဲျပီး ကိုယ္တုိင္လည္း မတတ္ႏိုင္ .. မတတ္ႏုိင္တဲ့ အထဲကမွ ကိုယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ကေလးေပါ့ ..

ေသာက္ေရ သံုးေရနဲ႕ လိုအပ္သမွ် လွဴဒါန္းႏုိင္မယ့္ လင့္ေလးေတြ ကိုယ္လည္း မွတ္ထားရေအာင္ မွတ္ခ်င္သူမ်ားလည္း မွတ္ထားရေအာင္ ဒီကေန အသိေပး ႏိႈးေဆာ္လိုပါတယ္ ..

ရွင္ဇဋိလ

ဒီေန႕ပဲ ျမန္မာႏုိင္ငံက အသိ အစ္မတေယာက္နဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္ .. အေပၚက လင့္ေလးက အဲဒီ အစ္မ ေပးတဲ့ လင့္ေလးပါ ..

ခုဆိုရင္ အဲဒီဘုန္းဘုန္းက ေရကိစၥနဲ႕ ခရီးေတြထြက္ျပီး ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကို ကူညီေနပါတယ္တဲ့ ..

အဲဒီအစ္မကို မိုးရြာေနျပီဆိုလို႕ ေမးၾကည့္မိေတာ့ .. မိုးေတာ့ ရြာေနပါတယ္တဲ့ .. ဒါေပမယ့္ ေရသန္႕ရဖို႕က ခက္ေနေသးတယ္တဲ့ .. ျပီးေတာ့ ေနာက္ပိုင္း ၾကံဳေတြ႕လာႏုိင္တဲ့ ေရာဂါေတြကို ကာကြယ္ဖို႕လည္း လိုအပ္ေနပါေသးတယ္တဲ့ ..

ကိုယ္ကိုတုိင္ ဒီစာကို ေရးဖို႕ မေရးဖို႕ စဥ္းစားမိပါေသးတယ္ .. လိုအပ္ မလိုအပ္ ျပန္ ခ်င့္ခ်ိန္ရပါေသးတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ျမန္မာႏုိင္ငံက ခုဆိုရင္ အဘက္ဘက္က ကိုယ္ထူကိုယ္ထစနစ္နဲ႕ ထူကို ထူေထာင္ရမယ့္ အေျခအေနေရာက္ေနပါျပီ .. ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ အားကိုးရာ မဟုတ္ပါလား ..

ေအာက္က လင့္ႏွစ္ခုကေတာ့ သိတဲ့လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမွာပါ .. ဘယ္ေနရာကေန ဘယ္လိုပဲ လွဴလွဴ အဓိက က ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ဒုကၡေတြ အျမန္ဆံုးေအးျငိမ္းဖို႕ပါပဲ ..

RAVEN BDC

စကၤာပူ - ကိုဇူလိုင္ email: julydream0707@gmail.com
ရန္ကုန္ - ကိုရဲဟိန္း mobile: 09 5043302

Lotus Foundation

- ကို၀င္းထြန္းဆင့္ ဖုန္း (+၆၅) ၉၀၂၂၃၆၄၃
- ကိုေအာင္ျပည့္စံုေအး ဖုုန္း (+၆၅) ၉၁၁၉၇၃၆၁
- ကိုေက်ာ္၀ဏၰ ဖုန္း (+၆၅) ၈၂၃၆၉၁၅၉
- ကိုထင္ေက်ာ္ ဖုန္း (+၆၅) ၉၄၂၄၂၉၆၁

- မခင္မမ ဖုုန္း (+၆၅) ၉၇၃၃၄၃၀၂

Lotus Foundation မွတဆင့္ ေရအလွဴေပးလွဴလိုပါက -

- ကိုဝင္းထြန္းဆင့္

POSB Savings A/C - 175-43771-1 OCBC Saving A/C - 5535079809
- ကိုေအာင္ျပည့္စုံေအး DBS Saving plus A/C - 0206068726
- မခင္မမ POSB Savings A/C - 063-50289-8 သို႕ ေပးပို႕လွဴဒါန္းႏိုင္ပါသည္။

Lotus Foundation ကလူမွဴေရးလုပ္ငန္းေတြအတြက္တတ္အားသေရႊ႔ေစတနာနဲ႔ကူညီေပးေနၾကတဲ႔သူေတြစုစည္းထားတာပါ ..

တတ္ႏုိင္သူေတြ တတ္ႏိုင္သေလာက္ တတ္ႏိုင္တဲ့ ဘက္ကေန ျမန္မာႏုိင္ငံကို ကူညီၾကရမွာပါပဲ .. က်မတို႕ ျဖဳန္းတီးေနတဲ့ ေငြေတြထဲက တခ်ိဳ႕တ၀က္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အနည္းအက်ဥ္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်မတို႕ရဲ႕ ေသြးခ်င္းေတြအတြက္ လွဴဒါန္းႏုိင္ပါေစ ..

ျမန္မာႏုိင္ငံၾကီး ၾကံဳေတြ႕ေနရသမွ် ကပ္ဆိုး ေဘးဆိုးေတြကေန အျမန္ဆံုး လြတ္ကင္း ခ်မ္းသာၾကပါေစ ..

ခြင့္ေတာင္းျခင္း - RAVEN BDC ႏွင့္ Lotus Foundation လိပ္စာနဲ႕ ဆက္သြယ္ရန္ နံပါတ္မ်ားကို ေဖာ္ျပခြင့္ျပဳဖို႕ ဒီေနရာကေန ခြင့္ေတာင္းလုိက္ပါတယ္ရွင္ ..

ဧပရယ္ တန္ခူး

အခ်ိန္ရာသီေတြ
ေရြ႕လ်ားေျပာင္းလဲ
ေျခလွမ္းမွန္မွန္နဲ႕
နာရီေတြ တိုက္စားတယ္ ...။

ေရာက္ခဲ့ျပန္ျပီ
ျမန္မာတို႕အတြက္
ႏွစ္သစ္ကူးတရက္ ...။

ဇာတိအိမ္ေတြမွာေတာ့
မေျပာင္းမလဲ
အဲ .. ေျပာင္းေတာ့ ေျပာင္းလဲ လိမ့္မယ္ ...။

ေတြးၾကည့္ ေငးၾကည့္
သတိရျခင္းေတြလည္း ရွိလိမ့္မယ္ ...။

လြမ္းမိတဲ့အထဲမွာ
ဧပရယ္ျပယုဂ္
အေခၚအေ၀ၚ သတ္မွတ္ခ်က္ေလးေတြ ပါမယ္
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ျဖတ္သန္းခဲ့ခ်ိန္ေတြ ပါမယ္ ...။

ပိေတာက္ေတြပြင့္ျပီ
ပန္းမႏွစ္သက္ေပမယ့္
ပိေတာက္ေလးေတာ့လည္း ခ်စ္ပါတယ္ ...။

ျမင္ေယာင္မိတယ္
သၾကၤန္မိုး ဖြဲဖြဲ
ပိေတာက္ေတြ ကတဲ့ပြဲ ...။

ည

မီးခိုးနံ႕ေရာေနတဲ့ ေလက ညင္ညင္သာသာနဲ႕ ျမိဳ႕ျပညထဲ အတူ လိုက္ပါ ေမ်ာလြင့္ေနသည္ .. ကားေမာင္းဆရာႏွင့္ စပယ္ယာတို႕ရဲ႕ စီစီညံညံအသံေတြလည္း အပါအ၀င္ .. ကားၾကီး အခ်င္းခ်င္း ေက်ာ္တက္ဖို႕ အျပိဳင္ အဆုိင္ ေမာင္းေနၾကသည္ .. တေနကုန္ အလုပ္္ထဲ ပင္ပန္းလာသူအခ်ိဳ႕ကလည္း ေရွ႕ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာ မစဥ္းစားႏုိင္ခင္မွာပင္ အိပ္မက္ မက္လို႕ ေနျပန္သည္ ..

တခ်ိဳ႕ေသာ လမ္းထိပ္မ်ားတြင္ ညေနဆုိင္ေလးမ်ားျဖင့္ စည္ကားေနသည္ .. ပိုက္ဆံ ရွားပါးသည္ဟု မည္မွ်ပင္ ဆိုေစကာမူ ဘီယာဆုိင္ႏွင့္ လၻက္ရည္ဆုိင္မ်ားတြင္ေတာ့ လူမ်ား ျပည့္လွ်က္ ရွိၾကသည္ .. ဘီယာဆုိင္ႏွင့္ လၻက္ရည္ဆုိင္မ်ားသည္ ညဘက္ မိုးခ်ဳပ္သည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ကားလမ္းမနားထိတိုင္ေအာင္ ခံုမ်ားခင္းလွ်က္ ေရာင္းခ်ၾကသည္ .. လူၾကီး လူလတ္ လူငယ္ မ်ားသည္ လမ္းေဘးနားက်က်တြင္ ေနရာယူလွ်က္ ပင္ပန္းမႈမ်ားကို ၀ါသနာပါရာ ေျဖေဖ်ာက္ၾကသည္ ..

တေနရာတြင္ က်မ ငယ္စဥ္က စီးခဲ့ဘူးေသာ ဆိုက္ကားဆရာၾကီး လူေစာင့္ေနသည္ .. ေနာက္ တေနရာတြင္ က်မ ငယ္စဥ္က စာတူတူ သင္ခဲ့ဘူးေသာ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းမေလး တဦးလည္း လူေစာင့္ေနသည္ ..

ဆိုင္ၾကီးတခ်ိဳ႕မွ သီခ်င္းသံ ဆူဆူညံညံမ်ား ေရာေႏွာ ေအာ္ျမည္ေနၾကသည္ .. လူငယ္တအုပ္ အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ သီခ်င္းတပုဒ္ကို သံျပိဳင္ ဆိုသြားၾကသည္ .. တေနရာတြင္ အရက္မူးသမားၾကီးတဦး ေရခ်ိန္မကိုက္ေသးဘဲ ရစ္ေနသည္ .. တေနရာတြင္ ပြဲစား အမ်ိဳးသမီးၾကီး တဦး စကားတြင္တြင္ေျပာရင္း အတင္း အုပ္ေနသည္ ..

အမ်ိဳးသမီးေလးႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနသည္ .. သူတို႕ေျပာေနတာက ဒီေန႕မီးလာမယ့္ ရက္လား ဟူသတည္း .. က်န္တေယာက္က ေနာက္ ၁၅ မိနစ္ေနလွ်င္ ထပ္ပ်က္လိမ့္ဦးမယ္ ဟူသတည္း ..

စတိုးဆိုင္မွ အေရာင္း၀န္ထမ္းမေလးတဦး ပစၥည္း ၀ယ္သူကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနသည္ .. ေငြရွင္းေကာင္တာမွ မိန္းကေလးကေတာ့ မ်က္ႏွာ ၈ေခါက္ခ်ိဳးျဖင့္ ပစၥည္းေရာင္းေနသည္ .. ၀ယ္သူမ်က္ႏွာမွာေတာ့ စိတ္မသက္မသာ ရွိလွသည္ ..

တခ်ိဳ႕ အိမ္ေရွ႕ေတြမွာ အမ်ိဳးသမီးၾကီးမ်ား ယပ္ေတာင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ျဖင့္ ျခင္ေမာင္းလွ်က္ ရွိၾကသည္ ..

ထုိအခ်ိန္တြင္ ၁၅ မိနစ္ ျပည့္ျပီထင့္ .. မီးမ်ား တျပိဳင္နက္ ေမွာင္က်သြားေလသည္ .. လူမ်ားအားလံုးတာ၀န္ကိုယ္စီျဖင့္ ဖေယာင္းတုိင္ ထြန္းသူထြန္းၾကသည္ .. လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးရွာ၍ မီးအားျမွင့္စက္ ေျပးခ်ၾကသည္ .. ျမည္တြန္ေတာက္တီး၍ မီးစက္ ေျပးႏိႈးသူ ႏိႈးၾကသည္ .. ကေလးမ်ားကေတာ့ ကစား မပ်က္ ..

ဧပရယ္ ဖူးလ္

ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာမွာ ရပ္ေစာင့္ေနတုန္းပဲ ..

တခ်ိန္တခါတုန္းကေတာ့ ဒီလိုေန႕ရက္မ်ိဳးေတြမွာ ငိုသံစြက္တဲ့ ရယ္သံေတြနဲ႕ ခ်ိဳျမိန္ သာယာခဲ့ဘူးတယ္ ..

x x x x x 

စိတ္ရႈပ္ေနတဲ့ ဧည့္ၾကိဳေကာင္တာက အမ်ိဳးသမီးကိုလည္း အားနာလွျပီ .. သူမ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ ေနာက္တၾကိမ္ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ျပန္ရွာခိုင္းမိေတာ့ ..

"အမရယ္ .. က်မ ရွာတာလည္း ကုန္ေနပါျပီ .. ဒီနာမည္နဲ႕ ကား အက္ဆီးဒင့္ လူနာ လံုး၀ မရွိပါဘူးရွင္ .." ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႕ သူမကို လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ထြက္သြားေတာ့တယ္ ..

စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္နဲ႕ ရပ္ထားခဲ့တဲ့ ကားနားေရာက္ေတာ့ ..

"April fool" ျပိဳင္တူ ေအာ္လုိက္တဲ့ အသံေၾကာင့္ သူမ လန္႕သြားခဲ့တယ္ .. ျပံဳးျဖီးျဖီးနဲ႕ သူတို႕မ်က္ႏွာေတြ ျမင္လုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မ ေဒါသေတြလည္း အထြဋ္အထိပ္ ေရာက္လို႕ေပါ့ .. က်မ အရူးလုပ္ခံလုိက္ရတယ္ေလ .. တခ်ိန္တည္းမွာပဲ က်မ ရွက္စိတ္နဲ႕ ေဒါသ စိတ္ ေပါင္းျပီး မ်က္ရည္ေတြ စီးက် လာခဲ့တယ္ ..

က်မ မ်က္ရည္ကို ျမင္ေတာ့ ..

"ငယ္ .. ငယ္ .. မငိုပါနဲ႕ကြာ .. ကိုယ္က စလိုက္တာပါ .. ျပီးေတာ့ ဟိုေကာင္ေတြ တရားခံ .."

က်မ ကေလးတေယာက္လိုပဲ ကားေဘးနား ငုတ္တုတ္ထိုင္ခ်လုိက္ျပီး အားရပါးရ ငိုခ်လုိက္တယ္ .. ဟုတ္တယ္ေလ .. ကိုယ့္ခ်စ္သူတေယာက္လံုး ကားအက္စီးဒင့္ျဖစ္တယ္လို႕ သိလုိက္ရတဲ့အခ်ိန္ မိန္းကေလးတေယာက္ အေနနဲ႕ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိုးရိမ္ ပူပန္သြားလိမ့္မလဲဆိုတာကို မေတြးမိလို႕ ခုလို စလိုက္တာလား ..

"ငယ္ .. ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ .. မငိုနဲ႕ေတာ့ေနာ္ .. ဒီေလာက္ ျဖစ္သြားမယ္ မထင္လို႕ စလုိက္မိတာပါ .. ကားေပၚတက္ .. ကိုယ္ျပန္လုိက္ပို႕ေပးမယ္ေနာ္ .."

အျပန္ လမ္းတေလွ်ာက္လံုးလည္း သူက ခ်ည္း စကားေတြ မ်ားလာခဲ့တယ္ .. ေတာင္းပန္စကားလည္း အထပ္ထပ္ ဆိုရင္းေပါ့ ..

x x x x x

ဒီလိုပါပဲ .. က်မ ခ်စ္သူရ ကံေကာင္းခဲ့လား ကံဆိုးခဲ့လား ကိုယ္တုိင္ မေ၀ခြဲႏုိင္ခဲ့ဘူး .. က်မ ခ်စ္သူက က်မျပံဳးေနရင္ ငိုေစသူ .. က်မ ငိုေနရင္လည္း ျပံဳးေစႏုိင္သူ ..

အစ အေနာက္သန္တဲ့ သူ႕ေၾကာင့္ က်မ အျမဲတမ္း ငိုခဲ့ရတယ္ .. ျပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္ .. ေခ်ာ့ခ်င္လို႕ ငိုတဲ့ထိ စတာတဲ့ ..

တခါကလည္း က်မတို႕ ခ်စ္သူသက္တမ္း ၂ႏွစ္ ျပည့္မွာ သူ ခ်ိန္းထားတဲ့ ေနရာကို ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ေရာက္မလာဘူး .. ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ..

"ငယ္ .. ကိုယ္ငယ့္ကို ေျပာစရာရွိတယ္ .." သူ အျမဲတမ္း တခုခု ေျပာစရာရွိတယ္လို႕ ေျပာလုိက္ရင္ကို က်မ စိတ္ထဲမွာ စိုးရိမ္ ပူပန္မႈေတြ ၾကီးစိုးေနတတ္တယ္ ..

"ကိုယ္ျပင္လို႕ မရတဲ့ အမွားတခု လုပ္ခဲ့တယ္ .. ငယ္ ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ .." သူက ဒီလိုပါပဲ အမိန္႕သံေတြနဲ႕ က်မဘ၀ကို ၾကီးစိုးခ်င္တဲ့သူ ..

"ကိုယ္မိန္းကေလးတေယာက္ကို လက္ထပ္ရေတာ့မယ္ .." ဒီစကားသံဟာ က်မအတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရက္စက္ပါသလဲ ..

"ကိုယ့္ကို စကားတခြန္းေလာက္ ျပန္ေျပာပါဦး .."
"ကိုက ဘာစကား ၾကားခ်င္တာလဲ .. ငယ္က ၾကည္ျဖဴပါတယ္ .. အဲဒီ မိန္းကေလးနဲ႕ လက္ထပ္ပါလို႕ ေျပာေစခ်င္တာလား .." ငိုသံမစြက္ေအာင္ ၾကိဳးစားေျပာတဲ့ ၾကားကကို မ်က္ရည္ လြယ္လြန္းတယ္ ..

က်မ မ်က္ရည္ကို ျမင္မွ .. မ်က္ႏွာ ျပံဳးေထ့ေထ့နဲ႕ ..

"ဘာလို႕ ငိုတာလဲ .. ကိုယ္လက္ထပ္မွာ ဘယ္သူလဲ သိလို႕လား .. ကိုယ္က ခ်စ္လုိ႕စတာ .. ကိုယ္လက္ထပ္ခ်င္တာ ငယ္ေပါ့ .." တဲ့ေလ ..

ဘယ္လိုလဲ .. က်မ ရူးသြားႏုိင္ေလာက္တယ္ေနာ္ ..

ခ်စ္ျခင္းေတြကို ရူးသြပ္စြာ ခံစားတတ္တဲ့ က်မနဲ႕ အရာရာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖတ္သန္းတတ္တဲ့ သူ .. ႏွစ္ေယာက္သား အရာရာမွာေတာ့ ထပ္တူမက်ႏုိင္ခဲ့တာပဲေလ ..

က်မကို ေနာက္ထပ္ မစပါနဲ႕ေတာ့ .. လို႕ ေတာင္းေတာင္း ပန္ပန္ေျပာတိုင္းလဲ .. က်မရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္လို႕ ေနာက္ လံုး၀ မစေတာ့ဘူးေနာ္ ဆိုတာနဲ႕သာ အဆံုးသတ္ေလ့ ရွိတာပါပဲ ..

x x x x x

"ငယ္ .. ကိုယ္ေတာင္းပန္တယ္ေနာ္ .. စိတ္မဆိုးနဲ႕ေတာ့ .."
က်မ အေတြးစေတြကို ျဖတ္လို႕ သူ႕ဘက္ၾကည့္မိေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာက ပကတိ ၾကည္စင္ေနတာပါပဲ .. သူက အျမဲ ဒီလိုပဲေလ .. မ်က္၀န္းေတြကိုက သိပ္ ရိုးသားလြန္းပါတယ္ ..

"အရမ္း စိတ္ဆိုးသြားလား .."
"စိတ္ဆိုးတာ မဟုတ္ပါဘူး .. စိတ္ပူသြားတာပါ .. ဒါေပမယ့္ ငယ္ ဒါထက္ပို မခံစားႏုိင္ေတာ့ဘူး .. ကိုယ့္ခ်စ္သူတေယာက္လံုး မေတာ္တဆျဖစ္ျပီး ေဆးရံုေရာက္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းက ဘယ္ေလာက္ထိ ဆိုးရြားတဲ့ ပူပန္မႈလည္း ဆိုတာကို မစဥ္းစားမိဘူးလား .. ကိုယ္ခ်င္း မစာမိဘူးလား .. ငယ့္ ဒီလိုပံုစံကို ျမင္ေတာ့ ၀မ္းသာသြားလားဟင္ .." က်မ နာနာက်ည္းက်ည္း ဆိုမိတယ္ ..

"ဟာ .. ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး .. ကိုယ္မရည္ရြယ္ပါဘူး .. သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ငယ္က ကိုယ့္ကို သိပ္ခ်စ္မွန္းသိေတာ့ .."
"အင္း .. သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားထဲမွာ ဟာသတခုေပါ့ေနာ္ .."
"ဟာ .. ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး .. အထင္မလြဲပါနဲ႕ကြာ .. ကိုယ္တကယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ .. ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါကြာ .. ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ငယ့္ကို စိတ္ မပူေစရေတာ့ဘူးေနာ္ .. ကိုယ္တကယ္ ကတိေပးတယ္ .."

"ဟင့္အင္း .. ငယ္ ယံုလို႕ မရဘူး .. ဒီလိုပဲ ထပ္ ထပ္ျပီး စိတ္ဆင္းရဲ စိတ္ဒုကၡေရာက္ေနရဦးမွာပဲဆိုတာ သိတယ္ .."
"ကိုယ္ဘယ္လို ေတာင္းပန္ရမလဲကြာ .. အဲလိုၾကီးေတာ့ မေျပာပါနဲ႕ .. ကိုယ့္ကို ခြင့္ မလႊတ္္ႏုိင္ဘူးလား .. ကိုယ္ေနာက္တခါ ခုလိုမ်ိဳး ထပ္လုပ္တယ္ဆိုရင္ေလ ကားတကယ္တုိက္ပါေစကြာ .."
က်မ အလန္႕တၾကားနဲ႕ ..
"အို .. ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ .. နမိတ္မရွိ နမာမရွိနဲ႕ .."
"ဟုတ္တယ္ေလ .. ငယ္ကမွ ခြင့္မလႊတ္တာ .. ေနာက္တခါ ခုလိုအျဖစ္မ်ိဳး ထပ္လုပ္မိရင္ .."
"ေတာ္ေတာ့ ဆို .. မေျပာနဲ႕ေတာ့ .. တကယ္လို႕ ကိုသာ ခုလိုမ်ိဳး ငယ့္ကို ထပ္ျပီးေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ရင္ .. ကို ကားမတုိက္နဲ႕ ငယ့္ကိုပဲ ကားတုိက္ပါေစ .."
"ဟာ .. ေပါက္တတ္ကရ .. ငယ္ ေလွ်ာက္ မေျပာနဲ႕ကြာ .."
"အင္းပါ ထပ္မေျပာေတာ့ဘူး .. အဲဒါ အတည္ပဲ .. ကို သာ ေနာက္တခါ ခုလို အျဖစ္မ်ိဳး ထပ္မျဖစ္ေစနဲ႕ေပါ့ .. ေနာ္ .. ငယ္ ခုနက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိုးရိမ္ေနတယ္ မွတ္လဲ ကိုရဲ႕ .."

x x x x x

၂၀၁၀ ဧျပီလ ၁ရက္

မနက္ မိုးလင္းလင္းခ်င္း သူမ စိတ္ေတြ ေလးလံေနခဲ့တယ္ .. ဒီခ်ိန္မွာပဲ တယ္လီဖုန္းသံ ျမည္လာခဲ့တယ္ ..

x x x x x

သူမ ေဆးရံုမွာ လူေတြကို လုိက္စကားေျပာေပမယ့္ ဘယ္သူတေယာက္ကမွ ျပန္အေျဖမေပးခဲ့ဘူး .. သူမ ေမာေနပါျပီ .. စိတ္ေတြေရာ ရင္ေတြေရာ ပူလွျပီ .. က်မ ခ်စ္သူနာမည္ကို ရွာေပးၾကပါ ..

x x x x x

ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာေလးမွာ ေစာင့္ေနပါတယ္ .. ကၽြန္ေတာ့္ ခ်စ္သူ စိတ္ပူပန္စြာနဲ႕ ေျပးလာမယ့္ အခ်ိန္ကိုေပါ့ .. ဒီတခါေတာ့ သူမကို အၾကာၾကီး စိတ္ပူေအာင္ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး .. သူမကို ျမင္တာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း ေခၚမွာပါ .. ဒါေပမယ့္ သူမ ခုထိ ေရာက္မလာေသးဘူး ..

သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေနပါ့မယ္ .. သူမ မလာမခ်င္းေပါ့ ..

၀န္ခံခ်က္ .. ဧပရယ္ဖူး ေန႕အတြက္ ၀တၱဳတို တပုဒ္ေလာက္ တင္ခ်င္တာပါ .. ေရးျပီး သိပ္မၾကိဳက္ဘူး .. ဖတ္ျပီး မေကာင္းရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါေနာ္ .. :D

ဒိုင္ယာရီ တအုပ္

ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ျခံဳလႊမ္းဘူးတဲ့
ဒီ စာမ်က္ႏွာေတြ
အလြမ္း တရြက္
အေဆြး တရြက္
တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႕ ေလအဟုန္မွာ လြင့္ေမ်ာ
ဒါေတြက တကယ္ အတိတ္တဲ့

အတိတ္ရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြမွာ
ျမက္ခင္းစိမ္းနဲ႕ ထုိင္ခံုေလး ႏွစ္ခုပါတယ္
စမ္းေခ်ာင္းေလး ေကြ႕ေကြ႕ ေကာက္ေကာက္စီးတယ္
သာယာခ်ိဳျမိန္ဖြယ္ ရယ္သံတခ်ိဳ႕ စြက္တယ္
စာတုိက္ပံုးေလးလည္း မအိပ္ရဘူးတဲ့

ေျပာင္းလဲျခင္း စာမ်က္ႏွာအလယ္မွာ
ငိုသံတခ်ိဳ႕နဲ႕ မ်က္ရည္စ တခ်ိဳ႕အလည္လာတယ္
ေဒါသသံေတြနဲ႕ တံခါးပိတ္သံ ၾကမ္းၾကမ္း တခ်ိဳ႕
တခ်ိဳ႕စာမ်က္ႏွာေတြက အနားသတ္ေတြ စုတ္ျပဲလို႕

ေနာက္ဆံုးရဲ႕ ေရွ႕တရြက္မွာ
တည္ျငိမ္တဲ့ အျပံဳးတ၀က္ စူးစမ္းျခင္းတ၀က္
သံေယာဇဥ္ တစ နာက်င္ျခင္း တစ
ႏွေျမာတသျခင္းေတြကို မာနတစံုနဲ႕ ဖံုးတယ္

ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာကိုေရာက္ျပီ
ဒါက ဒီစာအုပ္ရဲ႕ အဆံုးသတ္
ဟန္ေဆာင္ျခင္းကင္းကင္းနဲ႕
အျဖဴထည္ သက္သက္ ျဖစ္ဖို႕
တစံုတခုမွ မေရးျခစ္မိေအာင္ ၾကိဳးစားမွ ထင္တယ္

စိတ္ကူးေလးပါ .. ဘ၀တခုက ဒိုင္ယာရီတအုပ္ဆိုရင္ စာအုပ္ထဲက တမ္းတစရာေတြကို ရွာေဖြ တမ္းတျပီး ေရးလုိက္ပါတယ္ .. း) တခ်ိဳ႕အတြက္ကေတာ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ ဒိုင္ယာရီ တအုပ္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါေသးတယ္ .. ကိုယ္တုိင္ စာအုပ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစာရြက္ကို ေရးရေတာ့မယ့္အခ်ိန္ ေရာက္လာခဲ့ရင္ ... "The End" ဆိုျပီးေတာ့သာ ပိတ္လုိက္ပါေတာ့မယ္ .. :D

ခုတေလာ

ခုတေလာ ဘာေတြ ရႈပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလဲ .. :D

အရင္တပတ္က အိမ္ေျပာင္းပါတယ္ .. ေ၀းေ၀း လံလံ ဟိုဘက္ကားလမ္းကေန ဒီဘက္ကားလမ္းကို ေျပာင္းတာပါ .. :D အရင္ အိမ္မေျပာင္းခင္ကတည္းက ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ မရွိတာမ်ားျပီး အလုပ္ျပီးတာနဲ႕ ေရာက္ေရာက္သြားတတ္တဲ့ အိမ္ေပါ့ .. ခုေတာ့ ျပန္ခ်င္ရင္ အိမ္ေနာက္ခန္း ၀င္လုိက္ရံုပဲ .. အိမ္ျပန္ဖို႕ရာ အီေလးဆြဲျပီး ေနစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့ ..

သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမက္တဲ့ မိုးခါးအတြက္ ခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းလို ခင္မင္မႈမ်ိဳး ေမာင္ႏွမေတြလို ရင္းႏွီးမႈမ်ိဳးနဲ႕ အိမ္လို႕ ပီပီ သသ ေခၚဆိုႏုိင္တဲ့ ေနရာတခုမွာ ေနေနရင္း အျပင္ေလာကနဲ႕ပါ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနပါျပီ :D .. ဘယ္ေလာက္ ေမာင္ႏွမေတြ တရံုးရံုးျဖစ္ေနလဲဆို မ်က္ႏွာခ်င္းေတြဆုိင္ အျပိဳင္ေပြလီေနၾကျပီး စာေရးဖို႕ေတြပါ လစ္ဟင္းတဲ့ထိပါပဲ ..

ေသြးသား မေတာ္စပ္ၾကဘူး .. ဒါေပမယ့္ ခင္ရာ ေဆြမ်ိဳး ..
ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္လည္း မဟုတ္ၾကဘူး .. ၾကီးေပါင္း ၾကီးေဖာ္ေပါ့ .. :P
အေတြးထဲမွာေတာ့ မိသားစုေလးတခုလိုပါပဲ ..

အခ်ိန္တန္ျပီဆို ဘယ္သူ မလာေသးဘူးလဲ .. လာေနျပီလား .. ဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲ .. ဒီလူက မလာဘူးလား .. ဘာလို႕လဲ .. ဘာျဖစ္လို႕လဲ စသည္ျဖင့္ ေခ်ာ့တန္ေခ်ာ့ ေျခာက္တန္ေျခာက္ .. နည္းမ်ိဳးစံုသံုးျပီး အျပိဳင္ပလီ (အဲ .. ဟုတ္ပါဘူး .. :P) အျပိဳင္အဆုိင္ ခ်စ္ေနၾကပါတယ္ ဆိုပါေတာ့ .. :P

ခု ေလာေလာ လတ္လတ္မွာ .....

ေတြးေနမိတာက

အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ေတြးဖို႕ အခ်ိန္ မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္ .. ပလီရ ရန္ျဖစ္ရနဲ႕ ေတြးမယ္ၾကံလုိက္ရင္ အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ေရာက္ သြားလို႕ပါ .. :D ေျပာရမယ္ဆို ေတြးလည္း မေတြးခ်င္ဘူး .. သိပ္ေ၀းေ၀းထိ ေတြးလုိက္မိရင္ ခု စိတ္ခ်မ္းသာေနတာေတြရဲ႕ ေ၀းေ၀းကို ေရာက္သြားမွာဆိုးလို႕ ..

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ဆင္ျခင္မိတာက

အေပ်ာ္ဘက္ပဲ စိတ္ေရာက္ေနတယ္ .. စိတ္ခ်မ္းသာေနရင္ အကုန္ေမ့ေမ့ေနတတ္တယ္ .. (စိတ္ခ်မ္းသာတာေကာင္းေပမယ့္ တခ်ိဳ႕တာ၀န္ေတြ လစ္ဟင္းကုန္ေနျပီ ..)

က်န္းမာေရး

ေရာဂါ ေတာ္ေတာ္ ၾကီးေနပါတယ္ .. ထမင္းစားျပီးရင္ မ်က္လံုးက ပိတ္ခ်င္ေနတယ္ .. :P

ဖတ္ျဖစ္ေနတာက

ျမင္ေနရတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ :P ..

ေရာက္ေနတဲ့ေနရာက

ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ .. :P (ေနာက္တာ) အေပၚက ေျပာထားတဲ့ အိမ္ .. း))

မုန္းေနမိတာက

အခ်ိန္ေတြ .. မလိုရင္ သိပ္ကုန္လြယ္တာပဲ .. ျမန္ျမန္ကုန္ေစခ်င္ရင္ မကုန္ဘူး ..

ခ်စ္ေနတာက

ေ၀းေ၀းကဆို မိသားစုေလး .. အနားမွာေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲ .. တေယာက္တမ်ိဳး အားလံုးကေတာ့ ခ်စ္ဖို႕ ေကာင္းေနတာပဲ .. း)

စိတ္ပ်က္ေနမိတာက

ဟိုတေလာကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စိတ္ပ်က္တယ္ .. ခုတေလာေတာ့ မပ်က္ေတာ့ျပန္ဘူး ..

စိတ္ထဲက မပါပဲ ေျပာတတ္တဲ့ ၀တ္ေက်တန္းေက် စကားေတြ .. (စိတ္ပ်က္ေပမယ့္ လိုအပ္တယ္ဆိုတာလည္း သိေနေတာ့ ..)

လူၾကီးလူေကာင္းေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ လူေတြ .. မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႕ အရွက္ မရွိသူေတြ ..

နားေထာင္ေနမိတဲ့ သီခ်င္း

ၾကားၾကားသမွ် ..

တမ္းတေနမိတာက

အိမ္ျပန္ခ်ိန္ .. ရံုးပိတ္ရက္ ..

စြဲလန္းေနမိတာက

မရွိဘူးထင္တယ္ .. စဥ္းစားလို႕ မရဘူး ..

ေမ့ေလွ်ာ့ျပစ္ေနတာက

ေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၾကံဳေတြ႕ရမယ့္ ကံတရား .. ေတြ႕ ၾကံဳ ဆံု ကြဲ .. (ေမ့ထားခ်င္ေသးတယ္ ..)

လိုအပ္ေနတာက

လိုအပ္တာေလးေတြ အခ်ိန္နဲ႕ အမွ် ရွိေနေပမယ့္ အထူးတလည္ လိုအပ္တာမ်ိဳးေတာ့ မရွိပါ ..

စားျဖစ္ေနတာက

ဆိုက္ပရက္စ္က စာဖိုးမွဴးၾကီး လက္ရာ .. း))

လြမ္းေနမိတာက

ခုတေလာ လြမ္းဖို႕ အခ်ိန္ မရွိပါ ..

သနားေနမိတာက

ခုေတာ့ သနားစရာလူ မရွိဘူး .. ကိုယ့္နားလည္း ဘယ္သူမွ မရွိဘူးေလ .. သနားဖို႕ ေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းကိုျမင္ရင္ေတာ့ သနားတယ္ ..

ေတာင္းမိေနတဲ့ဆု

ဆုမေတာင္းျဖစ္ဘူး .. ဆႏၵေတြေတာ့ ရွိတယ္ .. ဆႏၵေတြအတုိင္း ျပည့္၀လာရင္ေတာ့ ေကာင္းမွာပဲ ..

ထပ္ျပန္တလဲလဲ ေအာ္ဟစ္ေနမိတာက

အက်ယ္ၾကီးေတာ့ မေအာ္မိပါဘူး .. ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္မိတယ္ ဆိုပါေတာ့ .. :P .. လုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ရဦးမယ္ .. လုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေသးတယ္ ..

ၾကိတ္ျပီး ခ်ီးက်ဴးေနတာက

ကိုယ့္ထက္ စိတ္ဓါတ္ေရးရာ ေကာင္းမြန္ ျပတ္သားသူေတြ .. တပါးသူ အေပၚ ေစတနာ ထားႏုိင္လြန္းတဲ့ သူေတြ .. ဇြဲ ၀ီရိယ အားေကာင္းတဲ့သူေတြ .. အမွား အမွန္ကို ခ်င့္ခ်ိန္ ဆံုးျဖတ္ႏုိင္တဲ့သူေတြ ..

ၾကိတ္ျပီး အထင္ေသးေနမိတာက

အရွက္တရား မရွိတဲ့သူေတြ .. ကိုယ္ အသာရေနရင္ ျပီးေရာ သူတပါးအေပၚ ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ မရွိသူေတြ ..

၀န္ခံခ်င္တာက

ဒီပို႕စ္ကို ေရးဖို႕ ၃ရက္ အခ်ိန္ယူလုိက္ရပါတယ္ .. :P

ခ်စ္လွစြာေသာ အကိုၾကီး ကိုဖိုးစိန္က စာမေရးတဲ့သူေတြကို ၾကည့္မရလို႕ ဆိုျပီး တဂ္ပါတယ္ .. ဘယ္ၾကည့္လို႕ရမလဲ .. ေနရာခ်င္းက အရမ္းေ၀းတာကိုး .. :P